Το διπλανό μπαλκόνι

8

Εκείνη

Και εκεί ήμουν πάλι, στο μπαλκόνι, περιμένοντας αυτή τη φορά ένα γνωστό πρόσωπο να βγει έξω. Τον Alex.

Η αλήθεια ήταν πως με είχαν επηρεάσει πολύ όλα αυτά που μου είπε η Mandy γιατί πολύ απλά, για άλλη μια φορά ήταν σωστή. Δηλαδή, για ποιο λόγο έπρεπε να είχα δεδομένο ότι ήθελε να μου μιλήσει όπως ήθελα να κάνω και γω; Τζάμπα χαιρόμουν, τζάμπα ήλπιζα. Όλα είχαν γίνει τόσο γρήγορα που με το ζόρι είχα καταλάβει ορισμένα πράγματα.

Απόψε όμως, θα τον ρωτούσα ξεκάθαρα γιατί δεν είχε κάνει ένα βήμα, γιατί δε μου είχε πει ένα απλό γεια. Στην τελική, ανθρώπινη κίνηση θα ήταν, εκτός αν και αυτό το έβλεπε σαν αγγαρεία.

Άκουσα τη μπαλκονόπορτά του να ανοίγει και κάθισα καλύτερα στο καναπεδάκι μου, ανοίγοντας για πολλοστή φορά το βιβλίο που ήταν ακουμπισμένο στο τραπεζάκι μπροστά μου. Με την άκρη του ματιού μου τον ένιωσα να κατευθύνεται όπως πάντα στα κάγκελα όμως αυτή τη φορά, ήταν ο πρώτος που με καλησπέρισε.

"Ellie; Γεια."

Σήκωσα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτάξω και του χαμογέλασα γλυκά, δε μπορούσα να κρατηθώ. Όσο κι αν οι σκέψεις στο μυαλό μου τη δεδομένη στιγμή ήταν κατά κύριο λόγο αρνητικές, ακούγοντάς τον να με προσφωνεί πρώτος και μάλιστα με το όνομά μου, ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσα να είχα ζητήσει.

"Γεια σου, Alex."

"Όπως πάντα στην ώρα σου, έτσι;" ρώτησε χαμογελώντας και σηκώθηκα αφού έκλεισα το βιβλίο ώστε να τον πλησιάσω. Ένιωθα ήδη την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, όμως είχα πάρει την απόφαση να τον ρωτήσω αυτό που ήθελα και δε θα έκανα πίσω.

"Όπως και συ," απάντησα τελικά. Κούνησε ένοχα τους ώμους του.

"Με έπιασες," είπε παιχνιδιάρικα. "Ξέρεις, σκεφτόμουν τη χθεσινή μας συζήτηση και-"

"Και γω τη σκεφτόμουν," τον διέκοψα καθώς ήθελα να τον προλάβω. "Αρκετά, και η αλήθεια είναι πως ήθελα να σε ρωτήσω κάτι."

Έσμιξε τα φρύδια του, προφανώς σε μια προσπάθεια να σκεφτεί τι μπορεί να ήθελα να τον ρωτήσω. "Φυσικά, ότι θες."

"Ξέρεις..." έκανα μια μικρή παύση. Ήταν δύσκολο να τον ρωτήσω ξεκάθαρα κάτι τόσο παράξενο ίσως και αδιάκριτο γιατί ήταν περιορισμένες οι απαντήσεις που είχε να μου δώσει. Ήλπιζα μόνο να μου έλεγε την αλήθεια για να φύγει μια και καλή η απορία από το μυαλό μου. Πέρασα μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου πριν αρχίσω να μιλάω ξανά. "Αναρωτήθηκα αρκετές φορές το εξής. Είπες... πως με είχες παρατηρήσει να κάθομαι σχεδόν καθημερινά εδώ, στο μπαλκόνι μου, σωστά;"