BUZ ADAMIN KÜÇÜK KIZI (BİTTİ)

Bölüm 43

Zaman çok hızlı geçiyordu. Kızımız 7,5 aylıkdı. Bu zamana kadar mutluluğumu gölgeleyen hiç birşey olmamıştı.
Demek ki o kara bulutlar dağılmış artık güneşli günlere geçmiştik, çok şükür.

"Hayatım kızımız için oda bakmaya başlasak? Artık alalım."

"Olur bebeğim sen işten gelince internetten seçeriz."

"Anlaştık o zaman benim güzel karım."

Kocama öpücük yollayarak gülümsedim. Evet tamamen haklısınız kocaman şişko bir kadın olmuştum. Bu kilolar bana kalmasın, lütfen.

"Ben çıkıyorum istediğin bir şey var mı birtanem?"

Ayağa kalkıp kocama sarıldım. Her zaman evden uğurlarken ki gibi öpüp koklayıp, ceketni giydirdim.

"Evet akşama bir isteğim var birtanem."

"Neymiş benim güzeller güzeli karımın isteği?"

"Sensin, çabuk işlerini bitir erken gel canım."

"Merak etme güzelim, telefonunu yanından ayırma sık sık arayacağım."

Tamam anlamında kafamı salladım. Alnıma bir öpücük kondurup evden çıkıp giden kocamın arkasından baktım.
Bu adam yanımdan ayrılır ayrılmaz kendimi bir buruk hissediyordum. Sebepsizce..

"Evet Dileğim, baş başa kaldık kızım. Bence artık doğmalısın. Böyle vakit geçiremiyoruz. Doğ da seni öpüp koklayayım."

Kocaman olmuş karnımı severek, içeri geçip kendimi koltuğa attım. Telefonumu alıp kamerayı açtım. Gerekli gereksiz saçma sapan fotoğraflar çekilip kendi kendime kahkaha atıyordum. Kocaman karnımla, yani kızımla selfie yapıyordum.
Galeriye girip eskiden çekildiğim fotoğraflara baktım, kızımla gerçekten insana benzemiştim. Dedikleri gibi iskelete benziyormuşum!

Bu halimle çocuk reyonundan bile giyinebiliyordum. Bu hal şimdi çok komiğime gidiyordu. Aldığım kilo normal bir insan olmamı sağlamıştı.
60-70 kilo olan bir insan benim kadar kilo alsa kocaman olurdu ama ben yinede idealdim.
Evlendiğim zamanlar da iyiymişim be!