Van de hemel naar beneden

8. Vuilnisbak

'Hoe was de tandarts?' vraag ik wanneer Mirren en ik het schoolgebouw binnen lopen.

'Ja, geweldig! En ik heb een foto en een handtekening gefixt! Kijk!' Mirren laat trots de foto met handtekening zien. Ik gil enthousiast mee terwijl ik me afvraag hoe ze dat altijd weer voor elkaar krijgt.

'Heb jij gisteren nog iets leuks gedaan of meegemaakt?' vraagt Mirren als we het lokaal binnenlopen. We hebben nu wiskunde, gegeven door onze mentor.

Even denk ik terug aan het moment dat ik naast Isaac in de bus zat. Het was slechts een onbelangrijk moment van de dag, maar toch heb ik de neiging om er een uur lang over te vertellen.

'Niks bijzonders,' zeg ik. 'Cadeautjes gehaald voor Jeff. En ik ben wat eerder gaan slapen.' Ik probeer een gaap te onderdrukken. Niet dat het veel uitmaakt. Die wallen onder mijn ogen zeggen genoeg. Mirren merkt het, maar zegt niets. Zij begrijpt ook wel dat het lang geleden is dat ik echt goed heb geslapen.

Bij de tafels voor die van Mirren en mij staat Isaac te praten met de leraar. Waarschijnlijk over zijn eerste indruk van de school en dat soort dingen. Onze blikken kruizen even en ik kijk snel weg. Terwijl ik langs hem heen loop, probeer ik, vanwege Mirrens regel, fysiek contact te mijden, maar stoot daarbij mijn been tegen de tafel naast mij. Meteen voel ik een pijnlijke steek door mijn been gaan. Ik bijt op mijn lip om de pijn te verzachten en beschaamd ga ik zitten. Waarom ben ik er zo goed in om dingen ongemakkelijk te maken?

'Wiskunde. Top. Altijd zin in.' Mirren heeft blijkbaar niks gemerkt en pakt zuchtend haar boeken. Ik volg haar voorbeeld en staar afwezig voor me uit totdat het stil is en meneer Donaldson aan zijn verhaal gaat beginnen. Maar in plaats van urenlang vertellen over gekke meetkundige dingen en algebra, begint hij over iets anders.

'Zoals jullie weten is over twee weken het uitstapje naar Macon, waar we drie dagen verblijven en activiteiten doen.'

Vragend kijk ik Mirren aan. Om de een of andere reden krijg ik nieuws over uitstapjes nooit mee. Waarschijnlijk omdat mijn vader zijn mail alleen met kerst bekijkt. Mirren haalt haar schouders op en we luisteren aandachtig verder.

'Ik weet dat het niet heel spectaculair is, aangezien Macon niet ver van Atlanta ligt en er zullen er vast wel een paar van jullie heen zijn geweest, maar om zoveel mogelijk activiteiten te kunnen doen en dingen te bezoeken, verblijven we twee nachten in een hotel daar. Jullie krijgen aan het einde van de les nog een brief mee met de paklijst en hoe laat we met de bus vertrekken.'

Donaldson sluit zijn verhaal af en begint dan weer aan de saaie wiskundedingen. Mirren luistert aandachtig, maar ik kan me niet concentreren. Ik denk aan van alles. De gebruikelijke dingen, zoals aan mijn moeder, aan Brody, aan mijn vader en of het huis nog heel is. Maar ook aan de excursie naar Macon. Ik ben er één keer geweest. Lang geleden met mijn moeder, vlak voordat ze vertrok. Ik weet het nog goed. We verbleven één nachtje in een hotel, bezochten musea, waar ik toen niet veel aan vond, maar we hadden twee geweldige dagen gehad. Ik weet nog hoe zorgeloos ik me voelde. Twee dagen zonder geruzie van mijn ouders, zonder een grimmige sfeer. Ik voelde me geweldig.

Wat me het beste is bijgebleven, is het park met de vijver met de eendjes. Ik zat met mijn moeder op een bankje en ik gooide zwijgend stukjes brood naar de eendjes. Mijn moeder keek zonder iets te zeggen toe.

'Waarom ben je zo stil?' vroeg ik.

Ze keek me een tijdje aan en sloeg haar armen om me heen. 'Ik hou van je, Sera. Meer dan van wat dan ook. Wat er ook gebeurd. Je blijft mijn lieve kleine meisje.'