" ကေလးေနမေကာင္းဘူးလား?"
"ဗ်ာ...ေကာင္းပါတယ္"
"ဟုတ္လား? မ်က္ႏွာေလးကမလန္းဘူး"
"ဟီး ဟီး...စာေမးပြဲကာလတုန္းက အိပ္ေရးေတြပ်က္ထားလို႔"
ကိုယ္ကမညာတတ္သူမို႔ အၾကည့္ေတြကိုလႊဲပီး ကပ်ာကယာ ေျဖလိုက္တာေတာင္ Yi fan hyung ကယံုပံုမရ။ မ်က္လံုးခ်င္းကိုအတင္းလိုက္ဆံုေနေရာ။
"Hyung ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ?"
"ညာေနတယ္"
"ဗ်ာ"
"ကေလး ညာေနတယ္လို႔ "
"မညာပါဘူး"
မညာပါဘူးလို႔ဆိုလိုက္ေပမယ့္ တိုးဝင္သြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အသံက ညာေနေၾကာင္းသက္ေသ။
"ကဲ....hyung ကိုေျပာ...ဘာေတြစိတ္ညစ္ေနတာလဲ?"
ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ hyung ကကြၽန္ေတာ့္အနားကိုတစ္လွမ္းတိုးကပ္လာၿပီး ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
"Hyung နားေထာင္ေပးမယ္ေလ"
သက္ျပင္းအသာခ်ရင္းသာ ေျမျပင္ေပၚကိုအၾကည့္လႊဲမိသည္။ အမွန္တိုင္းေျပာရင္ hyung အေပၚလြန္ရာက်မယ္မလား?
"Yixing ေၾကာင့္မလား?"
"Hyung ဘယ္လို?"
Hyung ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းေမးမိေတာ့ hyung က ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကဆံပင္ေတြကိုလက္နဲ႔ဆြဲဖြရင္းျပံဳးသည္။
"ဒီေကာင္ေလး တန္းေပၚတာပဲ ၾကည့္စမ္း"
Hyung ကစေနာက္ရင္း ဘာမွမျဖစ္သလိုေျပာေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့မေနႏိုင္။ hyung ကိုမ်က္ႏွာပူရတယ္မလား?
"Hyung ကိုအားမနာနဲ႔...hyung ကိုအားနာေနရင္မွ hyung ကစိတ္ဆိုးမွာ"
"Hyung"
"အားနာစရာ႐ွိလား? ကိုယ္က ကေလးကို သေဘာက်လို႔သေဘာက်တယ္ေျပာတယ္...ကေလးကလည္းစဥ္းစားေပးမယ္ေျပာတယ္ ဒါဘယ္နားကအားနာစရာ႐ွိလဲ?"
"ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က Xing ကို..."
"ကေလး ခ်က္ခ်င္းႀကီးျပန္မျငင္းတာကိုပဲ hyung ကေက်းဇူးတင္တယ္"
"Hyung ရာ"
"ကေလးက Yixing ကိုခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ္စေတြ႔ကတည္းကသိတယ္"
