Pretty Deadly

Kabanata 4 : Darling

ANG SARAP PAKINGGAN NG KATAHIMIKAN. Ang sarap sa taenga. Ang gandang pagmasdan ng kadiliman. Ang sarap pagmasadan.

Mitch! Mitchell McKinzey!

Unti-unting naglaho ang katahimikan at siyang pagdilat ng aking mga mata. Napukaw ang aking kaluluwa sa sigaw na iyon. Isang saglit at bumalik din ang tino ng pag-iisip ko.

I turned my head to see who's calling my name, pero wala akong nakita kundi kadiliman.

Kinapa ko ang kinahihigaan kong sementado. Kahit wala akong makita ay buong puwersang tumayo ako.

"Hello!?" my voice echoed allong the darkness. "Nasaan ako! Anong ginagawa ko dito!?" wala sa sarili kong sigaw.

Minutes became hours. Then, the lights were on. Masakit man sa mata ang liwanag ay tiniis ko upang ilibot ang aking mga mata sa napakalawak na puting silid na pinaglagyan sa akin.

Napahinto ako sa paglibot at tumingala ng may kung anong bagay na tumulo sa ulo ko.

Tumayo ang aking mga balahibo. Nanlambot ang mga tuhod ko. Nanlumo ang aking mga mata na agad nagpakawala ng isang butil ng luha na sinundan pa ng isa, at ng isa pa. Hanggang tuluyan na akong humagogol. Tinakpan ko ang aking bibig ng kaliwa kung kamay upang pigilan ang aking pagsigaw.

Above, near the ceiling, nakabitin ang mga hubad na katawang walang malay. They were brutally hanged up with their hands cuffed with rusted metal chains.

Nakita ko kung paano bumubuhos ang kanilang mga dugo sa sahig.

Napaatras ako ng makarinig ng pagbukas ng pinto. Du'n nakita ko si Dr. Rossete, nakatingin sa akin gamit ang mga mata niyang kulay abo.

Tumalon siya patungo sa'kin, tapos sinaksak niya ako sa dibdib gamit ang isang patalim.

"Ahh!"

"Oh, fuck!" someone shouted as I'm trying to get my breath back.

Then it hits me.

"OK ka lang?" the ash-greyed-hair boy ask from the driver's seat.

I saw his eyes, and everything went back to normal again. Or so I thought...

My head began to hurt. Bumagal ang aking paghinga. Pati narin ang aking paningin ay unti unting nanlabo. Parang sasabog na ang ulo ko sa sakit. parang..."Argh!"

"Hey, OK ka lang ba?" he said matapos niyang iparada ang sasakyan.

"Oo, nasaan na ba tayo?"

"I can't tell you that." he said, seriously.

"OK."

Hindi ko alam, pero I feel safe with him. Pero parang gusto ko nang umuwi at the same time, kahit alam kong may mga taong nagtatangka na ng buhay ko.

Tinignan ko siya ng masinsinan. Gwapo naman siya, maputi at makapal ang kilay. Napagkamalan ko nga siyang artista e.

Yet, he didn't earn my trust. I just feel safe.

Hindi ako tanga para pagkatiwalaan ang isang mamamatay-tao. Either for a good purpose, or not.

"We're here." saad niya sabay tingin sa'king mga mata, na nakatingin din sa kanya.

Umiwas ako ng tingin. He's getting into me.
Nang dumako ang mga mata ko sa harapan ng sasakyan, ay napakunot ang nuo ko.

"E, wala naman akong nakikita e."

Totoo naman. Puro nagsisitayuang puno lang ang makikita. Walang katao tao ang pinagpuntahan namin.

"It's a dead end." dagdag ko pa.

"That's because you're not looking." he replied and grabbed his wallet. May kinuha siyang blue card at itinapat sa harapan niya.

"Ano'ng ginagawa mo?" para kasi siyang ewan.

Gwapo pa namang lalaki...

He didn't reply back. I was looking at him nang nagsitumba ang mga puno sa harapan namin. Unti unting nagkaruon ng isang pathway.

I held onto my seat. Hindi ko alam kung ano ang gagawin. My lips are sealed. I can't feel my tongue!

"You look troubled, Miss."

I faced him and said "Of course!"

What is he expecting? Na ayos lang sa'kin ang lahat ng ito!?

He remained calm for the rest of the ride hanggang natanaw ko na ang isang mansion na pinalilibutan ng mga puno.

"You should be quite when we get there. You should not speak to other beauties. You should stick to me." seryuso niyang saad.

Deep inside me, I was shaking. Yet, ngumiti parin ako.

"Yes, Darling." even though I didn't mean it, I saw him smile.

I saw a dazzling smile.

Lumabas ako ng sasakyan at humarap sa dambuhalang gusali na may takot sa'king mga mata.

Itutuloy...