I did choose this 4

Hoofdstuk 13

Claire

We zijn een paar dagen verder en tot nu hebben we rust kunden vinden met zijn alle. We zijn wonderbaarlijk weer bij elkaar en het loopt goed. De sfeer is nog niet 100% hersteld maar dat maakt niet uit. Zelf ben ik ook niet gesetteld want we zijn uit Amerika, in een compleet onbekend land voor mij. Tuurlijk Spanje ken ik maar...het voelt nog zo anders. Ik beheers de taal niet, weet totaal niet wat de cultuur hier is en geld heb ik niet. Niet dat een probleem word maar dat geld is niet eerlijk verdiend. Ieder geval een deel ervan. De laatste woorden schrijf ik op en sluit mijn boekje en schuif het in de la. 'Schrijf je weer ?'. Ik kijk Christian aan die tegen de deurpost aanleunt. 'Het helpt dus'. Christian duwt zich van de deurpost af en loopt naar me toe. 'Kom je zo zwemmen ?' 'Is goed. Eerst ff naar de wc en dan kom ik' 'Okay'. Hij tilt mijn kin op en kust me. 'Ik hou van je' 'Ik ook van jou'. Christian loopt de kamer uit en als ik hem de trap hoor aflopen loop ik snel naar de badkamer en draai de deur op slot. Onder mijn shirt haal ik een test uit en lees de instructie. Okay. Zo lastig is het niet. Ik haal het uit de doosje en ga met een kloppend hart op de wc zitten. 'Alsjeblieft 1 streepje. Alsjeblieft'. Ik plas een beetje op het staafje en leg het op de wasbak en sla mijn handen voor mijn gezicht. Ik ben nooit te laat. Nooit. Ik let er altijd op. Maar voordat ik de gevangenis in ging zat ik aan de prikpil en hoefde ik me niet zorgen te maken. Nu...ben ik uit de gevangenis en in het begin dachte ik er niet aan maar die ene keer met Christian...maar hij kwam toch niet in me...of wel ? De 2 minuten tikken langzaam voorbij en als de 2 minuten eindelijk voorbij is pak ik de test. Als ik de uitslag zak ik door de grond. 2 streepjes. Nee. Nee. Fuck. Soph zou blij zijn maar...ik ? Nee. Soph heeft al een dochtje samen met ene Thijs, die ik nog steeds niet heb ontmoet maar morgen komen ze hier. Maar buiten dat. Ik kan nu nog geen kinderen hebben. Ook al ben ik 24...kinderen is nu geen goed moment. De test gooi ik door de badkamer en zucht diep. 'Adelinde !' roep ik. 'Adelinde !' roep ik weer. Geen reactie. 'Soph !'. Ik krijg al snel een reactie. 'Ja ?'. Ze klopt op de badkamer deur. 'Schat is er wat ?'. Ik sta op en doe mijn broek weer omhoog en loop naar de deur en open hem. Soph komt meteen naar binnen gelopen en haar ogen vallen op de test. 'Een test...ben je...'. Ze raapt het op. 'Oh...al 2 weken zelfs...' 'Dit is niet goed Soph. Ik kan nu nog geen kinderen hebben. Niet in deze situatie' 'We kunnen kijken wat we...' 'Nee...geen kinderen. Nog...niet' 'En Christian. Wat zou hij zeggen dat je geen kinderen wilt ?' 'Weet ik niet. Maar ik snap het ook niet hoe dit kan' 'Hoe bedoel je ?' 'Door te verwondingen en...alles kan ik geen kinderen krijgen en dat ik zwanger ben...' 'Claire hoezo kon je niet zwanger worden ?' 'Ik zei al, door te erge verwondingen en kneuzingen en alles...mijn baarmoeder was...toegetakeld maar door dat serum...' 'Welk serum ?'. Sophie slaat haar armen over elkaar. 'Christian ik en Esmee waren proefpersonen. Dat serum taste onze cellen aan. We genezen veel sneller dan een normaal mens en blijkbaar heeft dat serum alles binnenin mijn lichaam geneest' 'Proefpersonen...?' 'Heb je een mesje bij ?'. Ze grabbelt in haar jaszak en haalt er een klein zakmesje uit. Ze geeft het aan mij en ik klap hem open. 'Kijk'. Ik maak een diepe snee in mijn arm en het geneest meteen. 'Wow...' 'Ja en normaal is het niet' 'Nee dat is het zeker niet'. Ik geef het zakmesje terug en veeg mijn hand het bloed weg. 'Normaal zouden mensen sterven van dat serum maar bij ons 3 is het gelukt' 'Dan is jou doden pittig lastig' 'Je moet mijn hoofd eraf hakken' 'Lekker...maar we bespreken dit later okay ?'. Ik knik. 'Dank je en hou je mond tegen de rest' 'Doe ik. Kom. Nu gaan we zwemmen'. Ze pakt mijn hand en we lopen naar beneden. Een levend wezen in mijn buik. Een baby. Gemaakt van het DNA van Christian en mij. Maar onze genen zijn anders...wat zou het van de baby worden. Abortus kan ik niet...ik kan niet nog iemand vermoorden. Niet die net zijn of haar leven nog moet starten. Door mijn genen kan ik de baby beschermen en kan de baby groeien. Heb ik de moed om de baby te houden...dat weet ik niet. Wat er nu allemaal speelt kan ik geen ouder zijn en Christian ook niet. Mijn hand leg ik op mijn buik. Dit prachtkind verdiend een beter leven dan dit, veel beter. Ze verdiend geen moeder die haar eigen vader heeft vermoord, die paar maanden in de gevangenis heeft gezeten...een vader die moet doen wat hij niet wilt doen maar toch doet, ook al breek je het hart van het persoon waar je veel van houdt. Nee. Dat verdiend dit kindje niet. 'Ik hou het...maar laat het adopteren' 'Claire...dat is...lastig. Je laat het kindje groeien. 9 maanden lang en dan...afstaan. Ik zou het niet kunnen' 'Maar dit leven verdiend het kindje niet, Soph. Begrijp dat dan' 'Het is mij ook gelukt met Thijs' 'Thijs is nooit in dit soort wereld geweest, dus je dochtertje ook niet'. Soph zucht. 'We zien hoe alles loopt okay ?'. Ik knik kort.

Nogmaals voel ik met mijn hand op mijn buik.

Een kindje. Gewoon in mijn buik. Ik als ouder ? Nee.