ORMANDAKİ EV-TAMAMLANDI-

11.BÖLÜM

-Ne! Canımı mı istiyorsun? Neden? Neden ben!?
-Neden mı? Tabi ki de tekrar hayata dönmek için. Sonuçta ben bir olüyüm!
- Ne... ne olursun yapma.
- Artık seninle eğlenmiyorum. Biraz da ailenle ugrasicam. Ha ha ha...
- Hayır hayirrrr. Bana ne istersen yap ama onlara dokunma!

Son dedigimi duymadan ortadan kaybolmuştu. Yerden kalktım ve eve doğru koşmaya başladim. Şimdi ne olacaktı? Aileme ne yapacakti? Bu lanet ruhtan nasıl kurtulacaktım? Uff az kaldı deliricem bu aklımdaki sorularla. Sonunda eve gelmiştim.Koştuğum için nefes nefese kalmıştım. Evin ışıkları yanmiyordu. Saat 23:21'di. Bu saatte uyumazlardi. Bu normal değil tabi ki de. Yavaşça evin kapısına doğru yürümeye başladım. Kapı aralikti. İçeri girdim. Elimi duvarda gezdirdim. Işığı arıyordum. Buldum ama yanmiyordu. Hemen aklıma komidinin cekmecesinde fener oldugu geldi. Komidini bulmaya çalışıyordum. Bir yandan da elimle önünü yokluyordum. Komidini buldum ve feneri aldım. Feneri actim. Salona baktım biraz. Ama hiç farklı bir şey yoktu. Üst kattan çığlık sesi geldi. Bu annemdi! Hemen merdivenleri koşarak ciktim. İlk kendi odama baktım. Yoktu. Sonra annemlerin odasinin kapısının önüne geldim. İlk önce kapıyı dinledim ama ses yoktu. Derin bir nefes alarak kapıyı açtım. İçeriye girdim. Sonra aniden kapı üstüme kapandi. Kapıyı zorladim ama acilmadi.    " Anne, baba! Yardım edin!!" diye kapının arkasından bağırıyordum. Aniden önüme döndüm ve lanet olsun!! Arkamda annem vardi. Ama hiç anneme benzemiyordu. Üstüme üstüme yürümeye başladı. Çığlık çığlığa kalmıştım. Yüzü... yüzü çok çok korkunçtu! "Anne! Anne kendine gel!" Uf işe yaramıyor. Ne yapacaktim şimdi? Uf...

Üstünde beyaz çarşafa benzer yırtık pırtık bir elbise vardı. Elbise kanlar icindeydi. Acaba babamı mı öldürmüştü? Annemin o güzel siyah saçları şimdi yüzünü kapatiyirdu. Annem artık annem değildi. Çok korkunctu.

-ANNE BU SEN DEĞİLSİN. KENDİNE GEL ARTİK!
Bagirdim, bagirdim ve daha çok bagirdim...
Ama kendine gelmedi. Kapının kolunu biraz daha zorladığımda aniden açıldı. Hızlıca merdivenlerden salona indim. Işıkla baktığımda salonun tavanında babamı asılı buldum. Aman Tanrım!! Ayakları tersti. Üstü kanlar içindeydi. Vücudunun heryeri deşilmisti. Ağzından yere kan damlıyordu. Gozleri... Gözleri simsiyahti. Sanki birden canlanacak gibiydi. Ağlıyordum haykırarak. Ona dokunmakla dokunmamak arasında kalmıştım. Dokunmadim. Onu bu halde görünce içim el vermedi. Annem yukarıda birşeyler söylüyordu bağırarak. Hemen evden çıktım. Herşeyin başladığı yere gidicektim. Ormana... Ormandaki o eve! Artık herşeyi bitirmek için gidicektim...