Pretty Deadly

Kabanata 5.2: Who's Victoria?

Previously on Pretty Deadly:

"Good evening, Beauties."

I was taken back by her voice. Sa sobrang kilatis ko'y hindi ko na naramdamang naupo na siya pala sa pinaka-dulo ng hapag.

"Good evening, Rose." sabay nilang saad.

She painted a smile on her face like a nineteen year old girl.

"As you can see, bumalik na si Victoria. So you have nothing to worry about. "

They all turned their heads at me. 'yung iba'y nagtataka at ang iba nama'y nakangiti.

"Welcome home, Victoria." she said.

*

Dinner went great, except for the fact na hindi ako nakakain ng maayos. Yeah, I know. Litong-lito rin naman ako e. Kaya I didn't bother na lang. I'm too beautiful kaya para ma-stress.

"Victoria."

"What?" singhal ko nang may tumawag sa'kin habang naglalakad ako sa hallway.

Kahit hindi ko kabisado 'tong buong mansion. Gora lang. Wala namang mawawala...

"Madam Rossete wants to see you in her office." saad ng naka pony tail na tisay.

"Okay, nasaan na office niya?"

"Huh?" tigil niya sa paglalakad na tila ba nagulat sa sinabi ko. "Don't tell me hindi mo alam." dagdag niya pa.

"Hindi ko nga alam." totoong sabi ko. Tanga neto. Nagtanung nga 'yung tao e! Siyempre hindi alam. Gaga 'to.

"You're so funny, Victoria. Hahaha." biglang tawa niya na parang nakakatawa talaga.

Okay. That is it! Ubos na pasensya ko sa kalokohang 'to kaya sa loka-loka na 'to ko na lamang ibinunton ang galit ko. Bwesit niya.

"Gusto mo upakan kita? Ha! Sagot!" unti unti akong lumapit sa kaniya.

"Geez. Calm down, Victoria. Ayun oh!" turo niya sa isang pintuan na nasa likod niya.

"Thank you." I smiled at her.

Ugh.

It didn't take long, nang marating ko ang pinto. Hindi na ako kinabahan pa, unlike nong nakaraan kaya mabilis akong nakapasok. I've noticed na kumakapal yung mukha ko.

Like literally! Gosh. Humanda lang 'tong Rossete na 'to.

"Good evening, Victoria." she said that again. The name. Hmmp.

"Oh shut it, Doctor. Alam mong hindi ako si Victoria. The moment I step into your office, I knew you already know me. So what's up with this crap?"

She replied with a chuckle. Yeah. Insulting, right?

"Please, sit down."

And I did what she said, I sat in one of her 'well-designed' chair. I didn't notice kanina pagpasok ko na may mga paintings pala dito sa office niya.

Her beauty. That is what amaze me the most. As in! Like, walang wrinkles. Siguro tumitira 'to ng anti-aging pills.

"I want to talk to you, Mitch." she started.

"Now you know my name. Naglolokohan ba tayo dito?"

"Look, I'm sorry kung nadamay ka dito ah. Just let me explain, 'kay?"

Nakita ko agad ang awa sa kaniyang mga mata. Then, strangely, I stayed calm. With the 'OK' that I replied.

"Ano bang nangyayari? Gulong gulo na po ako, Doc... Please, tell me what's going on. Gusto ko na pong umuwi." I said, not minding na may pumatak na luha sa'king kaliwang mata. May mga tao palang balak akong patayin. Litse.

"I'm not a doctor nor a surgeon." she said.

"Ano po?" well, narinig ko naman 'yung sinabi niya, talagang gusto ko lang tanungin ulit.

"I'm not a doctor nga!" sinigawan pa ako.

"So pano nangyari 'to?" turo ko sa'king mukha.

"I did not do it. I hired a real surgeon for your plastic surgery."

She cleared her throat and sorted those papers in her table. Pinakita niya sa'kin ang isang papel na may nag-iisang litrato ng isang babae.

Hindi lang ordinaryong babae. Kamukha ko pa ito. Na siyang nagpataas ng aking mga balahibo.

"This is the real Victoria."

Itutuloy...