sevval_zeynep :**** ^^
" Nasıl yani sabaha kadar uyumayacak mıyız ? " dedim dehşetle.
Bu söylediği şeye böyle mi tepki verdiniz demeyin. Uyku da önemli, lütfen.
" Ayı demeyeyim diyorum ama illa bir şey yapıyorsun. "
Gülerek suratıma baktı.
" Evet uyumayacağız Kumsal, önce sen. Anlat. "
" Pekala şey, karnım ağrıdığı için okuldan erken çıkmıştım. Abim okulda, annem ve babam da işte olmalıydı. Bu yüzden aslında büyük bir gürültüyle eve girdim. Ama o kadar meşgullerdi ki duymamışlardı sanırım. Klasik. Odalarından bir ses duyunca yavaşça kapıyı araladım. "
Göz yaşlarıma hakim olamayacağımı anladığımda tam kalkacaktım ki Çağrı yanımda olduğunu belli edercesine kolumu sıktı. Sanırım bunun bir anlamı da devam et demekti.
" O kadar iğrenç bir görüntüydü ki. Onların öyle hissetmediğine emindim. Ama ben gerçekten ölmeyi dilemiştim o an. " Yapmacık bir şekilde güldüm." Beni fark edince babam korkulu bir sesle kızım dedi. Evet doğru duydun baya utanmadan kızım dedi."
Yüzüme güven verir bir ifadeyle bakıp bu kez elimi ellerinin arasına aldı usulca.
"Beni hiçe sayıp, ailemizi hiçe sayıp, bizim evimizde ve üstelik annemle olan yatağında başka bir kadınlayken bana nasıl hala "kızım" diyebildi sence ? Oysaki ben sadece bir hiçten ibarettim o an. Aslına bakarsan o günden beri bir hiçim ben, Çağrı. Çünkü anneme her söylemek istediğim ve söyleyemediğim an daha da hiçleştim. Bu yüzden sadece o anda sınırlı kalmadı bir hiç gibi hissedişim. Tüm benliğimi kapladı. "
Sonra ellerimi yüzümden geçirdim. " Üzgünüm ben.. devam etmesem ? "
" Etme. Anladım her şeyi tamam. Ama ağlama. " Ellerini saçlarımdan kaydırdıktan sonra gözlerimin içine baktı. Güven dolulardı.
"Ayrıca.." diye devam etti. "Burada her gün senin varlığınla güne başladığı için bu tatilin hiç bitmesini istemeyen biri var. Bir hiç olmayı bırak, görünen varlığından da öte bir şeysin sen ."
Bu cümleleri acıyla yanan kalbim üzerine yağmur olup yağarken yanağına minik bir öpücük kondurdum usulca.
"Şaraptan bende içebilir miyim ?" dediğimde istemeyerek de olsa verdi.
Ona bakıp onun da anlatmaya başlamasını bekledim. Gözlerini kapayıp tavana baktı. Onu belki de ilk savunmasız görüşüm olacaktı.
" Bana öyle bakarsan anlatamam. "
Bakışlarımı yere indirdim. Önce titrek bir nefes aldı.
"Çocukken annem Eylülle bana babamızın bizi bırakıp gittiğini söyledi. Annem garip bir kadındı. Ama ona güvendim yani. Babamı ne zaman anlatmasını istesem her seferinde farklı, birbirlerini tutmayan şeyler anlatıyordu. Bunun büyüdükçe farkına vardım. Evimize sürekli misafir adamlar gelirdi. Daha sonra onu başka bir adamla yakaladım. Bir kez daha ve bir kez daha. Eylüle bunlardan bahsetmemiştim. Ama farkına varmaya başladığında krizler de geçirmeye başladı. Babasının onu terk ettiğini değil de hatayla doğduğunu öğrenince ve annemin misafirleri devam edince.. Şu anda psikolojik tedavi görüyor işte. Bu. "
Elini sıktığımda acıyla gülümsedi.
"Bu kadar hızlı ve duygusuz anlatırsam canım bu kadar acımaz sanmıştım." dedi gözleri dolarken ve bir anlık durakladıktan sonra konuşmaya devam etti.
