RUH OKUYUCULAR 1+2

Çıkış Planı

Rüzgar'ın ne halde olduğunu merak etsem de aşağı kattaki odama yöneldim. İkinci katın camında beliren silueti, bir an için o sanmış, midem anlamlandıramadığım bir kramp girmişti. Bunu neden düşündüğümden emin değilim ama bir an için, sadece küçük bir an için içimde o olduğuna dair bir his filizlenmişti fakat bu fikrin saçma olduğunu biliyordum. Beni o şekilde gönderdikten sonra ne yapacağımı kontrol edecek değildi. Kapıda asılı kalan elimi indirip odaya girdim.

Odayı taradığımda, Ezgi'yle Ali'yi bıraktığım pozisyonda, kanepede uyuklarken bulmuştum. Odadan ayrıldığımı fark etmemelerine sevinirken, buluşmadan onlara bahsedemeyecek olmak, içimde bir yerlerin burkulmasına neden oldu. O kadınla karşılaştığımdan, bana söylediklerinden onlara söz etmek istiyordum fakat kadın teklifinden bahsetmemem gerektiğini, üstü kapalı bir şekilde belli etmişti. Her ne kadar ona güvenmesem de dediğini yapmam gerektiğini biliyordum. Son lider... Unvanı kadar kendi de tuhaf olan kadın, bakışlarını bir an olsun üzerimden çekmemiş, verdiğim her tepkiyi izlemişti. Bu şekilde incelenmeye alışık değildim. Getirildiğim bu yerde daha önce hissetmediğim duygular duyumsuyor, karşılaşmadığım davranışlara maruz kalıyordum. Buradan kurtulma düşüncemi, babamın ölümünün ardındaki sır perdesini aralamak için ertelerken; ne halde olduğunu bilmediğim annem için endişeleniyordum.

Yatağıma doğru yönelirken, buradan ayrılmanın bir yolunu bulmam gerektiğini düşünüyordum. Tıpkı bu gece olduğu gibi kısa bir süre için çıkmalı ve annemle görüşmeliydim. Öğrendiğim gerçeklerin verdiği bir zihin bulanıklığı yaşıyordum. Çevremde dönüp duran soru işaretleri, konumunu korurken yanlarına yenileri ekleniyordu. Zihnimdeki ve çevremdeki karışıklıkların sonu gelmezken, girdiğim bunalımdan çıkamıyordum. Kendimde duyumsadığım değişimler, sadece kısa bir zaman içinde yaşadığım ardı kesilmeyen tuhaflıklar; bu keşmekeşten çıkmama engel oluyordu. Fark ettirmeden buradan çıkmalı ve geri dönmeliydim. Yokluğum fark edilirse, neler olabileceğini tahmin dâhi edemiyordum. Başıma gelenler bir sonraki hamlelerini tahmin etmemi zorlaştırıyordu.

Gidip annemle görüşmeli ve yaklaşık iki haftadır kayıp olan kızın hayatta, iyi olduğunu göstermeliydim. Bu tuhaf yerde ne internet, nede cep telefonuna rastlamıştım. Rüzgar'da gördüğüme emin olduğum, burada varlığı reddedilen teknolojik aygıt, şu an için en çok ihtiyacım olan şeydi. Bu süre içerisinde küçük bir telefon konuşması yapabilseydim, belki şu an kaçış planı yapıyor olmazdım. Bu onların hatasıydı.

Yatağıma yerleşirken çıkan ses Aliş'in yerinde kıpırdanmasına neden oldu. Solunda kalan dolaba yasladığı başı, çıkan sesle birlikte yana düştü. Kapıya yakın yatan Ezgi kollarını göğsünde bağlamış, odayı bekleyen bir korumaymışçasına kaşlarını çatmıştı. Omzuna düşen Ali'nin başıyla bir an için yerinde sıçradı. Gözleri açılıp düşen başı kontrol ettiğinde, problem olmadığına karar verip, tekrar uykuya daldı. Bu hallerine gülümserken, yatağın gıcırdamamasına dikkat ederek yerleştim.

Doğmaya başlayan güneş, odayı aydınlatmaya başlamıştı. Kafamda dönüp duran düşünceleri bir düzene oturtmaya çalışırken, gözlerim kapanıyordu. Acilen bir çıkış yolu düşünmeli, buradan ayrılmanın bir yöntemini bulmalıydım. Bu akşama kadar çıkışın mümkün olmadığını düşünüyordum. Belki bu akşam bu kadar kolay ayrılabilmek, bana bu cesareti veriyordu, belki de aldığım darbeler delirmeme neden olmuştu. Okuldan çıkış yaparken fark ettiğim gerçeklerden biri, dev duvarlarla korunmasının yanında, gece çıkış yaparken yanımızdaki adamların selam verdiği korumaların olduğuydu. Sinsi sinsi etrafta dolanan siyah takımlı, yapılı adamlar; her yerdeydiler. Buradan çıkmaya çalışmak delilikti ve ben artık akıllı biri değildim. Sızlayan damarlarımın istediği tek bir şey vardı, Ezgi'nin açılan bileklerinde beliren benimkilere göre koyu olan işaretler ve Ali'nin boynunda atan damarla hareketlenen mavi yeşil izlerdi. Onlara dokunmak bir kez olsun tekrar hissedebilmek istiyordum. Bunun karşımdakine ne denli zarar verebileceğimi bilmeme rağmen, düşüncelerimi durduramıyordum.