Το διπλανό μπαλκόνι

26

Εκείνος

Γυρίζοντας σπίτι εκείνο το βράδυ, ήξερα πολύ καλά πως θα ακολουθούσε μια ωραιότατη ανάκριση από τον πατέρα μου εφόσον δεν είχαμε βρεθεί από τότε που συναντηθήκαμε και οι τρεις μας τις προάλλες. Αν και δεν ήθελα να το παραδεχτώ και ούτε να το αποκαλύψω στην Ellie, σκηνή θα γινόταν στα σίγουρα και μάλιστα, ενδεχομένως να είχε και καταστροφική συνέπεια για μένα, δηλαδή την απομάκρυνσή μου από την εταιρία και την οριστική διακοπή του μισθού μου.

Μετά από εκεί, δεν ήξερα που αλλού θα μπορούσα να πάω ώστε να εξασφαλίσω μια ακόμη δουλειά και να συνεχίσω να έχω το δικό μου εισόδημα. Στην πραγματικότητα, φοβόμουν πως ίσως θα έπρεπε να ξενοικιάσω και το στούντιο και να μεταφέρω τον εξοπλισμό μου στο διαμέρισμα της Ellie ή του Tom. Δε θα μπορούσα να το κρατήσω όσο δεν είχα μια σταθερή δουλειά ώστε να μπορώ να πληρώνω το μηνιαίο νοίκι.

"Καλώς τον. Κι ότι περίμενα να έρθεις πιο αργά ή και ποτέ." Η βροντερή φωνή του πατέρα μου ήχησε στα αυτιά μου με το που πάτησα το πόδι μου στο σπίτι. Το περίμενα πως θα ήταν εκεί και θα έμπαινε αμέσως στο θέμα. Δε με εξέπληξε καθόλου.

"Πες ότι είναι να πεις για να τελειώνουμε," είπα.

Χαμογέλασε πλάγια και έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού του. "Νομίζεις πως θα τελειώσουμε έτσι απλά, νεαρέ μου;"

"Θα το ήθελα πολύ," απάντησα, προσπαθώντας να μην ακουστώ ειρωνικός. "Δεν έχω όρεξη να το παίξω πολιτισμένος αφού στην πραγματικότητα έχεις σκοπό να τσακωθούμε."

"Δεν έχω σκοπό να τσακωθώ μαζί σου, έχω σκοπό να σε ρωτήσω μερικά πράγματα."

Επιτέλους, είχαμε μπει στο κυρίως θέμα. Ας τελειώναμε μια ώρα αρχύτερα λοιπόν. "Σε ακούω."

"Να μαντέψω πως με την κοπέλα σου βρίσκεσαι τις ώρες που υποτίθεται πως είσαι σε αυτήν την ερευνητική ομάδα με τον κολλητό σου, τον Tomas."

Ύψωσα το φρύδι μου. "Προσπαθείς να με ψαρέψεις; Γνωρίζω πως πήγες από το σπίτι της Ellie και παρά το ότι δεν κατάφερες να της αποσπάσεις καμιά τρομερή δήλωση, προφανώς και έβγαλες τα συμπεράσματα που έπρεπε να βγάλεις. Οπότε μίλα ξεκάθαρα, δε νομίζω να έχει κανείς από εμάς την όρεξη να φάει όλο του το βράδυ εδώ."

Ανασήκωσε τα φρύδια του σε μια προσπάθεια να δείξει έκπληκτος. Μα τι νόμιζε, ότι η Ellie θα κρατούσε το στόμα της κλειστό; "Ομολογώ πως πίστευα ότι δε θα σου έλεγε τίποτα. Αλλά εφόσον το έκανε, ας είμαστε εντελώς ειλικρινείς μεταξύ μας. Δεν υπάρχει ερευνητική ομάδα, έτσι; Τα απογεύματα βρίσκεσαι με εκείνη ενώ θα μπορούσες να δουλεύεις στην εταιρία."

"Ναι, αληθεύει," είπα απλά, χωρίς να προσπαθήσω να απολογηθώ ή να βρω άλλον τρόπο να του απαντήσω. Εξάλλου, προτιμούσα να γνωρίζει αυτήν την αλήθεια, παρά το ότι εγώ διατηρούσα δικό μου στούντιο φωτογραφίας. Τότε ίσως και να γινόταν μακελειό, χωρίς υπερβολές.

"Μπορώ να μάθω το γιατί;"

"Γιατί τι;"

"Γιατί είπες ψέματα. Είναι τόσο κακό δηλαδή να έχεις κοπέλα και να θες να περνάς περισσότερο χρόνο μαζί της;"

Αυτό όμως ήταν και το τίμημα του να μην ήξερε όλη την αλήθεια. Δε μπορούσα να του εξηγήσω με απλούς λόγους γιατί τα απογεύματα δε δούλευα στην εταιρία. "Ήθελα να το κρατήσω για τον εαυτό μου," του εξήγησα.

"Υπερβολές," απάντησε, λες και γνώριζε εκείνος καλύτερα από εμένα τι έπρεπε και τι δεν έπρεπε να είχα κάνει. "Κατά βάθος το ξέρεις και συ. Είσαι μεγάλος άνθρωπος, δε θα σου έλεγα ποτέ κάτι."

"Το ξέρω μπαμπά, δεν το έκρυψα για κάποιον σκοπό. Τελείωσε η ανάκριση;"

"Ένα λεπτό," με σταμάτησε πριν πάω στο δωμάτιό μου. "Έχω την εντύπωση πως συμβαίνει και κάτι άλλο. Η κοπέλα σου ήταν πολύ σωστή απέναντί σου, δεν μου αποκάλυψε τίποτα το συνταρακτικό. Βέβαια, αυτό σημαίνει πως μπορεί να μη γνωρίζει και κάτι παραπάνω, αλλά δε θα το ψάξω εγώ αυτό, δε με ενδιαφέρει κιόλας. Αν όντως υπάρχει κάτι άλλο που θέλεις να μου πεις, προτιμώ να το μάθω από εσένα και όχι από τρίτους."

Εκεί πιάστηκα απροετοίμαστος, όμως έπρεπε να ολοκληρώσω αυτήν τη συζήτηση δίχως να χάσω έδαφος. Αφού την είχα βγάλει καθαρή μέχρι εκείνη τη στιγμή, έτσι έπρεπε να συνεχίσω. "Δε συμβαίνει τίποτα. Το ότι αποφάσισα να βρω κοπέλα και να το κρατήσω για τον εαυτό μου μέχρι να σιγουρευτώ, δε σημαίνει πως κρύβονται πιο σημαντικοί λόγοι πίσω από τη σχέση μου. Ευχαριστημένος, μπορώ να φύγω τώρα;"

Με κοίταξε εξονυχιστικά στο πρόσωπο, προσπαθώντας να καταλάβει αν έλεγα την αλήθεια. Όταν τελικά πείστηκε, με άφησε να φύγω. "Εντάξει. Συγνώμη που σας ακολούθησα, δεν πρόκειται να σας ξαναενοχλήσω, έχετε το λόγο μου."

Έκανα μεταβολή και ανέβηκα τις σκάλες προς το δωμάτιό μου. Και στο δρόμο μου για εκείνο, ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως ίσως θα έπρεπε τελικά να του είχα πει όλη την αλήθεια. Για το στούντιο, για τη φωτογραφία, για τα όνειρά μου για το μέλλον, για όλα. Έτσι, μπορεί και να κατάφερνα να απελευθερωθώ από εκείνον ακόμα κι αν τα έβρισκα πολύ σκούρα στο μέλλον.