ℍ𝕠𝕝𝕕 𝕞𝕖 𝕥𝕚𝕘𝕙𝕥

~Κεφάλαιο 8~

Jimin:Θέλεις να φύγουμε από το σχολείο ώστε να μιλήσουμε?

Wendy:Και που θα πάμε?

Jimin:Στο σπίτι μου διότι αν μας δει κάποιος γνωστός έξω μαζί την βάψαμε

Εγνεψα θετικά το κεφάλι μου. Μου έπιασε το χέρι και τρέξαμε προς το αμάξι του. Μου άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού μπήκα μέσα και κάθησα στην θέση μου έπειτα μπήκε και εκείνος μέσα στο αμάξι και κάθησε στην θέση του οδηγού. Έβαλε μπρος το αμάξι και ξεκίνησε να οδηγάει για το σπίτι του. Σε ολόκληρη την διαδρομή δεν μιλουσαμε καθόλου και ήταν πολυ αμήχανο. Αφού φτάσαμε κατεβήκαμε από το αμάξι και και κατευθυνθήκαμε προς την πολυκατοικία που εμενε. Έβγαλε τα κλειδιά από την τσέπη του και άνοιξε την πόρτα. Ανεβήκαμε τα σκαλιά και σταθήκαμε για λίγο έξω από την πόρτα του σπιτιού του έπειτα άνοιξε την πόρτα και μπήκαμε μέσα. Το σπίτι του ήταν μικρό αλλά τόσο άνετο και ζεστό ταυτόχρονα. Το χρώμα που κυριαρχούσαν στον χώρο ήταν το λευκό. Το χρωμα στους τοίχους ήταν ζαχαρι στο κέντρο του σαλονιού υπήρχε ενα διάφανο τραπέζι στο οποίο είχε τοποθετήσει ένα βάζο με διάφορα λουλούδια. Είχε δύο λευκές πολυθρόνες, έναν λευκό καναπέ με ένα γρι μαξιλάρι και μια διπλωμένο μπεζ κουβερτα πάνω του. Είχε διαφορα ασπρόμαυρα  διακοσμητικά μια μικρή βιβλιοθήκη με διάφορα βιβλία και τέλος ένα μαύρο πιάνο. Μου έκανε νόημα να κάτσω στον καναπέ αφου έκατσα εκείνος έφυγε. Μετά από λίγο επέστρεψε κρατώντας ένα ποτήρι που περιείχε χυμό. Το τοποθέτησε πάνω στο τραπέζι και έκατσε δίπλα μου. Μου έπιασε τα χέρια και μου ξαναχαϊδεψε τις πληγές. Έπειτα σήκωσε το μανίκι από την ζακέτα που φορούσα και κοιτούσε τις χαρακιές που είχα κάνει. Με ήρεμο τόνο στην φωνή του με ρώτησε 

Jimin:Γιατί?

Κατέβασα κάτω το κεφάλι μου χωρίς να πω τίποτα. Δεν ήξερα τι ακριβώς έπρεπε να απαντήσω. Μπορεί αυτή ερώτηση να φαίνετε τόσο απλή αλλά δεν είναι. Πήρα μια βαθια ανάσα και ξεκίνησα να του διηγουμε ότι έγινε εχθές. Αφού τελείωσα τον κοίταξα στα μάτια το ίδιο και έκανε και αυτός

Jimin:Οι πληγές στα χέρια σου και οι χαρακιές έγιναν από μόνες τους?

Κουνήσω αρνητικά το κεφάλι μου και συνέχισα να του διηγούμαι την συνέχεια

~Flashback~
Αφού έφυγαν απο το δωμάτιο ξάπλωσα στο κρεβάτι και έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να χαλαρώσω αλλά δεν χαλαρώνα με τίποτα. Τότε σηκώθηκα από το κρεβάτι και άρχισα να βαράω μπουνιές στον τοίχο. Καποια στιγμή σταμάτησα και κοίταξα τα χέρια μου. Είχαν ματωσει αλλά δεν ένοιωθα πόνο. Έπειτα πήγα στο μπάνιο που είχα στο δωμάτιο μου. Πήρα το ξυραφάκι κάθησα στο πάτωμα και ξεκίνησα να χαραζω τον χέρι μου. Ο πόνος που δημιουργούσε το ξυραφάκι με ευχαριστούσε και έτσι συνέχισα να χαραζω τον εαυτό μου στο ίδιο σημείο αλλά πιο γρήγορα. Καποια στιγμή ο πόνος ευχαρίστησης μετατράπηκε σε ανυπόφορο πόνο. Κοίταξα το χερι μου η πληγή ειχε γίνει πιο βαθιά και το αίμα έτρεχε ασταμάτητα. Πήρα κατευθείαν μια πετσέτα και την τυλιξα γύρω από το χέρι μου για να σταματήσει η αιμορραγία. Μετα απο αρκετή ώρα σταμάτησε η αιμορραγία. Απομάκρυνα την πετσέτα απο το χέρι μου και την έβαλα στα άπλυτα. Βγήκα απο μπάνιο και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Μέσα σε λίγα λεπτά όλα γύρω μου έγιναν μαύρα
~End of flashback ~

Ο κύριος Jimin αναστέναξε και μου είπε:

Jimin:Wendy σε παρακαλώ μην ξανακάνεις κάτι τέτοιο στον εαυτό σου

Wendy:Δεν μπορώ να μην το κανω αυτό μου δημιουργεί ευχαρίστηση

Jimin:Wendy μπορείς. Άκου κάθε φορά που θα έχεις κάποιο πρόβλημα θα έρχεσαι εδώ και θα το συζητάμε, εντάξει?

Έγνεψα θετικά το κεφάλι μου τότε ο κύριος Jimin με πλησίασε πιο πολύ. Με έπιασε από την μεση και με κόλλησε στο σώμα του. Βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής. Κοιτούσε μια τα χείλη μου και μια εμένα

Wendy:Κ-κυριε Jimin τι κάνετε?