VE KUMSAL DEĞİŞTİ Danielle Campbell OLDU OPTUMMM :**
Bana "İyi ki benimlesin. " demişti. O an kalbimde sevişen ayıları mı beynimde halay çeken Mahmut Tuncer ve halay ekibini mi durdurayım şaşırmıştım.
Her şey düzelecekti. İnanıyordum.
İçimdeki mutluluk ve acıyla birlikte annemleri uyandırmamaya çalışarak kapıyı açtım ve arkamı dönüp son kez bizimkilere el salladım. Beni eve bırakmışlardı. Sakinleşmiş sayılırdım.
Tam kapıyı kapatıyordum ki Çağrı ayağını araya koydu.
" Ben de geliyorum. "
" Manyak mısın ? "
İçeri geçip kapıyı kapattığında bağırmaya başlayacakken elini ağzıma kapatıp işaret parmağını dudaklarına götürdü.
" Odana gidelim önce, orda zaten bağırıcaksın."
Elini çekerken dediğini kavradığımda aniden gözlerim irileşti.
" YUH. OHA. ÇÜŞ AMA !"
Bir kaç saniye öküz trene bakar gibi yüzüme bakıp ne yapmaya çalıştığımı anlamaya çalıştı.
" Ne ohası kızım- "... derken birden duraksadı ve kısık sesle bir kahkaha attı. " Ee oha Kumsal. Ben o manada demedim. Aklın nerelerdeyse artık.."
Yüzüm yanarken hızla bir şey demeden odama yürüdüm.
Resmen eve erkek atıyordum. Ve üstüne üstlük bir de rezil olmuştum.
Kaşlarım çatık bir şekilde yatağıma oturdum ve "Dinliyorum." dedim.
Ukala sırıtışı yerini sıkıntılı bir ifadeye bıraktı.
" Gecenin bu saatinde gidecek bir yerim yok. Bak. Annemle üvey babamın yaşadığı eve bu saatte gidemem. Ama paralarım falan her şeyim orda. Otelde de kalamam bu yüzden. Ve bugün Eylül'ün yanına gidip hastanede uyuyamayacak kadar yoruldum."
"Can'ın evine de gidebilirdin ama ?"
" Oda arkadaşım olmadığın bir güne uyanmak istemedim belki ? "
Gülümsedim olanlardan sonra benim için endişelendiğini anlamıştım.
" Sanırım bu kalabilirim demek." dedikten sonra yatağıma öküz gibi atladı.
Güldüm ve pijamalarımı giymek için hemen yanda olan abimin odasına girdim. Giyindikten sonra Çağrı'ya da abimin kıyafetlerinden bir şeyler seçtim ve giyinmesini söyleyip banyoya girdim.
Artık giyinmiştir diye düşünüp hızla kapıyı açtığımda pencereden dışarıyı izliyordu.
"Sana şu koltuğu hazırlayayım. Daha rahat uyursun istiyorsan? " dediğimde itiraz etmedi. Halbuki bana saçmalama falan demesini beklemiştim.
"Tamam."
İlk defa bir şeye itiraz etmemişti. Çağrı Duman. Hani şu Mmm'layan çocuk ?
Odamın kapısını kitledikten sonra kaşlarımı çatıp yanına gittim.
"İyi misin sen ? "
Üstündeki Batman tişörtünü düzeltip bana baktı.
"Bu tişört. Aynısından bende de var. Annem, ben beş yaşındayken bizi terkeden babamın bana bıraktığı son hediye olduğunu söylemişti. İlerde giymem için alınmış bir tişört. Heyecanla büyümeyi beklemiştim yine de.. Ama ortada beni terkeden bir baba bile yokmuş. Adamın belki de... " Burda durakladı ve gözlerini yumdu. " Haberi yok doğduğumdan düşünsene. İnsanı terkedecek birinin bile olmaması.. Bu komik." dedikten sonra gülümsedi.
