cigarette daydream

00:07

Στην Ally δεν άρεσε να ανακατεύει τα χρώματα.

Ο τρόπος που στροβιλίζονταν και μπλέκονταν μεταξύ τους,σε μια μεγάλη σούπα χρωμάτων που χάνουν την καθαρότητα τους,της έφερνε αναγούλα.

Ίσως γιατι της θύμιζε υπερβολικά πολύ την μπερδεμένη ζωή της.

Ήθελε ένα καθαρό γαλάζιο.

Ένα φωτεινό κίτρινο.

Αν η απόχρωση δεν ήταν ανάλογη με τα δικά της γούστα, δεν συνέχιζε ποτέ την ζωγραφιά και ο καμβάς συνήθως κατέληγε στα σκουπίδια.

Όπως και αυτή τη φορά.

Κοίταξε τον καινούργιο,αχρησημοποίητο λευκό καμβά που βρισκόταν μπροστά της, βαριεστημένα.

Ο εξίσου λευκός τοίχος, τόσο λευκός όσο και ο καμβάς, μπροστά της φαίνεται πως μπλόκαρε την ικανότητα της να ζωγραφίσει ξανά και χωρίς να δώσει πολύ σκέψη στο θέμα ή σημασία στις φωνές της δασκάλας ζωγραφικής, αποχώρησε αθόρυβα από την αίθουσα με το κασκόλ της να γλείφει το πάτωμα.

Οι αρβύλες της έκαναν υπερβολικά πολύ θόρυβο στον άδειο διάδρομο. 

Η Ally συνοφρυώθηκε απο την φασαρία που δημιουργούσε.

Κάντο να σταματήσειΚάντο να σταματήσει.

Έξω, ο κρύος αέρας σερνόταν σαν μικρά ξυράφια στα ροζ της μάγουλα, όμως δεν κουνήθηκε.

Την προσοχή της είχε αποσπάσει το διαμέρισμα απέναντι, τα φώτα του οποίου ήταν ακόμη αναμένα αποκαλύπτοντας τις απογευματινές δραστηριότητες μιας οικογένειας.

Έκανε να πιάσει ένα τσιγάρο απο το πακέτο της μόνο για να το βρει άδειο.

"Βαρετό, έτσι;"

Η φωνή, αυτή τη φορά ερχόταν από τον τύπο δίπλα της.

''Χμ;'' 

Πίστευε οτι η ερώτηση ακούστηκε απο το μυαλό της.Είχαν συχνές συζητήσεις πλέον,εκείνη με τον εαυτό της τώρα που ο Diego είχε φύγει κάπου στην άλλη άκρη της γης καθώς τον έψαχναν όλοι με τις καθόλου ψευδής κατηγορίες διακίνησης ναρκωτικών. 

''Λέω,πως η ζωή τους φαίνεται βαρετή.''Το ψηλό αγόρι δίπλα της μίλησε ξανά και ακριβώς εκείνη την ώρα άρχισε να βρέχει.

'Αγγελοι πέφτουν απο τον ουρανό σαν βροχή.

''Είναι όμως μια ζωή,παρόλα αυτά.Δε νομίζεις;''τον κοίταξε τώρα,παρατηρώντας τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου του.Εκείνος,κράτησε τον καπνό του τσιγάρου για λίγο μέσα του πέρνωντας έναν μορφασμό. 

''Καλύτερα να πεθάνω απο πάθος,παρά απο βαρεμάρα,''ξεστόμισε τελικά.

''Βίνσεντ Βαν-Γκόγκ.''Η Ally δεν θυμόταν απο που το ήξερε αυτό ούτε πως έμεινε μέσα στο μπερδεμένο μυαλό της μετά απο όλα όσα είχε περάσει. 

Ένα γνέψιμο απο μέρους του. 

''Είμαι η Ally,''έτεινε το χέρι της στον όμορφο ξένο που πατούσε το τσιγάρο του ή τουλάχιστον οτι είχε απομείνει απο αυτό με ένταση στον δρόμο με την μαύρη του αρβύλα.

Η Ally δεν έβρισκε κάποιον λόγο για αυτήν του την κίνηση.Έτσι και αλλιώς θα το έσβηνε η βροχή. 

''Κάνεις χειραψία,αυτό είναι παράξενο.''Της χάρισε ένα χαμόγελο. 

''Πατάς το τσιγάρο σου ενώ βρέχει.Αυτό είναι παράξενο.''Μιμύθηκε την φωνή του. 

Ένα μικρό αρενωπό γελάκι. 

''Είμαι ο Ethan.Μπορώ να σε κεράσω ένα τσιγάρο,Ally;'' 

Η Ally χαμογέλασε. 

Ήξερε οτι ο Ethan δεν θα ήταν καθόλου διαφορετικός απο όλους τους άλλους.

Και σαν τον Ίκαρο

πέταξε 

για άλλη μια φορά 

πολύ 

κοντά στον 

ήλιο.