Sophia POV
"Let's go, Sophia!." Sigaw saakin ni Kuya kaya naman dali dali ko naman na kinuha ang tatlong piraso ng Tinapay na Ginawa ni Mommy.
"Bye po." Sabi ko kay Mommy sabay halik sa pisnge niya.
Ano ba naman yan si Kuya? Hindi Tuloy ako nakapagsuklay At Nagakapag toothbrush. Hinde niya man Lang ako Ginising ng maaga
"Halika na pagong." Sabi ni Kuya ng makalabas ako ng Bahay.
Hindi ko nalang siya pinansin At nauna ng pumasok sa Kotse niya. Yes, Kotse niya saknaya na to eh. Binilhan siya ni Daddy ng sasakyan samantalang yung akin ay motor pero hindi naman niya ako hinahayaan na Magdrive papunta ng school.
Completo naman na ako eh. May Lesinsya na din naman ako pero kinakabahan daw sina Mommy At Daddy kapag nag momotor ako. Ang bilis ko daw kase magpatakbo.
Tsss. Kasalukuyan kami ngayong Bumabyahe papunta ng Unibersidad.
Kakastart palang ng Klase Mga 2 week's na Siguro ng Magumpisa kame pero Wala pa akong friends You know? Cold ako. Hindi ako nakikipagusap sa mga Pa feeling close saakin.
I'm just a Transferee dahil gusto daw ako ni Kuya Bantayan. As if naman na mag Cutting Classes ako hindi ba? Bakit napaka Over protective ng Naging Kuya ko? Psh, But I never Regret Everything.
Except For Something.... Or Should I say 'Someone'. Yes Someone. Because That someone is The person who Hurt me The Most.
6 years From Now Mula nung Nang Iwan siya. Nang Iwan siya ng Walang Dahilan pero hindi ko magawa na MAGALIT sakanya and I don't know Why.
Maybe because I Love him that much? Ayoko maniwala sa sarili ko na mahal ko pa din siya Pero ayaw eh. Hindi e, Mahal ko pa din siya.
I know that Time na Puppy Love lang yun, Pero Alanganin naman Na hindi Ako maniwala sa Promises niya noon Dahil ang Sabi niya ay tutupadin niya daw yun In The Right Time.
But Nothing Happens, Nothing.
"Oy, Tulala kananaman diyan?." Sabi ni Kuya saakin Kaya naman Natauhan ako.
"For How many Years, Ganyan Ka na lang ba? Hindi mo ba siya nakakalimutan?." Tanong niya saakin kaya naman Napatingin ako saknaya
"It's not that Easy Kuya." Sabi ko skanaya At tumingin sa labas ng Bintana.
"I know." Sabi niya At Nagdrive nalang ulit.
I don't know why I'm like This. Why I still love him.
Why I'm not mad at him
Unlike other girls na kapag iniwan sila ay nagagalit na kaagad sila pero ako? Hindi e. Hindi ko magawa.
I'm still hoping that he would come back.
I'm still hoping that he Still loves me.
And I'm also hoping I could see him again.
By the way, Im Sophia Isabella smith.
19 yrs.Old Graduating of College, this Generation kase hindi pa ako maabotan nag Kto12 kaya naman Maaga akong makakapagtapos. Unlike For the Coming Generations Maabotan sila ng Kto12.
Ang Course ko naman ay Business manager At ang kay Kuya naman ay Culinary Arts . His name is Xavier James Smith.
He's also 19 years old. Magkasunod lang ang Birthday namin Dahil kambal kme pero hindi pareho ang Araw ng Kapaanakan.
Siya September 1 1994 ako naman ay September 2 1994 11:58 siya ipinanganak Samantalang ako ay 12:01 na.
Dylan Smith That's my Dads Name while Leanne Smith Is My Moms Name.
Maayos lang naman ang buhay namin, Not Too much Rich Nor Poor Nasa Average lang kami yung kayang Bilhin Lahat ng pangangailangan.
May mansion din kame pero Hindi gaano kalakihan.
Dad Decided not To Buy A Big mansion. Dahil ayaw niya/namin na Ipaalam sa mga Tao na mayaman kami.
Dad Own Lots of Company From Italy, Canada, Malaysia and Also on Seoul And HongKong.
While mom Own The Most Famous Hotels Here In Laguna and Even In the Different countries.
Like Soccor, Qatar, Singapore And Thailand. Ipinamana lang sakanya yun Dahil only Child lang siya.
"Bababa na. I'll just park there." Sabi ni Kuya kaya naman tumango nalang ako At Bumaba na ng Kotse.
Pagkababa ko ng Kotse ay kaagad naman tumambad saakin ang Malaking Sulat sa Harap ng University
"Welcome to Venice Saugus University "
Weird Right? Ang weird ng pangalan ng School namin.
Hindi ko nalang hinintay si Kuya At nauna ng Pumasok.
