DEM

6 |Tuzak

•Rachel Rabin- Raise the dead
•NF- Paralyzed
                                   

                                        🔪

Durmasını dilediğim bir zaman diliminde, dostumun kadehine kadehimi vururken, müziğin kulağımdaki uğultusunu bir an bile umursamadan kıpırdayan dudaklarına odaklandım. Yine bir şeyler anlatıyor, konu umurumda olmasa da onun anlatışının verdiği keyifi her zerremde hissederek, tebessümle dinliyordum. Sesler yoktu, ışıklı ve müzikli mekanın uğultusu vardı sadece. Onu duymuyordum fakat duyuyormuş gibi tepkiler veriyordum. Bir an, görüş alanım bulanıklaştı ve cam kenarı sahile bakan masanın iki ucunda oturan bedenlerimizi bir yabancı gibi izlemeye başladım. Oradaydık, sohbet ediyorduk, ikimizdik ve ben bunu sadece izliyordum. Masanın başında öylece duran bedenimi harekete geçirerek Pamir'in yanına oturmak istedim. Bu eski bir anıydı ve ben o anının içinde canlanmıştım. Bunu farkına vardığım an çırpınarak ona uzanmaya çalışmalarım hep boş bir uğraş kaldı. Tüm bedenim taş kesilmiş gibiydi.

Tanrı, bana işkence etmek istemişti.

Ediyordu da.

Gerçek olmasa bile, sarılsaydım en azından. Hissedemesem de sarıldığımı sanayım, kandırayım kendimi.

Giray Pamir'in hesap için kaldırdığı eline çığlık atarak uzanmak istedim. Gözyaşlarım dökülüyorken nasıl taş kesilmiş olabilirdim? Çırpındığımı hissediyordum, sesimin boğazımı tırmaladığını, gözyaşlarımın ıslattığı yanaklarımı hissediyordum. Gözlerimin önünde duruyordu fakat uzanıp dokunamıyordum bile! Yüzüme geçen ellerim nemleniyordu, hissediyordum. Neden onu hissetmeme engeldi bir şey? Bu işkence niyeydi?

Hesabı ödeyip masadaki şişeleri alıp kalktık. Birlikte kalktık. Yanımdan süzülüp geçerlerken neredeyse dövünecektim. Omuzunu kıl payı kaçırırken delirecek gibiydim. Yerimde dönmek istediğimde bunun olduğuna inanamayarak arkalarından gittim ve ellerimi uzatarak durdurmaya çalıştım. Arkamızdan gidiyordum fakat mesafe hep aynıydı. Pamir'in kolu altına yerleşti başım ve sarıldı bana.