Two weeks.
It has been two weeks since I started to avoid Adam. Two weeks of agony and longing for him.
Yes. I chose to stay away from him because I taught that's for the best. Pero kung 'yun nga ang makakabuti, bakit nasasaktan ako? Bakit parang dinudurog 'yung puso ko?
Alam ko namang hindi talaga pwede. Alam ko namang masasaktan lang ulit ako. Alam ko namang wala talaga akong karapatang sumaya. Pero umaasa pa rin ako na kahit katiting lang na sana..
sana..
..sana kahit siya na lang, ibigay na sa akin.
Napangiti ako ng mapait. Umaasa ako sa isang bagay na napakaimposible, isang bagay na hanggang pangarap na lang.
"Hi Xenna!" bati sa akin nina Blue. I just smiled at them and looked at their back. Umaasa ako na makikita ko siya, pero wala akong nakitang Adam. He was also absent the other day kaya nag-aalala na 'ko.
But I don't know how to approach them and ask about Adam. Hindi tuloy ako mapakali sa upuan ko.
Mukhang naramdaman ni Warren na may bumabagabag sa akin. "Looking for Adam?"
Ngumiti lang ako ng tipid. "Is he okay? He was also absent the other day e."
Warren sighed. "Also yesterday. He's sick."
Napakagat-labi na lang ako. I'm here thinking ways on how to avoid him tapos siya pala nahihirapan dahil sa sakit. Damn! This guilt is killing me.
"May problema ba kayo? We'd noticed that you're avoiding him." Blue uttered.
"Where does he stays?" Iwas ko sa tanong ni Blue.
Napailing na lang ang mga ito. "Sa Zephyr Towers. Xenna, ayaw ni Adam na inaalagaan siya.. matigas talaga ang ulo ng lalaking 'yun kaya sana ikaw na lang ang magpasensiya sa iaasal niya." Warren.
I smiled lightly. "I will."
***
I seldom absent. Kahit masama kasi 'yung pakiramdam ko, pumapasok pa rin ako hangga't kaya ko pa. But now, it's different. I still have two subjects left for this day, and I don't really care. For now, I just want to check him and make sure he's fine.
I'm about to press his doorbell though Warren gave me his passcode when I noticed that the door is slightly opened. Kinabahan tuloy ako. How come he didn't close the door?
Pumasok ako sa loob at bumungad sa akin ang magulo at halo-halong mga gamit. May mga basag pang bote ng alak. Ininom niya lahat ng laman ng mga 'yon? At ang lalong nagpakaba sa akin ay ang mga tulo ng..
ng d-dugo?
Nagmamadali akong pumunta sa kwarto ni Adam. Balot na balot siya ng kumot. Nanginginig akong lumapit sa kanya.
Idinampi ko yung likod ng palad ko sa noo niya at nanlaki 'yung mata ko. Inaapoy siya ng lagnat!
Pumunta agad ako sa kusina at nagpainit ng tubig. Hinalungkat ko na rin 'yung ref. Buti naman at may stock siya. Nagluto ako ng soup.
Ano bang ginagawa ni Adam? Papatayin ba niya ang sarili niya? Kung hindi siguro ako pumunta rito, baka kung ano ng nangyari sa kanya. Ang masisigurado ko lang, sa pagkakataong 'to ako ang masusunod.
Tinanggal ko 'yung mga nakabalot sa kanya at napatingin sa kamao niya. 'Yun pala ang dumudugo. Buti na lang nakita ko 'yung medicine kit sa may kusina kanina habang nagluluto ako.
I really hate seeing blood but I still managed to cure his wounded fist. Pinunasan ko rin ang katawan niya ng maligamgam na tubig at pinalitan ang damit niya.
I hate to disturb his sleep but he needs to eat. "Adam, wake up. Adam. Kumain ka muna." I said while tapping his cheek.
He groaned and opened his eyes. "What are you doing here?" Mahinang tanong niya. Tinulungan ko siyang bumangon sa pagkakahiga at sumandal sa headboard.
"Just ask questions later. Eat first." Inilapit ko sa kanya 'yung kutsara ng soup pero hinawakan niya palayo ang kamay ko.
"I don't want to eat. Wala akong gana."
"You need to eat. Para bumilis ang paggaling mo. Kapag hindi mo kinain 'to I swear, I'll cut my wrist infront of you." Banta ko.
Mukhang natakot siya kaya pinilit niyang kainin bawat subo 'ko sa kanya. Pinainom ko na rin siya ng gamot.
"Tulog ka na ulit Adam." Sabi ko habang hinahaplos 'yung buhok niya.
Ibang Adam ang nakikita ko ngayon. Nawala 'yung Adam na may nakakatakot na aura. Now, he looks so weak.
"I won't leave. I'll stay here until you wake up." Nakangiting sabi ko hanggang sa tuluyan ng pumikit ang mga mata niya.
