ʄօʋռɨҡʟɛʀ| Ürkek Kahraman (Düzenleniyor)

8. ɮöʟüʍ | Kurtadam

Multi:Evren'in kurtadam hali

Evren'in genişleyen burun delikleri, çatılan kaşları ve kasılmış çenesi; tehlikeli, sert, öfkeli bir imaj yaratsa da ben; gülmemek için kendimi zor tutuyordum. Ona daha da yaklaşıp bana yaptığı gibi sütunla vücudum arasına sıkıştırdım. Benim aksime korkak görünmese de kurda dönüşmeden önce anlam veremediğim bir şekilde gücünü çektiğim için gevşek duruyordu.

"Funda!" Tok, sert ve öfke dolu bir ikazda bulunurcasına bağırıp gözlerini tehditkarca kısmıştı.
"Kendine gel!" Dişleri birbirine kenetlenmiş gözleri yuvalarından çıkacakmış gibi sinirle oynaşıyordu.

Hayır! Şu an güçlü konumunda olan bendim. Evren'den korkamazdım. Gözlerimi kapatıp kanımı emip beni parçalayacağını düşündüğüm o sahneyi hatırlattım kendime. Her geçen saniye daha da güçleniyor gibiydim. Baskınlığını koruyan kurdumun gücü bu sefer zihnime de ulaşmıştı. Hiç kimseden, hiçbir şeyden korkmuyordum. Evren söz konusu dahi olamazdı.

Gözlerimi hızla açtım, eğik başımı kaldırmadan Evren'e diktim bakışlarımı. Gözlerimi gözlerinden ayırmadan başımı sağa sola bükerek boynumu korkutucu bir ağırlıkla kütlettim. Ağzımı kocaman açarak yüzüne doğru hırladım.

Gözleri genişlerken mavilerinin en derinlerinde sakladığı o duyguyu bir an için bile olsa yakalayabilmiş olmanın hazzıyla dudaklarım tatminkar bir ifadeyle kıvrıldı.
Evren'in doğasına aykırı olduğunu düşündüğü; sözleriyle, tavırlarıyla asla konduramadığı o duygu -korku- benim zaferimdi!

Son hamlemi yapmak adına elimi kaldırdım ve pençelerimin uzadığını hayal ettim. Gözlerimi açtığımda upuzun, keskin pençelerim birer bıçak gibi duruyorlardı. Pençelerimi zamana işkence edercesine yavaş yavaş göğsüne doğru uzattım. Zarif bir hareketle tişörtünü boydan boya, tek bir hareketle, ikiye yarıp pençelerimi tam kalbinin üzerinde durdurdum.

Evren'in gözlerini yumup yapacağım şeyleri kabullanmesiyle zafer tamamen benimdi! Onun yaptığı gibi başımı boynuna doğru uzatıp hırıltılı bir nefes verip kulağında duraksadım. Bir kere üfledikten sonra kahkahalarla geri çekildim.

Evren gözlerini açtığında ben yerde karnımı tutarak gülmeye devam ediyordum. Insanî bedeniyle üstüme fırlayıp beni yerle kendi arasında sıkıştırdı. Gözleri öfkeyle ışıldıyor, ağzından tükürükler saçıyordu.

"Sen" dedi nefeslerini düzene alıp sinirini kontrol etmeye çalışarak.
"Sen! Ne yaptığını sanıyorsun?" Bir elini yumruk yapıp yanımdan yere doğru yumruğunu geçirdi.

Bu yaptıkları gülmemi şiddetlendirirken geniş, sert dudaklarımı birbirine bastırıp kendimi durdurmaya çalıştım. Gülmemle sarsılan bedenim Evren'in öfkeyle kasılan bedeniyle temasa girince ikimiz de hareketsiz, soluksuz kaldık. Gözlerimi kocaman açmış, bedenimi geri çekebilirmişim gibi yere iyice yapışmıştım. Evren'e ders vereyim derken çıplak olduğumu unutmuştum. Kurt kıllarım zaruri örtse bile tüm vücut hatlarım ortadaydı. Gür, uzun kuyruğumu hemen üzerime örttüm.

"Sana şaka istemiyorum demiştim." Dedi boğazını temizleyerek. Gergince kaşlarını çatarken geri çekilip başını iki yana salladı.

Gözlerimi kapatıp üzerimde rastgele bir elbise hayal ettim. Açtığımda beyaz, salaş bir elbise vardı üzerimde. Kurt bedenimde tuhaf dursa da çıplak kalmaktan iyiydi.

Bana tepeden bakan Evren'e sinirle bakıp bir kere itişimle fırlayıp sütunlardan birine çarptı. Ayağa kalkıp üzerimi silkeleyip elbisemin komikliğini görmezden gelerek Evren'e döndüm.