ORMANDAKİ EV-TAMAMLANDI-

9.BÖLÜM

Odadan sesler gelmeye başladı ki meğerse alarmimmis. Hemen kapattım ve yuzumu yıkamaya gittim. Okul formalarımı giydim, çantamı da hazırlayıp kahvaltı yapmaya mutfağa indim. Annem kalkmıştı. Hayret hiç kalkmazdi. Canım kahvaltı yapmak istemiyordu. Biraz atistirdim ve sandalyeden kalkıp kapıya yöneldim ki annem:
- Oğlum bu gün beden dersiniz var. Kıyafetlerini koydun mu ?
- Koydum anne. Görüşürüz.
     
                   ***

Sonunda okula gelmiştim. Sıraya oturdum ve sınıfa Mr.Smith girdi. Of ders İngilizceydi. Kafamı sıraya koyup uyudum. Kalktığımda 7. Derse giriyorduk. Oha! O kadar fazla mı uyudum. Sınıfa baktığımda kimse yoktu. Ah tabi ders bedendi. Hemen spor salonuna indim. Erkek soyunma odasında kimse yoktu. Hemen giyinmeye baslicaktim ki sanki bir ses duydum. Ses bodrum kattan geliyordu. Ses daha da artmaya başladı. Ben de çok merak ettim. Üstümü bir an önce giyinip sese doğru yani bodrum kata doğru gidiyordum. Bodrum kata doğru koridorlarda ki ışıklar yanıp sönüyordu. Çok ürkütücüydü. Koridorun diğer tarafında sanki Metini gördüm ve ona seslendim ama duymadi. Galiba yanlış gördüm. Ya da halüsinasyon görmeye basladim.Oraya doğru hızlı adımlarla gidiyordum. Önümden biri geçti. Bir an olduğum yerde durdum. Etrafa bakiniyordum. Koridorun sonunda biri vardı sanki. Korktuğum icin gidemedim. Işıklar açılıp kapandığında o vardi. Evet evet yanlış görmedim metinin annesi vardı. Aman Allahım! Peki şimdi ne yapacaktım? Bu lanetli ruhtan nasıl kurtulacaktım? Bu düşüncelerden kurtulup olduğum yerden koşarak spor salonuna doğru koşarken ayağım takıldı ve düştüm. Peşimden geliyordu. Ayağım burkulmustu. Uf ayağım!  Yüruyemiyordum. Yerde sürüklenerek gidiyordum. Ah korkudan altima sıçtım galiba! Gitgide yaklaşti ve yanıma geldi. Gözlerimi yumdum ama aralığından biraz da olsa görüyordum. Etrafımda dolandi. Ve bir şeyler söyledi. Söyledikleriyle koridordaki ışıklar daha fazla yanıp sondu. Korkudan ağlamaya başladım. Kulağıma yaklaştı ve bir şeyler fısıldadı. 'SANA PESİNİ BİRAKMİYACAGİMİ SOYLEMİSTİM' dedi ve güldü. O gülüş galiba aklımdan hiç çıkmayacaktı. Ya o ses tonu... Ağlamam daha da arttı korkudan. 'SEN ARTİK BENİM ESİRİMSİN!' dedi ve gitti. Bu da neydi şimdi? Ayağımın acısı hafifledi birden.Koşarak üstümü değiştirip eve doğru koşmaya başladım. Ara ara da arkama bakıyordum. Hava kararmamisti daha ama korkuyordum. Basım dönüyordu biraz. Bu olanlar bu olanları nasıl anlatıcaktim aileme. Ya da nasıl atlaticaktim... Bunları düşünürken eve gelmiştim sonunda. Zile basıyordum. Uzun uzun ve annem cikti.
- Niye uzun uzun basıyorsun zile? Noldu?
- Bir şey yok anne.
- Senin daha bir dersin daha vardı. Niye erken geldin?
- Sana bişey yok dedim anne!
Son söylediğimi bağırarak söylemiştim.

                    ***

Annem benim için endişeliniyordu. Çünkü günlerdir okula gitmiyor,  odadan da cikmiyordum. O olaydan sonra biraz dinlenip kendime gelmem lazımdı. Evin kapısı caldi. Annem açtı ve:
- Hoşgeldin Metin. Cenk odasında.
Metin beni görmeye gelmişti demek sonunda. Hayret merak etmiş beyefendi beni. Odamin kapısı tıklandı. Açtım ve:
- Nasılsın Cenk.
- Hiç  iyi degilim Metin. Başıma bir sürü olay geldi...