Dünyasında yalnızca erkeklerin hükümdar olduğu imparatorlukta; kadın tek başına bir krallık kurmaya niyetliydi.
Yeterli güce,saygınlığa ve mevkiye sahip yalnız bir karakter, Derin yalvaç. Üç ağabeye sahip ancak yine de yetersizlik kan damarlarını k...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🔪
Kader, acıyı emer.
Çünkü kader; kötüyü yazmakla hükümlüdür. İyi olan her ne varsa, seçimdir. Aşk, mutluluk ve daha güzel olan bir çok şey, insanın kendi seçimleridir. Fakat nefret etmek, üzülmek ölüm ve yaşam, insanın elinde değildir. Seçilmez, ancak insanı insan yapan yegane şeylerdir. Kötüdürler. Ve bu dayatılmış bir zorunluluktur.
Bu nedendir ne iyiliğin, ne de kötülüğün safını tutmamam...yalnızca kendi doğrularımla yaşamam.
Benim doğrularım arasında sıra başı gelen, yaşamı geçerek nefeslerimin bir parçası haline gelmiş olan bir şey daha vardı.
Kan ve ölüm.
Ve tam da bu sebepten, suçlu gibi dizilmiştik salonda.
Saltuk, öfkeden delirmişcesine etrafımızda dolanıyordu. Herkesi dağıldıktan sonra, üçümüzü salona, karşısına dizmiş ve sadece etrafımızda tur atmıştı. Bunu dakikalarca yapmayı sürdürürken, birden aklına annem gelmiş ve daha da sinirlenmişti. Telefon elinde, öylece dönüp dururken anneme ulaşmaya çalışıyordu. Sonunda açmış olacak ki kulaklarımı çınlatacak bir şekilde bağırarak "Neredesin sen anne?" dedi. Bir süre onu dinledikten sonra ses tonunu biraz daha indirerek devam etti. "Orada kal. Adamları yolluyorum, onlar gelmeden sakın çıkma...Çıkma diyorsam çıkma anne! bekle orada."
"Ya ne oluyor anasını satayım?" dedi Toygar. Saltuk'un bu panik halleri, onu sinirlendirmiş gibi. "İlk defa mı birini öldürüyor bu adam, ne bu haller?"
Saltuk, telefonu cebine atarken ona ters ters baktı.
"Ne alakası var oğlum?" dedi hala üzerinden atamadığı öfkesiyle. "Kadın sabahtan beri yok ortalarda. Bir de onla uğraşmayalım."
