Damn! Parang binibiyak ang ulo ko sa sakit! Pinilit kong iminulat ang mga mata ko sabay sandal sa may headboard. Then I looked at my side.. and there, I saw her.
She's sleeping peacefully. She really looks like an angel. Akala ko panaginip lang 'yung nangyari kagabi, totoo pala.
I remembered what she said before I drifted to sleep. 'I won't leave. I'll stay here until you wake up.'
This woman is really something. She can bring out the worst in me, and at the same time.. bring out the best in me. I touched her cheek using my thumb. I really can't help myself to stare at her.
Mukhang naalimpungatan siya kaya binawi ko agad ang kamay ko. She opened her eyes and met mine.
Umupo siya sa gilid ng kama ko. "Do you feel better now?" May pag-aalalang tanong nito.
I nodded. "You still have class right?"
"Yeah. But i won't attend today. I'll stay here." Sabi nito sabay dampi ng palad sa noo ko. "Buto naman at bumaba na ang lagnat mo." She added.
I gave her a cold stare. "No. You'll attend your class."
"Don't use that cold stare to me Adam. I won't buy it. " Matapang na sabi nito.
"Ano bang hindi mo maintindihan sa sinabi ko? You get out and attend your class!" Matigas na utos ko.
"Pwede ba Adam, huwag ka nang makipagmatigasan! Hindi mo alam kung gaano ang pag-aalala ko sayo ng malaman kong may sakit ka! Sa tingin mo ba makakapagfocus ako sa pag-aaral kung alam kong nahihirapan ka? Please lang, hayaan mo na lang akong alagaaan ka." Gusto kong saktan ang sarili ko ng makita ang luhang tumulo sa mata nito.
She stood up then turned her back. "I'll just cook your breakfast." Then she went away.
"Fuck!" I didn't mean to hurt her! That's the least thing that I want to do!
I followed her to say sorry. Paglabas ko ng kwarto bumungad sa akin ang maayos at malinis na sala. Paano niya nagawa 'yon sa loob lang ng maikling panahon?
Pumunta ako sa kusina. Naabutan ko siyang naghahalungkat sa ref.
Mukhang hindi niya naramdaman ang presensiya ko kaya lumapit ako sa kanya. I hugged her from her back.
Then i whispered..
"I'm sorry Xenna. I didn't mean to shout on you. I'm fooling myself when I told you to get out. When infact, i want you to stay with me..
forever."
***
Damn this tears! Di ba napapagod 'tong mata ko sa pag-iyak? Kasi ako pagod na pagod na. Alam ko namang masasaktan lang ako, pero sumige pa rin ako. Ito tuloy ang napala ko. Pero kahit nagkaganito.. hindi ako nagsisisi, atleast medyo okay na siya.
Kinalma ko ang sarili ko at inabala na lang ang sarili sa pag-aayos ng lulutuin ko.
Natulos ako sa kinatatayuan ko. May yumakap kasi mula sa likod ko sabay patong ng baba sa balikat ko. Sino pa bang gagawa 'non? Siya lang naman ang kasama ko.
"I'm sorry Xenna. I didn't mean to shout on you. I'm fooling myself when i told you to get out. When infact, i want you to stay with me..
forever." bulong niya.
But i didn't hear his last word. Sobrang hina kasi ng pagkakasabi niya. Inalis ko ang mga braso niyang nakayakap sa akin. Then faced him.
"Don't be sorry. I should be the one. Sino ba naman ako 'di ba? I'm just..
I'm just no one. So sorry. Sorry sa pagiging pakialamera ko. Huwag kang mag-alala, aalis rin ako.. ipagluluto lang kita." Tatalikod na sana ako pero hinila niya ako payakap sa kanya.
"Please stay. And don't ever try to avoid me again. I need you. Promise me Xenna, hindi mo na 'ko iiwan. Please, mangako ka. Mangako ka." Si Adam ba talaga ang kausap ko? Hindi ko mapigilang maiyak na naman.
I hugged him back. "Pangako Adam, hinding hindi na ulit ako mawawala sa tabi mo. Aalis lang ako kapag narinig ko mismo sa bibig mo na hindi mo na ako kailangan sa buhay mo."
***
Comment naman guys. Kayo lang ang inspirasyon ko sa pagsusulat, pero hindi ko kayo maramdaman kaya matumal ang update.
