ZEHRAZAD [ TAMAMLANDI ]

KISA KESİT

Bebekler için büyük bir oda hazırlamıştık. Odanın bir duvarı boydan boya mavi boyaya boyanmıştı. Diğer duvar ise pes pembe. Tam ortada üç adet beyaz beşik bulunuyordu. Azad yıkayıp, ütülediğim kıyafetleri katılıyordu.

Elimdeki oyuncakları rafa koyduktan sonra beşiklerin tüllerini örttüm. Doğuma çok az kalmıştı. Azad'a belli etmesem de içten içe korkuyordum. Doktor doğumun riskinden bahsetmişti. Ama ben bunu Azad'a hiç söylemedim.

"Azad hadi şu perdeleri de tak."

" Yarın takarım Zehra. Çok yoruldum." diyerek yerde bağdaş kurdu.

Tam bir haftadır bu odayla uğraşıyorduk. Haklıydı işten gelir gelmez buraya sokuyordum onu. Ama her şeyin hali hazırda olmasını istiyordum.

"Şimdi tak Azad."

Azad tam bana cevap vereceği sırada kapı çalmıştı.

"Fıratlar geldi herhalde." diyerek kapıyı açmaya gitti.

Az sonra Fırat ve Azize de odaya gelmişti.

"Çok güzel olmuş abla."

"Ama bir şey eksik." dedi Fırat. Ve elindeki kutuyu bana verdi.

"Bu ne.?" dedim elimdeki hediyeyi açarken.

Elimdeki çerçeveye bakarken gözlerimin dolduğunu hissediyordum. Üçüzlerin ultrason resmini çıkartmışlardı.

"Ya siz varya." diyerek kocaman sarıldım iksinede.

Gece boyunca gözüme uyku girmedi. Doğum yaklaştıkça içimde bir acı baş gösteriyordu. Sessizce bebek odasına gittim.

Fırat ve Azize'nin aldığı hediyeyi aldım ve sessizce ağlamaya başladım.

"Zehra.!"

Azad beni arıyordu ve nerede olduğumu adı gibi iyi biliyordu. Azad odaya girmeden gözlerimdeki yaşı sildim.

"Ne yapıyorsun sen burada.?"

"Hiç. Uyku tutmadı." derken gözlerimi kaçırıyordum.

"Bana bak bakayım. Ağladın mı sen.?"

"Yoo ağlamadım."

"Söyle bakalım benim güzel karımı ne üzdü yine.?"

"Azad eğer doğumda bana bir şey olursa-"

"Saçmalama Zehra. Şöyle konuşup durma."

"Lafımı kesme. Eğer bana bir şey olursa çocuklarımıza çok iyi bak. Olur mu.? Onları hiç üzme tamam mı.?"

****

"Hadi Zehra Hanım daha güçlü ıkının."

"Ahh.!"

Olmuyordu işte.Yapamıyordum. Üçüz'lerden dolayı doğumun zor olacağını biliyordum. Ama bu kadarını beklemiyordum gerçekten. Sanki aynı anda bütün kemiklerim kırılıyor gibiydi.

"Evet çok güzel. Harika gidiyorsunuz. Ikınmaya devam edin.!"

"Olmuyor.!!" diye bağırdım.

"Çok kan kaybediyor." dedi telaşla ayak ucumdaki doktor.

"Eğer biraz daha zorlarsak ya anneyi ya da bebekleri kaybedeceğiz."

Ben artık kendimden geçmiş durumdaydım. Kaç saat oldu doğumhane'yi gireli bilmiyordum. Tek hissettiğim acı ve soğuktu.

"Zehra Hanım. Sizden son kez ıkınmanızı istiyorum. Bebekleriniz için."

Bebeklerim için.

"Ahhhh.!!"

"İşte böyle." dedikten sonra hep bir ağızdan ağlama sesleri gelmişti. Gözümdeki yaş sedyeye aktıktan hemen sonra da uyumuştum. Duyduğum son şey ise;

"Anneyi kaybediyoruz.!!"

Dışarı da ise telaşlı bir bekleyiş hâkimdi. Hastane duvarları üzerine üzerine geliyordu Azad'ın. Neredeyse beş saattir doğumdaydı Zehra.

Fırat ise karısını kolunun altına almış oturaklarda oturuyordu. Mehmet Bey koridorda yere çökmüş bir vaziyette duran Azad'ın omzuna eline koymuştu.

"Korkma evlat. Birazdan hem Zehra'ya hem de bebeklerinize kavuşacaksın."

Ama korkuyordu Azad. Hemde hiç bir zaman korkmadığı kadar. Ameliyat hanenin kapıları açıldığında herkes ayaklanmıştı. Üç tane hemşire  kucaklarında bebeklerle çıktığında herkes rahat bir nefes aldı.

"Tebrikler. Nur topu gibi iki erkek ve bir kız çocuğunuz oldu."

Azad yaşaran gözlerini elinin tersiyle silerken çocuklarına bakıyordu. Azize yeğenlerine baktıktan sonra ablasını sordu.

"Ablam nasıl.? Ne zaman çıkacak.?"

Hemşire sessizdi. Bir şeylerin ters gittiği ap açık ortadaydı.

"Doktor birazdan size haber verecek. Biz şimdi bebekleri kontrolleri için götürmeliyiz."

Azize 'bende geliyorum.' diyerek bebeklerle beraber gitti. Azad ise Zehra'nın neden hala çıkmadığını düşünüyordu.

Zehra'nın doktoru da sonunda çıkmıştı.

"Karım nerede.? Durumu nasıl.? Neden hala çıkmadı.!?"

"Öncelikle çok zor bir doğum oldu. Doğum sırasında beklenmedik komplikasyonlar oluştu.Zehra Hanım fazla kan kaybetti. Ve biz ya anneyi ya da bebekleri kaybedecektik."