cigarette daydream

00:08

Oκτώ λεπτά.

Τόσο χρειαζόταν η Ally για να φτάσει στην κορύφωση. 

Και μετά,έτσι απλά έπεφτε.

Έπεφτε και έπεφτε χωρίς να φτάνει στον πάτο.

Κανένα χέρι δεν την έπιασε. 

Όποιο κλαδάκι βρέθηκε στον δρόμο της για να κρατηθεί, έσπασε. 

Κράκ. 

Ο ήχος δυνατός και εκκωφαντικός, ακριβώς όπως όταν σπάνε τα κόκαλα του σώματος μας.

Αναρωτήθηκε πόσο κρύος ήταν ο αέρας που σερνόταν στα μάγουλα της κατά την διάρκεια της πτώσης. Αν θα προσγειωθεί σε νερό ή στο τεράστιο πεζοδρόμιο ενός κεντρικού δρόμου της Νέας Υόρκης που είχε επισκεφτεί με την γιαγιά της.

Αν ποτέ θα την πιάσει κάποιος, πριν γίνει θρύψαλα σαν πορσελάνινη κούκλα όταν συγκρουστεί με το σκληρό τσιμέντο, μέχρι που προσγειώθηκε τελικά πολύ απότομα πίσω στην πραγματικότητα.

Πολύ πιο επίπονη αυτή η προσγείωση, τελικά.

Κάποιος είχε κλείσει πολύ δυνατά την πόρτα από το διαμέρισμα,πράγμα που έκανε την Ally να συνέλθει εν μέρη από το μικρό της ταξίδι.

Κρύο.

Στις φλέβες της έτρεχε πάγος που συγκρουόταν με φωτιά.

Ή όλοι ήταν πολύ ζαλισμένοι ή εκείνη δεν φώναζε πραγματικά όπως νόμιζε.

Φώναζε στα αλήθεια,έτσι;

Όχι μόνο στην φαντασίωση της πτώσης της.

Ήξερε άραγε, ότι ήταν φαντασίωση;

Ή νόμιζε ότι είναι ένας ακόμη εφιάλτης;

Συνήθως, όταν ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών, δεν μπορούσε να κοιμηθεί.

Αυτή η φορά, δεν ήταν ίδια με τις άλλες όμως. Στις φλέβες της πλέον κυλούσε κοκαίνη μαζί με ηρωίνη, αναμειγμένα μαζί, στο ένα και μοναδικό εισιτήριο για την κόλαση.

Δεν είχε κάνει ποτέ ξανά speedball και σίγουρα όχι με ενδοφλέβια χορήγηση.

Υποθέτω για όλα υπάρχει πρώτη φορά.

Εδώ ήταν τώρα,έβλεπε το ρολόι να κλέβει τον χρόνο της. Τικ τοκ. Τικ τοκ.

Τα βλέφαρα της βαριά, πολεμούσαν με την ζάλη.Συνέχισε να χαζεύει τους δείκτες του ρολογιού που περνάνε αργά και αστραπιαία και να γυρνάνε πίσω και μπροστά και  μένουν ακίνητοι για τόσο χρονικό διάστημα που έμοιαζε για πάντα.

Ο λαιμός της, την γρατζουνούσε από μέσα προς τα έξω, λες και κάτι ήθελε να ξεγλιστρήσει από μέσα της.

Συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν ημίγυμνη, πάνω σε μια λεκιασμένη από μπύρα και εμετό μοκέτα.

''Jasmine?'' κλαψούρισε βραχνιασμένα.

''Jasmine!''

Καμία απάντηση. Μα φυσικά. Πως μπορούσε να πάρει απάντηση, όταν η αδερφή της, η Jasmine, ήταν νεκρή;

Οι νεκροί δεν μιλάνε,ανόητη Ally.

''Ράψτο επιτέλους,'' ο τύπος που της απάντησε,δεν την κοιτούσε καν.Τα κόκκινα με διεσταλμένες κόρες μάτια του, ήταν καρφωμένα στην οθόνη της τηλεόρασης όπου το βίαιο ηλεκτρονικό παιχνίδι συνέχιζε να γεμίζει δυνατούς ήχους το δωμάτιο.

Η Ally όμως δεν τους άκουγε. Το μόνο που άκουγε ήταν η απαλή φωνή της γιαγιάς της, που την νανούριζε για να κοιμηθεί. Μερικά αναφιλητά και δύο βαθιές ανάσες αργότερα, εμετός ανέβηκε γοργά στον γδαρμένο λαιμό της.

Δεν επιχείρησε καν να γυρίσει τον λαιμό της στο πλάι ώστε να μην πνιγεί.

Αυτό ήταν, Ally. Σκέφτηκε.

Πεθαίνεις.

Πεθαίνεις, ημίγυμνη σε ένα διαμέρισμα γεμάτο άγνωστα πρεζάκια που σε έφερε ο Ethan.

Δεν ξέρεις καν τι μέρα είναι που να πάρει ο διάολος!

Πέθανες Τρίτη; Τετάρτη;

Λίγο μετά το μεσημέρι ή αργά το βράδυ;

Ήλπιζε να έχει βραδιάσει πλέον.

Έτσι, θα μπορούσε τουλάχιστον να πεθάνει, ξέροντας ότι τα κατάφερε ακόμη μια μέρα.