Pakiramdam ko ay maiiyak ako. Pagkatapos ng isang linggo ay balik na naman ako sa dati kong gawain.
Gigising ng maaga, mag-aasikaso sa pagpasok, walang magulang o isang magulang ang aabutan sa hapagkainan.
I feel suffocated that there's no easy escape. Why life is being so unfair? I am just starting to chase my everything and here I am again, seating at the backseat doing nothing.
For the nth time, I heaved a deep sigh. I am done dreaming and I am now facing reality.
Yeah, reality sucks and I hate it.
"Nandito na tayo hija."-nanatili akong nakapikit kahit narinig ko na ang sinabi ni Mang Caloy.
Why do I have this feeling that I don't want to go to school anymore? I just wanted to free. Nothing more and nothing less.
"Hija."
Isang malalim na buntong hininga ang aking pinakawalan bago imulat ang aking mga mata. Inayos ko ang bag ko at walang imik na lumabas ng sasakyan.
I don't want to be rude with Mang Caloy but I also don't want to spill anything out. I suddenly feel hopeless and frustrated.
Sa pag-alis ng sasakyan, nanatili akong nakatayo sa parking lot at tutok ang tingin sa aking sapatos.
Why do I hesitate? No one sees it but I always hesitate in everything.
My attention suddenly flew to the pair of shoes standing in front of me.
Nang magtaas ako ng tingin, nakangiting mukha ni Clint ang bumungad sakin.
"Tss. Miss little innocent is confused."
Why? Why Clint is always like this? He sees everything like there is no problem with it. How can he do it?
He snap his fingers in front of me.
"Let's go."-I raised my brows on him.
"What are you doing here?"-I asked more confused.
He just shrugged his shoulders. "It's my duty."-he carefree said.
I got more confused. What is his duty and why does it be here at the parking lot?
"What? Duty?"-I repeated
Tumango sya bilang sagot but he didn't explain further.
He put his arms on my shoulder and started walking.
"Masanay ka na."-saad nya. Hindi na ako nagtanong.
Clint always leave a puzzle to me and his words look like a puzzle to me.
Napapangiti ako sa ingay ni Clint. Marami syang ikinukwento at tila hindi sya mauubusan ng kwento hanggang sa makarating kami sa classroom ko.
Tumigil kami sa harapan ng classroom namin. Sinilip ko muna kung may prof na and fortunately, wala pa naman kaya hinarap ko si Clint.
"May gagawin ka ba mamayang awasan?"-tanong ko sa kanya.
Tumingin sya sa itaas at inilagay ang isang daliri sa baba na tila nag-iisip sya.
"Wala naman. Bakit?"-balik nyang tanong sakin.
"Magpapasama sana ako sayo upang pumunta sa isang kaibigan."-saad ko.
May pagtataka sa kanyang mga mata pero hindi na sya nagtanong. Tumango sya bilang sagot.
I thanked him and bid my goodbye when I saw the image of my professor.
"Ok. See you later."-he said and pinch my cheeks before he left.
Nang hindi ko na makita ang imahe nya ay lumakad na ako papasok sa room.
Halos lahat ng atensyon sa aming silid aralan ay natuon sakin nang makita nila akong pumasok.
Hindi ko sila binigyang pansin at dumiretso na lamang sa aking upuan. Marahil ang ilan sa kanila ay nagtataka kung bakit ako absent sa mga lumipas na araw at bakit ngayon lang ako pumasok.
Natigil sila sa pag-usisa sakin when the professor finally enter the room.
The professor greets everyone and checked the attendance. He calls my name as if I am not absent for a few days. I sighed. Sigurado akong gumawa na ng paraan sila mom upang ma-excuse ako. Tss! They don't know how to be fair. They only know how to compete with others.
—
Dumating ang oras ng awasan. Nagmadali akong ayusin ang gamit ko dahil baka naghihintay na si Clint sa labas ng classroom.
I checked my things before I exit the room. Napatigil ako sa doorway ng hindi si Clint ang nakita ko. It's Kennedy.
Kumaway sya sakin at bumati. Binati ko rin sya. Nagyaya na syang maglakad kami. Habang naglalakad, hindi ko maiwasang hindi sya tanungin kung nasaan si Clint.
Before he answered, he chuckled for I don't know reason. Sinabi nyang malelate si Clint sa usapan namin dahil nag overtime daw ang professor nito. Tinanong ko rin sya kung bakit pumunta sya sa room ko at tulad ni Clint, he answered me 'It's my duty.' It really makes me confused. What are they saying?
Nakarating kami sa harap ng gate kung saan naghihintay sila kuya Hero. Sinabi ba sa kanila ni Clint na aalis kami? Well, mas masaya kung marami kami kaya okay lang.
Binati nila ako pero hindi ko na sila nagawang batiin pa dahil mula sa kinatatayuan namin ay tumigil ang isang sasakyan na si Mang Caloy ang driver.
Nanlaki ang mga mata ko at nagtatakang napalingon sila sa likuran nila. Nagkatitigan si Mang Caloy pati na rin ang barkada.
Mabilis kong nilapitan si Mang Caloy.
"Mang Caloy, maaari mo ba muna kaming isabay? May pupuntahan lang kami."-saad ko kay Mang Caloy upang hindi na sya magtanong pa.
Bago pa man makasagot si Mang Caloy, isang tinig mula sa loob ng unibersidad ang narinig ko kaya napalingon ako.
"Forever!"
Masayang tumatakbo si Clint habang kumakaway palapit samin ng barkada. Nang makalapit sya ay nakipag-apir sya sa barkada at agad na lumapit sakin.
"Tara na."
—
Just half an hour ay nakarating na kami sa pupuntahan namin.
Nagtataka ako kay Mang Caloy kung bakit hindi sya nagtanong tungkol sa mga kasama ko. Natatakot ako n baka magsumbong sya kay mommy na hindi ko sinusunod ang gusto nito.
Humiwalay ang barkada sa aming dalawa ni Clint. Nagpatuloy kami sa paglalakad hanggang sa makarating kami sa harap ng puntod nya.
I put the flowers that we bought awhile ago on his grave.
"Sorry."-is the only word I could utter.
Sorry dahil namatay sya upang hindi ako mahuli ng mga taong pumatay sa kanya. Sorry dahil naging duwag ako at hindi sya naipagtanggol. Sorry dahil hanggang ngayon ay hindi ko malaman ang dahilan ng mga bagay bagay.
Nanatili lang akong nakatingin sa kanyang libingan. Ni hindi ko man lang naisip na puntahan sya noong nakaburol pa sya.
"You can speak."-I heard Clint's voice from behind.
I heaved a deep sigh. I am not yet ready to speak up.
"I can't."-maiksing saad ko.
Naramdaman ko ang pagpatong ng kanyang kamag sa aking ulo at bahagyang ginulo ang buhok ko.
"Silly."-he said. "Ayaw mo bang magsalita dahil iniisip mo na madadamay ako o dahil natatakot kang malaman ang totoo?"-he added.
Wala akong naging sagot sa kanyang sinabi dahil pareho itong tama. I don't want him and the barkada to get involve with this. I can't risk their life and I am not yet ready to know the truth behind his death.
"You're stubborn. I am already involved since I help you escape from those men."
