Eerste schooldagen zijn altijd vermoeiend. En dan ook nog de propvolle bussen om naar huis te komen. Het regent buiten , weeral slecht weer in België. Door de regen is iedereen nat en lijkt de bus nóg voller. Iedereen plakt aan elkaar en iedereen ruikt naar zweet behalve dan die meisjes die met hun lekker geurtje in de bus komen en wanneer ze de bus verlaten , de bus naar hun ruikt. Aan de ingang van de bussen is het altijd duwen en murmelen om binnen te geraken. De bus chauffeur ziet me struggelen en zegt dat ik mijn buskaart niet hoef te laten zien. Gelukkig maar. Wanneer ik afstap van de bus komt de koude weer in mijn gezicht. Ik moet zo langs de kebabzaak passeren, zou die jongen er weer zijn? Wanneer ik er passeer zag ik hem niet tot ik opeens een bekende stem "hé!" hoor roepen. Ik stop en draai me om. Het is hij, de jongen van de kebabzaak. Ik kijk hem met grote ogen aan. Wat zou hij willen? "Je hebt gisteren je wisselgeld laten liggen.", zegt hij. Ik lach gemeend naar hem en neem het geld aan. Hij ziet dat ik helemaal doorweekt ben en stelt voor om me een handdoek te geven. Daar ga ik natuurlijk akkoord mee. "Ik ben Ahmed trouwens.", zegt hij terwijl ik mijn haar afdroog. Ik beantwoord hem door mijn naam ook te zeggen. Na het afdrogen bedank ik hem voor de handdoek en verlaat de achterkant van de kebabzaak.
YOU ARE READING
The lovestory of a syrian boy
RomantikusZijn zwarte diepe ogen lieten mij verdrinken. Ze brachten me in een wereld waar ik nog nooit eerder was. Al zie ik 10 verschillende soorten zwarte ogen, de zijne herken ik als eerst. De ogen zijn het venster naar de ziel. En ik werd verliefd op zij...
