Το διπλανό μπαλκόνι

7

Εκείνη

"Έτσι όπως στα λέω," αποκρίθηκα στη Mandy που την είχα φωνάξει εσπευσμένα στο σπίτι μου την επόμενη μέρα ώστε να της πω τι συνέβη. Βασικά της είχα πει και το προηγούμενο βράδυ, μετά τη συζήτησή μου με τον Alex, όμως επέμενε πως ήθελε να τα πούμε και από κοντά.

"Τι να σου πω ρε παιδί μου, τόσο στον κόσμο σου ήσουν λοιπόν;"

Την κοίταξα σοβαρά και άφησα την κούπα με το τσάι μου πάνω στο τραπέζι. "Mandy, δεν είναι ώρα για κήρυγμα."

"Α όχι; Τότε τι ήρθα να κάνω εδώ;"

"Να με ακούσεις, ίσως;" απόρησα. "Συγνώμη, εγώ μόλις σου εξήγησα με λεπτομέρειες τι συνέβη, σου είπα μάλιστα ότι ο Alex μια χαρά γνώριζε ότι υπήρχα τόσο καιρό και συ με ρωτάς γιατί ήρθες;"

"Παιδί μου, χρειάζεσαι σε κάτι τη βοήθειά μου;" ρώτησε.

"Ναι; Δε ξέρω, τι να σου πω," απάντησα χαμένη στις σκέψεις μου. "Απλώς ήθελα να στα πω όλα αυτά γιατί εσύ επέμενες και γιατί και γω ήθελα να τα ξέρεις, αλλιώς θα με έπρηζες για λεπτομέρειες. Mandy, με έβλεπε κάθε βράδυ, καθημερινά. Και δεν είχε πει ποτέ τίποτα, ούτε καν με είχε κοιτάξει κάπως πιο φανερά!" συμπλήρωσα σχεδόν αγανακτισμένη.

"Ή έτσι νόμιζες εσύ τόσο καιρό," απάντησε και ήπιε λίγο ακόμα από το ρόφημά της ενώ αμέσως μετά, σταύρωσε επιδεικτικά τα πόδια της. "Κάποια στιγμή, μου ανέφερες και συ η ίδια ότι μπορεί τελικά να σε είχε όντως δει νωρίτερα, απλά με αυτά και με κείνα να μη το είχες καταλάβει, να μη το είχες αντιληφθεί. Ε, άνθρωπος είσαι και συ, αποκλείεται να είχες όλη την ώρα το βλέμμα σου καρφωμένο πάνω του!"

"Φυσικά και όχι, αλλά την περισσότερη ώρα ναι! Και εντέλει, τι καινούριο παιχνίδι είναι αυτό, «εγώ κοιτάζω και ο άλλος κάνει ότι δε το είδε»; Είναι σωστή συμπεριφορά αυτή;" ρώτησα πεισματάρικα. Πραγματικά, αν ήταν έτσι ως χαρακτήρας γενικότερα, τότε τελικά ίσως έπεφτε πολύ στην αντίληψή μου. Προσωπικά, μου άρεσαν οι άνθρωποι που έλεγαν μια και έξω τι σκέφτονταν και αυτό γιατί εγώ ήμουν το εντελώς αντίθετο σα χαρακτήρας. Αν ο Alex ήταν πολύ μακριά από μια τέτοια συμπεριφορά, τότε ίσως να ήταν καλύτερα που μέχρι τώρα εμείς οι δύο δεν είχε τύχει να μιλήσουμε. Όπως λένε πολλοί, τα όνειρα είναι πάντα πολύ καλύτερα γιατί δε σου τα καταστρέφουν την πραγματικότητα.

"Εγώ πιστεύω ότι υπερβάλλεις," απάντησε η φίλη μου. "Και τώρα δε μιλήσατε παραπάνω από πέντε λεπτά, όμως κατάφερες να βγάλεις ολόκληρο συμπέρασμα. Περίμενε να δεις τι θα γίνει και απόψε. Θα βγεις στο μπαλκόνι και λογικά θα τον συναντήσεις κανονικά, έτσι;" Κούνησα το κεφάλι μου ως απάντηση. "Ωραία. Άρα, εφόσον δεν είστε δυο ξένοι πια, σίγουρα θα μιλήστε. Πάρτον με το μαλακό και όλα τα άλλα θα σας βγουν σιγά σιγά."

"Όμως εγώ θέλω να ξέρω γιατί με έβλεπε αλλά δεν έκανε κίνηση να μου μιλήσει," εναντιώθηκα για άλλη μια φορά στα λόγια της.

"Γιατί ούτε εσύ έκανες, μην είσαι εγωίστρια!"

"Μα ο άντρας υποτίθεται πως πρέπει να κάνει το πρώτο βη-"

"Αυτά είναι ξεπερασμένα," με διέκοψε. "Και πίστεψέ με, αν ήθελε θα το είχε κάνει ήδη."

Τώρα αυτό τι ήταν; Μου την έλεγε έμμεσα; Αν και έπρεπε να παραδεχτώ για άλλη μια φορά πως είχε δίκιο. Εφόσον γνώριζε πως κάθε βράδυ ήμουν στο μπαλκόνι μου, όπως είχε πει εκείνος δηλαδή, τότε αν ήθελε να πιάσει συζήτηση μαζί μου θα το είχε ήδη κάνει. Το δίχως άλλο, μερικά κάγκελα μας χώριζαν, ποιος ο λόγος να μη πλησίαζε λίγο πιο κοντά στο μπαλκόνι μου και να μου έλεγε ένα απλό καλησπέρα; Η Mandy ήταν σωστή, εκείνος μπορεί πολύ απλά να μην ενδιαφερόταν να συστηθεί στη γειτόνισσα του, όπως είχα κάνει εγώ.

"Ει... Δεν ήθελα να ακουστεί τόσο άσχημα αλλά-"

"Ακούστηκε," συνέχισα εγώ την πρότασή της. "Και είναι η αλήθεια. Τόση ώρα λέω, λέω και ξαναλέω διάφορα, χωρίς να έχω σκεφτεί το βασικό, ότι δηλαδή μπορεί να μην ήθελε να με γνωρίσει όπως ήθελα εγώ. Στο κάτω κάτω κανείς δε τον υποχρεώνει να το κάνει. Μπορεί απλά να με κοίταζε επειδή απλά βρισκόμουν δίπλα, χωρίς λόγο και αιτία δηλαδή."

"Ellie, δεν ήθελα να-"

"Για άλλη μια φορά έχεις δίκιο, Mandy." Την κοίταξα όσο πιο ήρεμα μπορούσα γιατί μέσα μου έβραζα ολόκληρη και ήμουν ένα βήμα πριν βάλω τα κλάματα, το ένιωθα. "Αυτή είναι η αλήθεια, θα έπρεπε να το είχα φανταστεί και να σταματήσω να κάνω ηλίθιες εικασίες, όπως πάντα. Αλλά δεν πειράζει, το βράδυ που θα βγω και θα επιδιώξω και πάλι να μιλήσουμε, ακόμα και να μη θέλει αυτός δηλαδή, θα τον ρωτήσω ξεκάθαρα γιατί δε μου είχε πει ένα απλό γεια τόσο καιρό έτσι, για να μου φύγει η απορία. Και μετά θα τον αφήσω στην ησυχία του, αν δω ότι δε κυλάει η συζήτηση."

Πήγε να εναντιωθεί ξανά μα δε την άφησα. Αυτό θα έκανα και μετά θα προσπαθούσα να αποστασιοποιηθώ λίγο από την εικόνα του και την ιδέα του ως άντρα, αλλιώς θα συνέχιζα να παλεύω μέσα μου εντελώς μόνη, και αυτό δε θα μου έκανε καθόλου καλό.

Ίσως τελικά δεν έπρεπε να είχα μπει στον κόπο να του μιλήσω εγώ πρώτη. Η σιωπή ανάμεσά μας φάνταζε πιο όμορφη στο μυαλό μου.