Το διπλανό μπαλκόνι

24

Εκείνη

"Αγάπη μου πώς πήγε η μέρα; Όντως κάθισες στο σπίτι τελικά, έτσι;"

Ο Alex είχε έρθει στο διαμέρισμά μου κατά το απογευματάκι, βρίσκοντάς με εντελώς εκτός από άποψη ψυχολογίας. Όμως δεν είχε φανεί να το παρατηρεί ακόμα. Έπεσε με φόρα στον καναπέ τεντώνοντας καλά το σώμα του.

"Ναι... Ναι δεν πήγα, ήμουν κουρασμένη. Ξύπνησα αργά και ύστερα έκανα δουλειές ρουτίνας."

"Μια χαρά," απάντησε και βολεύτηκε καλύτερα στη γωνία του καναπέ. "Κανένα νέο;"

"Ναι... Η αλήθεια είναι πως κάτι συνέβη σήμερα."

"Α, για πες να ακούσω," είπε με χαρά. Που και να 'ξερε ότι αυτό που είχα να του πω δεν ήταν για καλό. Κάθισα δίπλα του, γέρνοντας το σώμα μου προς τη μεριά του.

"Να σε ρωτήσω πρώτα κάτι... Συμμετέχεις σε καμία έρευνα;"

"Έρευνα;" ρώτησε έκπληκτος. "Τι είδους;"

"Δε ξέρω, γενικότερα μιλάω. Έρευνα που ίσως συνδέεται με το αντικείμενο της δουλειάς σου στην εταιρία ή έρευνα που να σχετίζεται με τη φωτογραφία."

"Όχι, δεν έχω καν χρόνο για κάτι τέτοιο... Από που ξεφύτρωσε όμως μια τέτοια εικασία;"

Αναστέναξα απαλά, χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από το δικό του. Προσπαθούσα να κοιτάξω πίσω από τα μάτια του, αν είχε αντιληφθεί πως ήξερα κάτι παραπάνω ή πως κάτι είχε συμβεί το οποίο θα έπρεπε να τον θορυβήσει μα όχι, δε φαινόταν να είχε ακόμα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Κοίταξα τα χέρια μου πριν αρχίσω να του εξηγώ. "Το μεσημεράκι είχα έναν επισκέπτη."

"Ποιον;"

"Τον πατέρα σου."

"Ποιον;!" ρώτησε με στόμφο και υψώνοντας τον τόνο της φωνής του. Σήκωσα το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω και όντως, φαινόταν υπερβολικά αναστατωμένος.

"Αυτό που άκουσες. Με επισκέφθηκε ο πατέρας σου."

"Ellie, αυτό που λες δεν είναι αστείο."

"Σου φαίνεται πως κάνω πλάκα; Μιλάω σοβαρά."

Σηκώθηκε απότομα από τον καναπέ και άρχισε να κόβει βόλτες μέσα στο σαλόνι. Είχε ταραχτεί πολύ και έως ένα βαθμό μπορούσα να καταλάβω. Όμως, γνωρίζοντας πως πολλά πράγματα παρέμεναν μυστήρια στη ζωή του, είχα συνειδητοποιήσει πως το πρόβλημα ήταν πολύ μεγαλύτερο από την απλή επίσκεψη του πατέρα του στο διαμέρισμά μου.