Δύο γείτονες.
Ένα κορίτσι που κάθε βράδυ, την ίδια ώρα, βγαίνει στο μπαλκόνι της για να τον αντικρίσει.
Ένα αγόρι που δεν έχει ιδέα για την ύπαρξή της.
Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει εκείνη.
"Άρα την πήρες την απόφασή σου. Όντως θα το κάνεις."
Ο Alex έγνεψε, δείχνοντας αποφασισμένος. Ήλπιζα το ίδιο συναίσθημα να τον κυρίευε και το πρωί, όταν θα πήγαινε από το πατρικό του ώστε να μιλήσει στον πατέρα του πριν φύγει για τη δουλειά. Είχα πίστη πως όλα θα πήγαιναν καλά, όμως η αμφιβολία ήταν ακόμα φωλιασμένη μέσα μου. Δε μπορούσα να ήμουν απόλυτα σίγουρη, κανείς δε μπορούσε να με κάνει να νιώσω έτσι. Μόνο όταν ο Alex θα επέστρεφε από το σπίτι των γονιών του και αφού είχε καταφέρει να μιλήσει στον πατέρα και την οικογένειά του θα μπορούσα να χαλαρώσω ολοκληρωτικά.
"Ναι. Το αποφάσισα, δε θα αλλάξω γνώμη μέχρι και να πάω αύριο από εκεί. Έτσι θέλω να ελπίζω δηλαδή," αστειεύτηκε μα σοβάρεψε αμέσως. "Θέλω να πω, είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου. Απλώς δε μπορώ να γνωρίζω αν θα προκύψει τίποτε άλλο από την απέναντι πλευρά."
"Δε νομίζω," είπα με σιγουριά, αν και ούτε και γω μπορούσα να ήμουν απόλυτα σίγουρη. "Αν εσύ είσαι έτοιμος να κάνεις το επόμενο βήμα, τότε θα γίνει."
"Σωστά," είπε και με πλησίασε. Με έπιασε από τους ώμους και μου άφησε ένα στοργικό φιλί στο μέτωπο. Ξαφνικά, ένιωσα σιγουριά. Ένιωσα πως αύριο όλα θα άλλαζαν ενώ παράλληλα συνειδητοποίησα πως ουσιαστικά, η κανονική πορεία της σχέσης μας θα ξεκινούσε τότε. Απαλλαγμένος όπως θα ήταν από τα δεσμά του πατέρα του, θα μπορούσε να κάνει την αρχή που πάντα ονειρευόταν. Και εγώ, θα ήμουν στο πλευρό του.
"Ελπίζω από αύριο να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή για μένα. Για μας," είπε, κάνοντας με να συμφωνήσω αμέσως. Δεν υπήρχε λόγος να μη το κάνω έτσι κι αλλιώς αφού όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα, ο Alex θα ήταν απελευθερωμένος τουλάχιστον από την πλευρά της δικής του αλήθειας.
"Θα ξεκινήσει. Αρκεί να πας με αυτοπεποίθηση και να αντιμετωπίσεις τον πατέρα σου με σιγουριά. Όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους."
"Το εύχομαι," είπε και μου άφησε ακόμα ένα φιλί στο μέτωπο. "Θα περιμένεις τηλεφώνημά μου; Πρέπει να πάω σχετικά νωρίς αν θέλω να τον πετύχω στο σπίτι πριν φύγει για την εταιρία."
"Φυσικά, ναι, θα σηκωθώ μαζί σου." Δεν υπήρχε περίπτωση να μη το κάνω έτσι κι αλλιώς. Και γω θα είχα άγχος για την έκβαση της κατάστασης. "Μήπως θες να έρθω και μαζί σου; Μπορώ να σε περιμένω απ 'έξω."
Έδειξε να το σκέφτεται. Ύστερα, με κοίταξε πάλι βαθιά στα μάτια. "Άσε με να δω πώς θα ξυπνήσω πρώτα, με τι όρεξη και τι προαίσθημα, και μετά θα σου απαντήσω."
Του χαμογέλασα αφήνοντάς του ένα φιλί στα χείλη και ξαπλώνοντας στον ώμο του. Ήθελα όλα να πάνε τέλεια -όχι για μας, για εκείνον. Και, αν χειριζόταν την κατάσταση όπως έπρεπε και όπως ακριβώς ήθελε, τότε πραγματικά πίστευα πως όλα θα πήγαιναν καλά και αύριο θα ήταν μια εντελώς διαφορετική μέρα από αυτές που ζούσε τόσα χρόνια τώρα. Έτσι, έμεινα σιωπηλή στην αγκαλιά του, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να τον χαλαρώσω. Δεν υπήρχε λόγος να αναλωθούμε σε περαιτέρω συζητήσεις γι' απόψε. Ότι ήταν να γίνει θα γινόταν και ότι ήταν να έρθει μαζί με την αυριανή μέρα, θα ερχόταν.
Τα χέρια μας, προς το παρόν, ήταν δεμένα.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
