best friend ❆ jung hoseok✔

24

Helo

Nabersiniz yavrumlar ~~

Biraz beklettim ama sonunda yayınladım diğer bölüm ne zaman gelir bilemiyorum ama yazmaya çalışacağım.

Bölüm ve hikâye ile ilgili düşüncelerinizi yorum yaparak bana bildirin lütfen ~

××××××

"Nasıllar?" Gözlerim kapalıydı.Fakat duyduğum sesler gerçekti,Bir rüyada gibiydim ama konuşulanları duyuyordum.Alnımın üzerinde bir el hissettim.Daha sonra da değişik bir soğukluk.

"İyiler.Hemen beni çağırman çok iyi olmuş Hoseok.Aldığı ilaçlar çocuğa zarar verebilirdi.Son anda kurtardık." Ne hakkında konuştuklarını anlamadığım için kendimi aptal gibi hissediyordum.Gözlerimin üstünde adeta bir ton yük varmış gibiydi.Açamıyordum.

"O şerefsizi ellerimle öldürmek istiyorum." Hoseok'un kin ve nefret ile dolu sesi beni bile ürkütmüştü.Sanki gerçekten çıplak elleri ile öldürmek istiyormuş gibiydi.O kadar dolu bir istekle söyledi ki yapması kesinlikle mümkünmüş gibi.

Sonun gözlerimi hafifçe aralamayı başarmış ve bembeyaz bir tavan ile karşılaşmıştım.Elimi kaldırıp gözümün üzerine yerleştirdim ve ovaladım.Bu daha net görmemi sağlamıştı.

"Uyandı." Kimin sesini duyduğumu tam olarak bilmiyordum.Ama Hoseok değildi.Onun sesini her ortamda ayırt edebilirdim.Kafamın altında ki yastıktan yavaşça kaldırdım ve etrafıma baktım.

Hoseok tam yatağımın yanında ayaktayken , Taehyung ve tanımadığım birisi yatağın önündelerdi.Hoseok'un bana bakışlarını yakaladım.Fakat keşke görmeseydim.Soğuk.Buz gibi.İçimi soğutacak bakışlarla bakıyordu gözlerime.

"İyi misin?" Sesinin soğukluğu ise tüm tüylerimi diken diken etmişti adeta.Yerimden hafifçe doğrulup sırtımı yatak başlığına dayadım ve kafamı yavaşça onaylarcasına salladım.Taehyung yatağın önünde durmayı bırakıp yanıma gelmiş ve kollarını belime sararak sarılmıştı.

"Senin için çok endişelendik." Nefesi saçlarımın arasından geçerken gülümsedim.Fakat bu bazı şeylerin kafama düşmesine neden olmuştu.

Bebeğim.

Onu kayıp etmiştim.

Gözlerim anında dolarken Taehyung benden ayrılmış ve gözlerime bakmıştı.

"Ne? Ne oldu? Bir yerin mi acıdı?" Endişe ile sorularını sıraladığında Hoseok'un da gözlerinin bana döndüğünü hissettim.Bacaklarımı kendime çekip ellerimi yüzüme kapattım.

"Bebeğim.." Boğuk çıkan sesim ve sıkışan nefesim ile hıçkırıklara boğuldum.Bir çeşit ağlama krizine girmiştim.Ellerimin kavrandığını hissettiğimde kafamı kaldırıp tutan kişiye baktım.Hoseok yatağa oturmuş ve ellerimi yüzümden çekmişti.

"O iyi.Ona bir şey olmadı." Gözlerimden teker teker süzülen yaşlar ile Hoseok'a bakıyor ve yüz ifadesinden ciddi olup olmadığını anlamaya çalışıyordum.

Bebeğim gerçekten hayatta mıydı?

"G-gerçekten mi?" Umut içerisinde sorduğum soru karşısında Hoseok'un bakışlarının yumuşadığını hissettim.Burukça gülümseyip kafasını salladı.

Bu defa üzüntüden ve ya acıdan değil.Mutluluktan ağlıyordum.Ona bir şey olduğunu düşünerek ağladığım dakikaların acısını çıkarmak istercesine , içim çıkarcasına ağlıyordum.