nachtmerries

Hoofdstuk 18

12:15....
12:15!?
Waarom maakt niemand mij wakker!?
Normaal ben ik ten laatste elf uur uit bed maar nu is het al kwart over twaalf!?

Zo snel als ik kan kleed ik mij om en ren ik naar beneden...
Niet dat ik ergens naartoe moet, maar het geeft me het gevoel van thuis...

'Ashley!? Waarom heb je me niet wakker gemaakt vanochtend!?'
'Ohw hey Val...'
'Wat is er?'
'Onze oma...ze stierf deze ochtend...'
'Ohw...het spijt me zo!'
'Maakt niet uit...'
'Gaat het? Wil je een knuffel?'
'J-ja...'

Zodra ik haar in mijn armen heb begint ze te huilen...
'Het is oké...ik ben er voor je...'

Voor ik het weer komt er nog iemand mij huilend knuffelen...
'M-max?...'
'Ze is dood...' zegt hij snikkend

Ik omhels ze allebei en ze huilen nog harder...
Hun oma was vast erg speciaal voor hun...
Geen wonder, ik vond haar ook geweldig...

Na nog zo'n tien minuten te hebben geknuffeld met de twee liet ik ze los...
Mijn shirt was helemaal nat geworden...

'S-sorry...voor je shirt...'
'Geen zorgen Ash, ik kan zo een nieuwe aan doen'

Max trekt zijn shirt uit en geeft het aan mij...
'Hier...je mag hem lenen...'
Het is de shirt die hij toen had afgenomen van mij omdat ik die gestolen had...
'D-dankje...'

Zonder na te denken trek ik mijn natte shirt uit en doe die van Max aan...
Hij merkt het niet eens...
Niet dat ik dat erg vind...maar dat betekent dat hij écht verdrietig is...

'Wanneer is de begrafenis?'
'Volgende week woensdag...' zegt Ashley terwijl ze haar tranen wegveegt
'Mag ik ook mee kom-''Ja dat zou ik...ik bedoel, dat zouden wij erg fijn vinden...' onderbreekt Max

We hebben besloten om niks te doen vandaag...
We gaan de hele dag samen chillen...

Ik spring op de bank en begin wat te zappen...
Het nieuws...
Dat heb ik lang niet meer gezien...

Nieuws:
'Het is nu drie maanden sinds dat Valery Cowling en Max Cole gestorven zijn in een grote brand...'

'Hier zijn Valery Cowling haar ouders:
Ze was een sterke meid...ondanks haar nachtmerries maakte ze het beste van het leven...vooral toen ze Max ontmoette...ze waren voor elkaar gemaakt...ze waren echt goede vrienden en ik denk zelfs dat er meer dan dat was...'
'Mevrouw Cowling, wat bedoelt u met meer dan dat?'
'Ik bedoel dat ze van elkaar hielden...maar helaas in een hotel waar ze verbleven onderweg op hun reis...was er een lek...en er kwam al snel brand...'
*Begint met huilen*
'Dank u voor dit nieuws mevrouw Cowling... De vader wilt er niet over praten vanwege nog altijd verdriet...dit was dan het nieuws over de dappere tieners Valery Cowling en Max Cole'

Mijn ouders...
Ze denken nog aan me...

'Ik ben niet dood mam! Ik ben niet dood! I-ik...b-ben hier...'
Tranen hebben hun weg al naar buiten gevonden en voor ik het weet ben ik tegen iemand aan het huilen...
Iemand!?

'Het is oké Val...we gaan het oplossen...' hoor ik Max sussend zeggen

Ik heb geen zin in een discussie nu...
Dus ik huil gewoon verder op Max zijn schouders...

'Wil je effe alleen op je kamer zijn? Want dan snap ik het...'
'Nee! Laat me niet alleen!'
'Shhhh maar....ik laat je niet alleen...'

Na nog een paar minuten te hebben gehuild heb ik besloten om toch maar te stoppen...
Huilen gaat niks beter maken...

'Max?'
'Ja Val?'
'Sorry dat ik jouw borstkas nat heb gemaakt...'
'Haha...maakt niet uit...'

Ik zie een kleine lach op Max zijn gezicht...
Het is prachtig...