cigarette daydream

00:10

Η Ally ένιωθε πως ήταν σχεδόν ανέμελη.

Ένιωθε.

Περίεργο.

Ξαφνικά μια περίεργη σκέψη σκαρφάλωσε στο μυαλό της.

Τι και αν είμαστε όλοι δρόμοι;

Μικρά παρακλάδια, δρομάκια, μεγάλοι λεωφόροι και εγνατίες.

Όλοι ακολουθούμε τον έναν, ή τον άλλον δρόμο και καταλήγουμε κάπου τελείως διαφορετικά απο εκεί που είχαμε σκοπό.

Κάποιες φορές καταλαβαίνουμε οτι είναι όμορφα και έτσι. Η και ακόμη καλύτερα απο αυτό. Μπορεί και ακόμη χειρότερα όμως.

Μπορεί να συμβιβαστούμε. Και να το αφήσουμε να μας αγκαλίασει, να μας βυθίσει για πάντα στον πάτο.

Έι. Μπορεί να ξέρεις να κολυμπάς όμως.

Χαμογέλασε.

Της άρεσε που η ροή των σκέψεων της κατέληγε πάντα σε κάτι ρεαλιστικά όμορφο. Υγιεινό.Είχε ξεχάσει πως είναι να σκέφτεσαι λογικά για λίγο.

Συνειδητοποίησε πως αγνοούσε συζητήσεις των φίλων της εδώ και μερικά λεπτά.

''Συγνώμη,τι;''

Την κοίταξαν και οι δύο.

H Delilah της χάρισε ένα πονηρό χαμόγελο.

''Δεν άκουσα λέξη εδώ και έξι  λεπτά.''Αποκρίθηκε η Ally χωρίς καν να πεταρίσει τα βλέφαρα της.

Τρία δευτερόλεπτα μικρής σιωπής, και οι τρείς τους συνέχισαν την συζήτηση σαν να μην συνέβη τίποτα.

Φρόντισαν να χαρίσουν ο ένας στον άλλον χαμογελάκια όμως.

Ταίριαζαν γάντι.

Οικειότητα.

Η Ally ένιωθε τυχερή.

Τώρα,

το γεγονός οτι ήταν μαστουρωμένη, δεν επιφέρει καμία αλλαγή στα υπόλοιπα γεγονότα.

Σωστά;

Σωστά.

Χαχανητό.

-

that's all folks.

Ευχαριστώ όσους διάβασαν αυτή τη ιστορία και ταυτίστηκαν έστω στο ελάχιστο.