The lovestory of a syrian boy

Mijn stuk vrijheid.

Zwemmen. Mijn deel vrijheid dat niemand van me kon afnemen. Ik doe het zo graag maar ik heb het verwaarloosd. Het zwembad is ver en toch ging ik er elke zondag of zaterdag naar toe om te zwemmen. Andere kinderen vonden hun vrijheid in de clubs of in het bed met iemand anders. Ik vond de mijne in het zwembad. Ironisch want ik kon een lange tijd niet zwemmen. Op een dag raapte ik al het moed dat zich in mijn lichaam bevond samen en stond ik op de springplank. Toen ik het zwembad bestudeerde zag het er veel minder eng uit. Ik stond er al vijf minuten en in die vijf minuten op de plank staan heb ik zeker 10 scenarios afgespeeld over hoe het fout kon gaan. Het zwembad was mijn favoriete plek dus ik wou hier een goede sprong van maken anders zou ik nooit meer hier komen, nooit meer mijn stuk vrijheid beproeven. Ik telde tot 10 en ik sprong. Het water was koud. Ik spartelde naar het oppervlak van het zwembad. En eindelijk, eindelijk had ik mijn angst overwonnen en kon ik de vrijheid 100% zijn gang laten gaan. Natuurlijk kon ik van de eerste keer niet zwemmen. Ik keek naar de anderen en deed het na. Ik weet nog altijd hoe ik onthouden had wat ik moest doen. Met je handen pizza maken en met je voeten doe je gewoon een knikker na. Als je dit leest en nog niet kan zwemmen, geef ik je 1 tip. Spartel niet, stress je zelf niet meer dan het nodig is. Kalmeer je hart, want je kan het. Het is gewoon een kwestie van mentale sterkte. Elke keer dat ik naar het zwembad ging leerde ik wat nieuws, 10 seconden langer adem in houden, achterwaarts van de springplank springen, een salto in het water,.. Ik ga het liefst naar het zwembad wanneer er niemand is. Onderwater is alles dan zo rustig. Geen lawaai, geen schreeuwende broers of zussen, niks. Gewoon ik en mijn vrijheid. Hoe graag ik nu ook wil zwemmen, het is oktober en het is berekoud buiten. Tot in de lente, vrijheid.
Ook in Ahmad vond ik mijn geluk. Elke keer vertelt hij wat anders, we spreken nu namelijk bijna elke week 1 keer af. Zijn verhalen hebben geen einde en zijn glinsterende ogen ook niet. De oktober-regenachtige dagen zijn somber, tot ik hem zie. Dan voel ik me alsof het 27 juli is, midden in de zomer. Mijn hart gaat snel, de bomen lijken hun bladeren opzij te zetten en plaats te maken voor de zon, de bloemen openen hun ogen voor ons. Alleen hij, 1 mens, kan me dit gevoel geven. God ook maar God maakt deze dingen. En dankzij Hem heb ik het mooiste van Ahmad kunnen zien. Dankzij Hem heb ik Ahmads ziel op een mooie manier kunnen ontmoeten. Bedankt voor alles. Voor al deze mooie dingen. Bedankt dat ik mijn vrijheid en geluk heb gevonden. Bedankt dat ik geen slechte dagen temoet ben gekomen. Bedankt voor een gezond lichaam en gelukkige ziel. Bedankt voor de steun wanneer iedereen er was maar ik geen steun kon vinden in hun. Bedankt voor alles.