Eğer aşık olsaydınız, birini deli gibi sevseydiniz, onun için en fazla ne yapabilirdiniz?
Kaybetmenin zehirli buğusuna kapılır mıydı ruhunuz?
Ya da yalnız gözyaşlarınızı saklayabilir miydiniz yaşanamamış bir aşktan...
Önünüzdeki diz boyu karanlıkla...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sıla her hafta yaptığı gibi ona babasını hatırlatan parka gitmişti, orası onun için özeldi, oraya her gittiğinde babası yanındaymış gibi hissediyordu, onu o kadar çok özlemişti ki... Hayat ona nerde ne yapacağını öğretmişti, ama nasıl seveceğini bilmiyordu babasından sonra. O parkın bankına oturup uzaklara baktıkca, babasının kendisine olan yakınlığını hissederdi.Neden diye soruyordu durmadan, 'neden bıraktın bizi'. Oraya her gittiğinde gözyaşları bir ateş misali yakıyordu tenini, içinde asla dolduramadığı bir boşluk ve cevaplarını bilmediği sorular vardı. Yavaşca kalktı oturduğu banktan, sonra arkasını döndü ve kalktığı banka doğru çevirdi gözlerini, buraya tekrar geleceğini biliyordu, çünkü buraya her geldiğinde ardında bir parçası kalıyordu o bankta, belki de o parçası hep buraya aitti. Düşüncelerini dağıtmak için soğuk havaya teslim etti bedenini, belki gözyaşları akmadan buz tutardı, böylece onu güçsüz kılan hiçbir şey olmazdı, belki de hisleri uyuşurdu soğuktan, birkaç dakikalığına da olsa hissetmemek ne güzel olurdu... Eve gözyaşlarını silerek girdi, annesi de gizlerdi onlardan, ikiside her zaman birbirlerinden saklarlardı masum gözyaşlarını, her gün aktıklarını bildikleri halde...
Sıla, kendisinin geldiğini anlayınca gözyaşlarını hızlıca silen annesini gördü. Sılanın annesi; Yasemin, eşinin ölümünden sonra ailenin tüm yükü onun üstüne bindi ama şimdiye kadar asla o yükün ağırlığını çocuklarına hissetirmedi.
