Cezmi

8.Bölüm

Savaşta esir aldığı bir kişiye, konuşmakta bu kadar kötü bir şekilde yenilen İranlı komutan Hamza Mirza, çok fazla üzüldü. Ama, makamını ve şanını düşünerek üzüntüsünü hiç belli etmedi. Yine bir başka bir konudan bahsedersek konuyu değiştirdi.

Osman Paşa'ya yardım için gelen Tatar askerinin kırk bin kişiden fazla olduğunu Mirza Süleyman da biliyordu. Fakat, bu kuvvetin önemli bir kısmının yine Kırım'a döndüğünden haberi yoktu. Dört bin Tatar'ı yok edene kadar İran ordusunun da yarıdan fazlası ölmüştü. Osman Paşa'nın ordusu ile geri kalan Tatar kuvvetlerini kafasında kırk bin kişiden fazla olarak tahmin ediyor ve planlarını ona göre yapıyordu. Bu duruma göre, oralarda daha fazla kalmak, İran ordusu için aslan yuvasında uyumak gibi bir şeydi. Hamza Mirza kahramanlığın birçok niteliklerini taşımakla birlikte, yine o niteliklerin birbiriyle alakalı olan darbelere dayanma ve şehvet duygularını kontrol altına gibi nitelikler yoktu. Gençliğinin en parlak zamanlarını orduda harcamak istemiyor, bir taraftan da Cengiz'in torunlarından iki kahraman şehzadeyi esir olarak başkente götürdüğü zaman kazanacağı şan ve şöhret, gururunu pek okşuyordu. İşte bu düşünceler altında, Mirza Süleyman'ın Şirvan'da daha fazla kalamayıp, İran'a hemen dönme fikrine ısrarla taraftar oldu.

İran'a dönmeyi en çok isteyenlerden birisi de Şehriyar Begüm'dü. Bunun sebebi, önceden planladığı gibi, ordu içinde başkentteki nüfuzu kadar nüfuz sağlamaya fırsat ve imkân bulamamasıydı. Ama; asıl neden, Adil Giray'dı. Bu asil genç, İran'da eşi olmayacak kadar yakışıklı, Şehriyar ise, şehvetine son derece düşkün bir kadındı. Hem de Adil Giray'a tümden âşık olmuştu. Onun güçlü kolları arasında yaşayacağı aşk ve zevk dakikalarını, İran devletinin bütün dünyaya hâkim olmasından daha üstün ve daha önemli sayıyordu. Hem İran ordusu da bu üç kuvvetin, yani Süleyman Mirza, Hamza Mirza ve Şehriyar üçgeninin düşüncelerine ve emellerine bağlı idi. Üçü de değişik fikirler savundukları ve değişik amaçlar peşinde koştukları halde, bu dönüş konusunda birleştikleri için hemen Karabağ ve Mogan'a doğru çekilmeye başladılar. Diğer yandan Osman Paşa, Adil Giray'la kardeşinin esir düştüklerini duyunca son derece üzülmüş, intikam arzusu ile delirecek hale gelmişti. Ancak, elindeki kuvvetlerinin sayısı kaleden bir adım bile olsa dışarı çıkmasına imkan vermediğinden, zincire vurulmuş aslanlar gibi, kükreyerek ve acı bir şekilde gülümseyerek zaman geçiriyordu. Olaya en çok üzülenlerden biri de Cezmi'ydi. Çünkü Adil Giray'ı çok sevmişti. Keza, savaş sırasında yanında bulunmadığına da ayrıca kızıyordu. O tehlikeli anlarda yanında olsaydı, Derviş Paşa gibi, onu da belki kurtarabilirdi. 

Tatarlar at otlatmaya çıktıkları zaman beraber gitmediğine, hatta gitmediği için dünyaya geldiğine bile son derece pişmandı ve kederinden kahroluyordu. Bu sırada Mirza Süleyman, Şirvan'dan çekilirken, Türklerin takip etmesinden korkarak, asıl amacını belli etmemek için, bir süre Karabağ taraflarında asker toplamakla meşgul olmuştu. Bu haber, Şamahi'ye gelince Osman Paşa, Tatarlar gelinceye kadar, İranlıların bir defa daha üzerimize saldırabileceklerini düşündü. Bu durumda Şamahi sığınmaya uygun bir yer değildi. Benzeri düşüncelerle karargâhını, hem ordunun ihtiyaçlarını sağlamak, hem de düşman saldırılarına karşı savunmak için Demirkapı'ya nakletti. Elbette Cezmi de Paşa ile birlikte gitmişti. Türk ordusu Şamahi'den ayrıldığı sırada, dostlarından, kendilerini koruyanlardan yoksun kaldıkları için, Sünnilerin hepsi son derece üzgündüler. Ama, bilhassa Ayşe'nin kederi ve yası hepsinden daha büyüktü. Çünkü Cezmi, kendisinin hem hocası, hem eğlencesi, hem muhafızı, hem yardımcısı kısacası onun her şeyiydi. Ayrıca, babasının "Büyüsün de sana vereyim" tarzındaki şakalarından, evlenmenin ne demek olduğunu bile henüz düşünemediği halde, bu küçük çocuğun gönlünde hayatının sonuna kadar Cezmi'den ayrılmamak istekleri de belirmeye başlamıştı. Şimdi ondan ayrılmak, Ayşe için hayatın tüm güzelliklerinin hepsini birden kaybetmek demekti.