You're in the game now

Hoofdstuk 5

-Mare-

Ik stap de auto uit en sta gelijk met mijn witte Nikes in de drek. "Fuck! Rip mijn schoenen" zeg ik chagrijnig. "Gadverdamme! Wat is dit nou weer?!" Hoor ik Chanel gillen. "Nog nooit drek gezien zeker" grinnikt Quinn. "Pfff... dit word nog een lange avond" zegt Emma zuchtend die naast me komt staan. "Aansteller" zegt Brandon en hij duwt Chanel de auto uit waardoor ze gilt. Ze kijk hem beledigend aan en loopt boos door de drek heen. "Graag gedaan" zegt Brandon met een knipoog. We wachten tot de auto weg is en we beginnen met lopen.

"Wie heeft het ei?" Vraag ik. Ik zie dat Quinn zijn hand op steekt. "Oké Lets go" zeg ik. "Ja wacht even" roept Chanel "wat nou als mijn kleding vies wordt" ik zucht "ooit van een wasmachine gehoord" ik begin met lopen en Emma en Quinn lopen met mij mee.

Als we al een tijdje door het bos lopen hoor ik Chanel weer gillen "wat nu weer lul" roept Emma. Door het donker kan ik haar nu niet zien, maar ik weet zeker dat ze ons nu bitchie aan kijkt. "Mijn schoen zit vast" roept ze. Ik kan het niet laten om te lachen "och wat vervelend nou dan zul je hier moeten blijven" zegt Emma die alweer wil gaan lopen. Ik pak gauw haar arm vast "niet weglopen" grinnik ik.

Brandon en Quinn helpen Chanel met het loskomen terwijl Emma en ik dom staan toe te kijken. "Ook leuk dat jullie helpen" snauwt Chanel als ze los is en verder lopen. "Ja echt wel" roept Emma. Die ook weer begint met lopen "waar moeten we eigenlijk heen vraagt Brandon" "nou jij moet naar het hotel" mompel ik. "Wat zij je" zegt hij terwijl hij me tegen de boom aan duwt en heel dicht op me staat. "Ooit gehoord van persoonlijke ruimte" snauw ik "wat zij jij" dreigt hij. "Dat jij thuis hoort in het riool" snauw ik terwijl ik hem een harde duw geeft waardoor hij naar achter vliegt. Hij valt bijna naar achter waardoor ik een beetje moet lachen. "Jij..." "FIGHT, FIGHT, FIGHT!" Schreeuwt Emma ineens. "Brandon kappen nou" roept Quinn. Zijn ogen vormen tot spleetjes "ik krijg jou nog wel" opgelucht loop ik weer naar Emma. "Dat ging net goed" zucht ik. "Je had hem wel aangekund" Emma geeft me een stomp. Chanel komt naast ons lopen. "Vinden jullie dit ook zo'n stomme activite.." "sssssstt" Emma drukt haar vinger op de lippen van Chanel. "Als je iets wat wél nuttig is hebt te zeggen mag je je mond weer opendoen" zeg ik arrogant terwijl ik haar een fake glimlach geef. "Waar is het ei!?" Schreeuwt Quinn. "Die had jij toch?" Zeg ik verbaasd. "Ja , ik hád het ei" Emma geeft zichzelf een facepalm. "Hij is vast uit je zak gevallen toen je Chanel hielp" zegt Brandon. "Brandon jij gaat mee, jullie wachten. We zijn zo terug" zegt Quinn. Voordat ik commentaar kan leveren zijn ze al vertrokken. "Kan Barbie niet me jullie mee!?" Roep ik zo hard mogelijk, maar ik krijg geen reactie terug. "En wat moeten wij hier nou?" Vraagt Chanel. "Ik zei, als je niks nuttigs te zeggen hebt mondje dicht" zucht ik. Emma grinnikt. "We gaan gewoon wachten" . "Wachten in het donker!?" Zegt Chanel paniekerig. "Nee het lijkt alleen maar zo". "Fuck, auto!" Schreeuwt Emma. We rennen zo ver mogelijk van het pad af zodat we niet gezien worden. Buiten adem stoppen Emma en ik vlak voor een struik. "Hierachter" we gaan op onze knieën zitten en wachten gespannen af. "Waar is Chanel?" Fluister ik. "Ssssstt" sist Emma. Door het donkere zwarte gat verderop zie ik een klein lichtje; de auto. Stil wachten we tot de auto voorbij is en dan staan we op. Ik kijk om me heen. "Wat is dat?" Ik probeer het goed te kunnen zien maar door het donker is mijn zicht slecht. "Wat?" Ik ben even stil en loop wat verder. "Een huis, het is een huis" zeg ik. "Kom we gaan naar binnen" zegt Emma opgewonden die al gelijk richting het huis loopt. Emma loopt het trapje van de veranda op. "Emma, is dit wel zo'n goed idee?". "Kom!" Roept ze terwijl ze de deur van het oude huis opendoet. Ik wil ook niet alleen in dit bos achterblijven dus loop ik met een diepe zucht achter haar aan.
Ik loop samen met Emma de gang in. De houten vloer die bij elke stap kraakt geeft me rillingen. "Hallo!" Roept Emma, geen reactie. Blijkbaar is dit huis onbewoond, of er is niemand thuis. Vlakbij de deur hangt een kapstok met oude jassen vol gaten. Op de grond staan zwarte herenschoenen met een dikke laag stof, in een van de schoenen zit iets, maar door het donker kan ik het niet zien. Langzaam lopen we verder en openen we de witte deur van de woonkamer, je kan wel zien dat de witte verf zijn beste tijd heeft gehad. "Wat als iemand thuiskomt en ons hier ziet" zeg ik. Mijn hart begint harder te kloppen. Vanbuiten zag dit huis er al eng uit maar vanbinnen is het gruwelijk. Emma haalt haar schouders op. Ik heb geen idee wie hier woont, misschien woont er wel helemaal niemand? We lopen de oude chique woonkamer in. Ik schrik van de rommel die is achtergelaten. Zo'n rotzooi heb ik nog nooit gezien. Overal liggen boeken, kleren en etensresten. De etensresten ruiken ook niet bepaald fris. De broodjes op de tafel zijn groen geworden en het lijkt net alsof er iets in kruipt. "Wat ranzig hier" zeg ik. "Yep". Door de grote ramen waar bordeaux rode gordijnen naast hangen schijnt een schrijntje licht van de witte volle maan. Een stenen openhaard vult een groot deel in de kamer. "Laten we gaan" zeg ik angstig. "Nee dit is leuk" grinnikt Emma. Ik ben even stil, ze vind dit leuk!? "ik ga" zucht ik, ik loop weg en laat Emma alleen. Halverwege de gang hoor ik Emma gillen. Verschrikt blijf ik staan en ik voel dat mijn hart in mijn keel zit. "Emma?" Schreeuw ik. Ik loop zachtjes terug en kijk goed maar door het donker zie ik niet veel. "Emmaa?" Zeg ik stotterend. Ik voel dat de haartjes op mijn arm rechtop gaan staan. Ik loop door een deur die leidt naar de keuken. "Emma?" Schreeuw ik wanhopig. "Geen grappen ma.." ik hoor de houten vloer achter mij kraken, en ik sta op tegels. Wat is dat? Of beter gezegd wié is dat? Ik draai me om en deins naar achter. Het enige wat ik zie is een deuropening met een groot zwart gat erachter. Ik loop zachtjes achteruit. Paniekerig kijk ik om me heen. "Aaahhh!" Gil ik als ik wat tegen mijn kont voel botsen. Ik kijk geschrokken achterom, het is een keukeneiland. Ik draai me weer om en daar staat een grote zwarte schaduw recht voor mijn neus. Ik gil zo hard als ik kan en probeer weg te rennen maar het pakt mijn arm vast. "Laat me los!" Schreeuw ik met een grote brok in mijn keel. Ik probeer mijn arm los te schudden door hard heen en weer te gaan. De hand klampt zich steeds steviger om mijn arm. "Laat me gaan!" Schreeuw ik terwijl er wat tranen op komen. Op dat moment hoor ik een harde lach; Emma. "Ik haat jou!" Zeg ik boos en ik ruk chagrijnig haar hand van mijn arm los. "Geef toe het was grappig" zegt ze terwijl ze nog steeds lacht. "Het was helemaal niet grappig, Ik was fucking bang!" "Emma, Mare!?" Hoor ik vanbuiten af een jongen schreeuwen. "Kom we gaan, de jongens zijn er weer" zucht ik. Lachend loopt Emma achter me aan. We stappen naar buiten, daar staan Chanel, Brandon en Quinn. "Waar waren jullie!?" Schreeuwt Chanel boos. "Ik was helemaal alleen en..." "je leert niet snel hé? Ik zei, als je niks nuttigs te zeggen hebt.." Chanel onderbreekt mij. "Jaja, dan hou ik me mond" "Goedzo!" Zegt Emma terwijl ze in haar handen klapt. "Laten we verder lopen" zegt Quinn. "Omg, ik ga jullie alles vertellen wat er net is gebeurd, het was echt geniaal" grinnikt Emma.

Lekker lang hoofdstuk tralalala, zeg eens eerlijk; vonden jullie het spannend? (;
-Mare