P R E S E N T
"Kuya, tubig oh." Saka lang naramdaman ni Wonwoo ang panunuyo ng lalamunan niya noong inabutan siya ni Heejin ng isang baso ng tubig.
He drank the water continously hanngang sa maubos ito. Relief somehow washed over him after drinking the water. Inabot niya kay Heejin ang baso at humiga sa kanyang kama.
"Anong pinag-usapan niyo ni Mingyu?" Mahinang tanong ng kapatid.
"Hindi ko alam. Tinawag lang ata niya ako para mang-gago." Pinikit niya ang mata niya at napalunok.
"Matulog ka na muna kuya. Sobrang putla mo nanaman." Naramdaman niyang kinumutan siya ng kapatid.
"Thank you."
"You're welcome. Gisingin nalang kita kapag iinom ka na ng gamot mo." Wonwoo heard Heejin turn off the lights of his room. Darkness enveloped his surrounding.
"Heejin teka."
"Oh?"
"Pwede ba tayong mag-usap?"
•••
"Paano kung mahuli ako ni mama?" Tanong ni Heejin. Kakatapos lang ipaliwanag ni Wonwoo ang balak niyang gawin mamaya. He'll escape their house later at midnight to meet up with Mingyu at the park.
"Hindi ka mahuhuli niyan. Saglit lang naman ako, makikipag-usap lang ako sa kanya tapos uuwi na rin kaagad ako."
Tumingin si Heejin kay Wonwoo ng may pag-alala, "Ano bang pag-uusapan niyo?"
Wonwoo clutched and played with the hem of his shirt, "B-Basta. Sige na please?"
Heejin sighed, "Sige. Basta kuya, kung ano man pag-uusapan niyo, sulitin mo na yung mga tanong na matagal mo na gustong hanapan ng sagot. Hindi ko na kayang makita kang nasasaktan. Araw-araw ka nalang ganyan."
Wonwoo faintly smiled, "Salamat. Basta mamayang alas dose ah?"
Heejin nodded and stood up from her seat, "Alis na ako kuya. Kumatok ka nalang sa kwarto ko mamaya."
•••
YOU ARE READING
Closure • meanie
Short Story| stand alone #2 | + three years later, he came back to ask for a closure. copyright © meaniempire, 2017
