Ένας παλιός φίλος

Εσύ;

"Αθήνα.. Αθήνα μου"

Άκουσα μια γνώριμη φωνή με δυσκολία μπόρεσα και άνοιξα τα μάτια μου σιγά σιγά είδα ένα άσπρο δωμάτιο γύρισα και αντίκρισα τον Στέφανο
Μου χαμογέλασε
"τα κατάφερες καρδιά μου"
"Στέφ.."
"μην μιλάς μην κουράζεσαι δεν χρειάζεται όλα καλά πήγαν "

" μαμά μανούλα μανούλα"

Μπήκε στο δωμάτιο η μικρή μου και έπεσε κατευθείαν στην αγκαλιά μου
Την αγκάλιασα τόσο σφιχτά μου ελυψε

"στεφάνια μου μωρό μου"

Μετά από λίγο μπήκε στο δωμάτιο και ο Αλέξης με λουλούδια στα χέρια με πλησίασε και τα άφησε στο κομοδίνο
" πως είσαι? "
" καλά"

Του απαντησα τόσο ψυχρά που οποίος και να με έβλεπε θα καταλάβαινε πόσο μίσος είχα για αυτόν τον άνθρωπο στην αρχή απλά με αδιάζε τώρα μετά από αυτά που έμαθα ούτε να τον βλέπω μπροστά μου δεν θελω
Δείχνει ότι ενδιαφέρετε κιόλας

Δεν μπορούσα να κουνηθω πονούσα παντού δεν θυμάμαι τίποτα ποτέ με χτύπησε αυτοκίνητο δεν θυμάμαι
Ένα κενό αισθάνομαι μέσα στο μυαλό μου
Έφτασε απόγευμα και προσπάθησα να σηκωθώ να περπατήσω λίγο

"γιατί σηκώθηκες ο γιατρός είπε ξεκουράσει"
"στέφανε δεν μπορώ όλοι μέρα σε ένα κρεβάτι"
"ναι πρέπει όμως να ξεκουραστείς"

Σηκώθηκα και αργά αργά πήγα κοντά του και τον αγκάλιασα τον Είχα τόσο ανάγκη εκείνη την στιγμή

"όταν είδα το αμάξι να έρχεται κατά πάνω σου έχασα την μισή μου ζωή "
" μα νόμιζα ότι είχες φυγει"
" όχι και πάλι καλά γιατί δεν θα μάθαινα ότι ήρθες εδώ ποιος θα μου τ λεγε που να μην ξεχάσω με αναγνώρισε"
"καταστράφηκε αυτός είναι ικανός για όλα"
"καταρχάς ηρέμησε και άστο εγώ να το σκεφτώ αυτό "
" τι θα κάνουμε? "
" μην σε απασχολούν αυτά κοίτα να γίνεις καλά μόνο αυτό θέλω και άστα όλα πάνω μου"
" φοβάμαι όχι για μένα πιο πολύ για την μικρή"
" δεν θα κάνει κακό στο παιδί "
" μακάρι "
Αφού με καθησυχασε κάπως του είπα να φυγει
Νύχτωσε και καθόμουν στο δωμάτιο μόνη μου
Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα
Άνοιξε
" Αθήνα "
" εσυ"