Το διπλανό μπαλκόνι

19

Εκείνος

Σχεδόν ένα μήνα μετά και ακόμα δε μπορούσα να πιστέψω ότι με την Ellie ήμασταν όχι μόνο μαζί ως ζευγάρι, αλλά ήμασταν και καλά στη σχέση μας. Όλον αυτόν τον καιρό δεν υπήρξε καμία παρεξήγηση ανάμεσά μας. Εγώ τα πρωινά πήγαινα κανονικά στην εταιρία -με την Ellie να μην έχει ακόμα την παραμικρή ιδέα γι' αυτό-, εκείνη στη σχολή της, τα μεσημέρια από ότι μου έλεγε διάβαζε ή αν είχε χρόνο βρισκόταν με την κολλητή της ενώ εγώ τα απογεύματα επέστρεφα στο στούντιό μου, έκανα τις ετοιμασίες που έπρεπε σχετικά με την περιστασιακή δουλειά μου και έπειτα βρισκόμουν μαζί της είτε στο σπίτι της είτε βγαίναμε έξω.

Ενώ όλα έδειχναν να κυλούν ομαλά και όμορφα, που και που ένιωθα τύψεις που δε γνώριζε την αλήθεια για τη δουλειά μου στην εταιρία του πατέρα μου, τη σχέση μου μαζί του, το ότι το στούντιο το είχα νοικιάσει κρυφά από τον ίδιο και ότι αναγκαζόμουν να του λέω ψέματα για το που βρισκόμουν τα βράδια. Όσο πιο πολύ είχα αρχίσει να δένομαι μαζί της, τόσο πιο άβολα ένιωθα που έπρεπε να κρατάω μυστικά από εκείνη. Τελικά έπρεπε να παραδεχτώ πως ο κολλητός μου είχε δίκιο. Ο Tom μου είχε πει πολλές φορές ότι θα αναγκαζόμουν κάποια στιγμή να της πω την αλήθεια διότι αν αντιλαμβανόταν πως και πάλι κάτι της έκρυβα, θα έφευγε για τα καλά από τη ζωή μου.

Και αυτό, τη δεδομένη στιγμή, ήταν το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσε να μου τύχει.

Σε μια ώρα περίπου θα πήγαινα από το διαμέρισμά της για να βλέπαμε μια ταινία και να χαλαρώναμε με κρασί και πίτσα. Ενώ ήμουν ενθουσιασμένος, από το πρωί είχα μπει σε σκέψεις οι οποίες δε μπορούσαν με τίποτα να με αφήσουν ήσυχο. Όλες αφορούσαν την Ellie και το πώς είχα καταφέρει μέχρι τώρα να μη δείχνω παράξενος με τόσα πράγματα που ακόμα κρατούσα κρυφά από εκείνη. Όμως, είχα φτάσει σε ένα σημείο που η συνείδησή μου, μου έλεγε πως σύντομα θα κατέληγα σε αδιέξοδο και δε θα μπορούσα να το προσπεράσω με τίποτα.

Είχα δύο επιλογές. Είτε να κρατούσα λίγο καιρό ακόμα τη σιωπή μου και μετά να προετοίμαζα σιγά σιγά το έδαφος μέχρι και να της τα έλεγα όλα, είτε να της μιλούσα ακόμα και απόψε, χωρίς καμία προετοιμασία, και περιμένοντας την αντίδρασή της η οποία δε μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ποια μπορεί να ήταν.

Την ώρα που προσπαθούσα απεγνωσμένα να διαλέξω έναν από τους δύο δρόμους και αυτόν να ακολουθήσω, ο ήχος του κουδουνιού μου να χτυπάει με επανέφερε απότομα στην πραγματικότητα. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν η Ellie -δεν υπήρχε κανείς άλλος που θα μπορούσε να σταθεί έξω από την πόρτα μου τέτοια ώρα, ούτε καν ο Tom, που ποτέ δεν ερχόταν χωρίς να με ειδοποιήσει. Το ερώτημα ήταν όμως, γιατί είχε έρθει από το διαμέρισμά μου; Αφού σύντομα θα βρισκόμασταν στο δικό της.