Asi Aşık

13.BÖLÜM

On beş gün..

Geçmek bilmeyen on beş gün..

Dile kolay tam on beş gün boyunca onunla uyumuş,onunla uyanmış ve onu düşünmüştüm..

Acaba ne yediler,acaba görüntü aldırlar mı,acaba çok üşüyorlar mı diye düşünerek geçirdiğim,her gün hava durumu nasıl olacak diye gözlerimi ekrana kilitlediğim koca on beş gün..

Garip bir şekilde huzursuz,tedirgin ve sinirliydim.Helikopter askeriyenin içinde ki alana indiğinde zanlıyı teslim etmiş ve mahkemeye sevk edilmesi için gerekli işlemleri bir an önce başlatmıştık..

Telaşlı bir gündü.Güvenlik üst seviyedeydi.Askerler meraklı gözlerle kucağında bebekle kafasını yerden kaldırmayan kadına bakarken,rütbeliler de tıpkı onların yaptığını yapıyordu.Anlaşılan o ki bulunduğumuz bölgede ki tüm personeller buna JÖH'ler,bordo bereliler hatta PÖH'ler de dahil olmak üzere herkes olan biteni duymuştu.

Bir terörist yakalanmıştı.Ilginç olan bu değildi.Buna benzer bir sürü olayla her gün karşılaşıyorduk.Asıl ilginç olan bu kadın doğum yapmıştı ve bunu bir asker sağlamıştı.Bu vicdansizlar ile vicdanlıların arasında ki savaştı ve bu savaşı yine,yeniden ve her zaman olduğu gibi Mehmetçik kazanmıştı..Alay komutanı da dahil olmak üzere üç araba zanlının içinde bulunduğu aracın önünde beklerken bir elimde silahım,diğer elimde onun emaneti vardı.Çıkış yapıldığında Alay komutanına selamımı verip iki adım geri çekilmiş ve gözden uzaklaşıncaya kadar beklemiştim.O sırada tüm gözler bana çevrilmiş lakin umursamadan sakin adımlarla karakolun içine girmiştim.Alışkındım bu bakışlara.Kimisinde beğeni,kimisin de küçümseme,kimisin de de arzu..Bakışlar ne kadar farklı olsa da düşünceler hep aynıydı.Bir kadın nasıl oluyor da bu kadar erkeğin bulunduğu bir ortamda rahat bir şekilde çalışabiliyordu?

Bu tarz saçma salak düşüncelere yorum yapmayı bırakalı çok olmuştu.O yüzden hızla odama geçmiş ve bana düşen bilgileri,talimatları tek tek bilgisayara geçirip dosyalamıştım.

Günlerim hep böyle geçmişti.Eve geliyor,üzerimi değiştirip kamuflajı'mı annemin'kinin yanına asıyor,yemek yiyip saatlerce camın ön tarafına oturup geceyi aydınlatan,karanlığı daha da sihirli gösteren ve onu muazzam bir tablo gibi gözler önüne seren yıldızlara bakıyordum.Sebebsizce geçirdiğim saatler sonrası ise tüm yalnızlığımı yanıma alıp uyumak için odama ilerliyordum..

Ve en sonun da on beş gün sona ermiş nihayet göreve çıkan tüm timler bulundukları birliklere  sağ salim geri dönmüşlerdi.Kendim de göreve çıkıyordum.Günlerce dağda kalıp pusuda bekliyor,en zor şartlar altın da bile hiç zorlanmadan bunun üstesinden geliyordum ama bu sefer günler geçmemişti işte..

Hiç bir zaman gerçekleri inkar eden bir yapıya sahip olmamıştım.Benim için ya siyahtı yada beyaz..Ortası yoktu ve asla olmayacaktı.Net bir insandım.Kararsız kaldığım zamanlar elbet oluyordu lakin bu onlardan biri değildi.