Merhabalar...
Nasılsınız? Umarım iyisinizdir...
İyi olmanızı dilerim.
Yorumlarınızı bekliyorum...
Allah'a emanet olun..
Korkularım benden daha güçlü sanki. Onları yok edemiyorum, azaltamıyorum ya da sakinleştiremiyorum. Bir gün korkusuzca yaşayabileceğim bir günüm olacak mı?
Cumartesi sabahı Zeynep korkunç bir kabusun etkisinden zor sıyrılarak ter içinde uyandı. Sırılsıklam olmuştu ve güçlükle nefes alıyordu. Topuz yaptığı saçlarından fırlayan birkaç tutam alnına, yanaklarına yapışmıştı ve genç kız zar zor nefes alıyordu. Sanki görünmeyen bir el kalbini avuçlarının arasına almış sıkıyor gibi hissediyordu.
Elini göğsüne bastırarak derin derin nefesler almaya çalıştı. Göğsü hızla inip kalkıyordu. Uzun zamandır kabus görmüyordu. Ailesi uzun zamandır onun rüyalarına girmiyordu ya da bir kabusun parçaları olmuyorlardı.
Babasının çığlık çığlığa, bağırışı kulaklarından gitmiyordu. Annesinin korkuyla açılmış iri yeşil gözleri de sanki karşısındaymış gibi zihninde capcanlı duruyordu.
Kardeşinin ona son kez "Abla!" olarak seslenişiydi.
Zeynep boğulur gibi hissetti. Yataktan kalkmaya çalıştı ama başaramadı. Çarşaf ayaklarının altında dertop olmuştu. Kendi vücudu ona ağırlık yapıyordu. Bir kez daha kalkıp yatağının kenarındaki 'acil buton' düğmesine basmak için uzandı ama bacakları onu taşıyamadı. Yere çok kötü çarptığında yüzünü acıyla buruşturdu.
Nefes alamıyordu.
Sürünerek butona uzandı ve tüm gücüyle bastı.
Sonra da yere yığıldı.
*
Gözlerini açtığında kendisini yine her zaman fenalaştığında olduğu gibi hastane odasında buldu. Hemen sonra geri kapattı. Bütün kasları tatlı bir uyuşuklukla sızlıyordu ve gözlerini açmakta zorlanıyordu. Başında hafif bir ağrı vardı.
YOU ARE READING
Aşk Engel Tanımaz |TAMAMLANDI - AŞK SERİSİ 3
RomanceGenç kız burnunu çekti ve ağlamamak için direndi. Onu neyin bu kadar üzdüğünü bilmiyordu. Onun farklı olduğunu sanmıştı. Diğer erkeklerin yaptığı gibi yarı sakat bir kızı görünce arkasına bakmadan kaçmamıştı. Kalmıştı. O kalmıştı. Zeynep kendini bu...