It was just a normal day of summer when Angelika discovered an interesting quote from Facebook. Shared, liked, and commended by a lot of people, a strange whisper pulled her to check the person who posted it.
Whisper C - an elusive, handsome on...
May umakay sa akin para umakyat sa stage. Napapitlag ako sa piano sa harap ko noong tumutok doon ang isa pang spotlight.
Hinanap ng paningin ko si kuya. Kahit madilim alam na alam ko kung saan siya nakaupo. I saw him cheering me with a smile. It ease me at least.
Mayroon ding duyang dinisenyohan. Sa harap nito ang malaking piano at nakahandang standy wireless mic. Iyon yata ang hinanda ng kung sino man para sa special number ko sa kaarawan ni kuya. I will kill him/her. This is embarrassing.
Nagulat ako sa piece na nasa harap ko. I remember this. Favorite song ito ni kuya. Kaya pala siguro ako ang pinili nilang gumamit ng piano alam kasi nilang sanay ako nito, akala ko pa naman disenyo lang ito kanina sa stage.
Tahimik ang paligid. Tanging liwanag sa akin ang naroon kaya nakatitiyak akong lahat ng pares ng mata ay sa akin nakatutok.
As I sit down a solemn music aired. A noise of bell alarms me to start so I slide my hands to the highest to lowest note as a beginning. "It started out as a feeling. Which then grew into a hope, which then turned into a quiet thought. Which then turned into a quiet word and then that word grew louder and louder." Halos pangilabutan ako sa sarili kong boses. I can't recognize it. Nagsimulang magpalakpakan ang mga tao. I can't see them at least thanks to darkness, they can't distract me.
"Just because everything's changing doesn't mean it's never been this way before." Naalala ko ang mga pinagdaanan ko, lalo ni kuya. Mula noong kilalanin siyang campus king. Iyon ang naging simula ng komplikadong sitwasyon namin.
"You'll come back when it's over. No need to say goodbye. You'll come back when it's over. No need to say goodbye." I inhaled sharply and close my eyes. I exhaled all my worries, and tension. Nanginig ang boses ko sa panghuling salita. Naging masaga ang luha sa mata ko nang maalala na nagsimulang umiwas si kuya noon sa akin. Hindi na siya sumasabay sa akin, hindi niya ako nasasabayan sa pagpasok at higit sa lahat naging malamig ang pakikitungo niya sa akin. Akala ko yumabang siya noon kaya nagalit ako, kahit sa bahay hindi kami nagkikibuan o hindi ako nagpapakita sa kanya. Naging campus king lang siya naging ganoon na siya. Mas pinili niya ang tinatamasang pangalan at kinalimutan ako. He choose to let go of me until kuya Knitted and Johnny came to his life. Unti-unti pinapadama niya sa akin na kaya niya lang nagawa iyon ay dahil para ilayo ako sa pula ng ibang tao.
Mahal ko ang kapatid ko kaya hindi ko hinayaang lamunin ng galit ang puso ko at tinanggap ang paliwanag niya. Pinili ko ang baguhin ang sarili ko. Ang maging hangin sa paningin ng mga tao sa school, kahit sa labas ng school, at sa lahat.
"Now we're back to the beginning, it's just a feeling and no one knows yet. But just because they can't feel it too, doesn't mean that you have to forget. Let your memories grow stronger and stronger 'til they're before your eyes." Idinilat ko ang mata. I let the music from nowhere air alone.
Tumaas ang duyan.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
