Chapter 5
Ace
«Τι θα λέγατε να κλείνατε το μαραφέτι σας, κύριε Smoker;»
Ρώτησε ειρωνικά η καθηγήτρια της φυσικής και ξεφύσηξα. Ανάμεσα στα υπόλοιπα είκοσι παιδιά που δεν προσηλώνονται στο μάθημα της εμένα βρήκε να σχολιάσει;
«Όχι.»
Απάντησα και επικεντρώθηκα ξανά στην συσκευή που κρατούσα στα χέρια μου, αγνοώντας την εντελώς.
«Όχι; Μήπως θέλετε να ξανακοπείτε στο μάθημα μου, κύριε Smoker;»
Συνέχισε με έναν ακόμη πιο ειρωνικό τόνο.
«Μήπως σας έκανα χάρη που επέλεξα δεύτερη φορά το μάθημα σας;»
Χαμογέλασα ειρωνικά και μερικά χαχανητά ηχούσαν.
«Μιλάτε ατελείωτες ώρες για παπαριές που δεν θα μας χρησιμεύσουν σε τίποτα. Ας μείνω μέχρι να μάθουν όλοι εδώ μέσα τι θα πει ανθρώπινο ενδιαφέρον. Γιατί αυτό είναι που πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Αυτό θα σε κάνει άνθρωπο, όχι μια εξίσωση τρίτου βαθμού. Λυπάμαι, αλλά έχετε αποτύχει πλήρως ώς εκπαιδευτικός.»
Ύψωσα τον τόνο της φωνής μου, νιώθοντας να εκνευρίζομαι όλο και περισσότερο. Σηκώθηκα από την θέση μου, αφήνοντας την καθηγήτρια και την τάξη να με κοιτούν μπερδεμένοι.
«Καλό μάθημα.»
Χαμογέλασα και μιμήθηκα το ειρωνικό υφάκι που κοσμούσε το ξινό της πρόσωπο, αποχωρώντας από το μάθημα της. Αν ξαναπατήσω ποτέ να μην με λένε Ace.
Διέσχισα όλο τον διάδρομο και έκατσα ξανά στο προαύλιο, στην ίδια θέση με εχθές.
Διάβαζα ξανά και ξανά το μήνυμα της, προσπαθώντας να το αποκρυπτογραφήσω. Γαμώτο, γιατί να είμαι τόσο βλάκας; Η ηλιθιότητα μου δεν βοηθάει καθόλου την κατάσταση. Έλα Ace, δεν είναι και τόσο δύσκολο.
Τι μπορεί να εννοεί με το οτι την βρήκε μια πλούσια ψυχολόγος; Που την βρήκε;
«Δεν σε καταλαβαίνω.»
Πληκτρολόγησα με ειλικρίνεια.
«Δεν μπορώ να σου εξηγήσω τώρα.»
Απάντησε και πέρασα το χέρι μου μέσα από τα ακατάστατα μαλλιά μου.
«Καν'το. Θα νιώσεις καλύτερα. Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω.»
Πάτησα αποστολή και ξαφνικά το κινητό μου βρέθηκε στα χέρια της Riley, η οποία μου το άρπαξε νευριασμένη.
«Τι στον διάολο κάνεις Ace;»
Φώναξε, κοιτώντας με θυμωμένη.
«Ξεσηκώνεις όλο το σχολείο από τότε που έφυγε η Skylar. Δεν αντιδρούσες έτσι όταν δεν τα καταφέραμε με την Emily, δεν ήσουν σε αυτή την κατάσταση όταν στείλαμε την Jennifer στο ψυχιατρείο. Τι παθαίνεις; Μπορείς να μου εξηγήσεις;»
Και τότε ένιωσα να χάνω τον εαυτό μου στα καταπράσινα μάτια της γυναίκας που μου στέκεται σαν δεύτερη μάνα. Ένιωσα να τακτοποιώ τις μπερδεμένες μου σκέψεις μόνο στο άκουσμα των λεγόμενων της. Όλα καθάρισαν στο μυαλό μου, οι σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου.
Μπορούσα να ξεχωρίσω πλέον τι ήταν αυτό που ένιωθα για εκείνη, τι με ελκύει πάνω της. Τα γλυκά της ελαττώματα που φαντάζουν οι πιο όμορφες ατέλειες στα μάτια μου, η τρεμάμενη φωνή της, τα καστανά μαλλιά της, τα λαμπερά της μάτια που σε κοιτούσαν πάντοτε γεμάτα ελπίδα, παρόλο που μέσα της ήξερε οτι όλα πάνε στραβά. Αυτή η μικρή δόση αισιοδοξίας που σου μετέδιδε με ένα αθώο της βλέμμα. Τα πάντα επάνω της είναι τόσο όμορφα και απλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Δεν ήθελα να παραδεχτώ οτι ήμουν κολλημένος μαζί της, κι όμως, μόλις το έκανα.
«Νομίζω οτι νιώθω κάτι παραπάνω απ'όσο θα έπρεπε Riley. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει.»
Χαμογέλασε πικρά, νιώθοντας τον πόνο που με έχει αγκαλιάσει την τελευταία εβδομάδα.
«Που ξέρεις εσύ εάν είναι λάθος αυτό που νιώθεις; Το βρίσκω απόλυτα σωστό και χαίρομαι που το ακούω από εσένα. Ήμουν η μόνη που πίστευε οτι έχεις καλή καρδιά και καθαρή ψυχή Ace. Πάντα πίστευα σε εσένα.»
Σαν να διάβασε τις σκέψεις μου, το πρόσωπο της γέμισε δάκρυα. Ποιος ξέρει, ίσως δεν ήταν μόνο σκέψεις. Ίσως τα ξεστόμισα. Ίσως έβγαλα τις πιο κρυφές μου επιθυμίες στην επιφάνεια και δεν μετανιώνω καθόλου για αυτό. Τις άκουσε ο πιο σωστός άνθρωπος.
«Νομίζω πως είμαι πολύ κοντά στο να την βρω.»
Ψιθύρισα στην αγκαλιά της. Με έσφιξε ακόμα περισσότερο, δείχνοντας οτι πιστεύει σε εμένα.
«Σε εμπιστεύομαι απόλυτα Ace. Θα τα καταφέρουμε.»
Ίσως και να'ναι η πρώτη φορά που πιστεύω και εγώ ο ίδιος σε εμένα και πιστέψτε με, ποτέ δεν είχα πίστη στον εαυτό μου.
YOU ARE READING
Φλογερές Ψυχές
Teen FictionΗ Skylar Bretton, ορφανή από γονείς, μένει με τον ψυχικά διαταραγμένο θείο της και βιώνει μια δύσκολη περίοδο, καθώς την κακοποιεί. Ο Ace Smoker, γιός ενός πολύ πλούσιου επιχειρηματία φαίνεται πώς ζει την ζωή που όλοι ονειρεύονται. Ή μήπως όχι;
