Sakura-Şiirsel Hikayem

ღ Yemiştim Dalımda Piştim ღ

Hayat bir ağaçta meyve olmakmış meğer. Mücadele ve acıların ateşinde kavrulup tat tutmakmış. Ve an gelip meyve misali dalından kopup toprak olmakmış.

Bende o hayat karmaşasına tutunmaya çalıştıkça, acıların ateşinde kaldıkça yürek nasıl pişermiş öğrendim. Dik kafayı, sert mizacı ve zehir zemberek dili insan nasılda bükermiş. Vaktiyle o sevimsiz sert mizaçlı ben şimdi yumuşacık bir insan olup çıkıverdim. Laf aramızda çizgi film izlerken bile ağlayan bir deliyim artık.

Şimdi her meyve ağacı gördüğümde bunları düşünüyorum. Sanki dalından kopan her meyve ölümü kucaklamış bir insan gibi görünüyor gözlerime. Bir meyvenin en tatlı hali, toprağa en yakın hali hiç düşündünüz mü ? Ben bunu nasihat bildim kendime. Hayat bu kadar basit ve sona yakınken gördüklerimden şu dizlerimle ders almayı seçtim;

ღ ღ ღ ღ ღ

Dünya ağacının minicik bir umut dalıydı hayatım

Dalda tomurcuk tuttu hadsiz baharlarım

Gün doğdu ağaca, ben çiçek açtım

Gece oldu sonra, içine kapandı yapraklarım

Gel vakit git vakit, tomurcukken yemiş tuttu hayatım

Yeşilin en koyusundan yapraklar sardı beni içine

An geldi büyüdüm, yetmez oldu yüreğime yapraklar

Güneşin harında kavrulan yemişe döndü hayatım

Kavruldum yandı yürek, içime çektim nicesinden acılar

Savruldum kayboldum, dünya denen ıssız ağaçta

Umut dalındaki hayatım, dem tuttu bu çetin yolculukta

Piştim ben, yemiştim dalımda piştim

Sert kabuktu gönül, yumuşacık yemişe döndüm

Her acıyla daha bir olgunlaştım sanki

Sonunda en tatlısından, bir yemiş oldum ömür tarlasında

Sonunu ıskalamış hayat zindanında

Ömür gönülde eksik kaldı, tadım damakta ziyafet

Hayrı var olan ömrün, demi nece felaket

Olgunluk bu olsa gerek, ömür acıyla tatlanan bir yemişmiş demek

O vakit, duyan duymayan kalmasın dostlar

Yemiştim piştim ben, tat tuttum oldum ben

Ve an geldi, dalımdan düştüm ben