Asi Aşık

40.BÖLÜM

FIRUZE

İki gün...

Kimine göre bir sayıdan ibaret olan,kimi için hiç bir şey ifade etmeyen fakat benim için bir türlü geçmek bilmeyen koca zaman dilimi.

Geçmiyordu işte.Ne yapsam olmuyordu.Çare değildi kafayı gömüp evraklara yumulmak.Çare değildi eve gidince temizlik yaparak avunmak.Çare değildi yalandan gülmek...

Bir saatten sonra yine o geliyordu aklına.Telsizi koynuna alıp yatarken bir tek onu düşünüyordun.Yemek yerken,banyo yaparken,hatta lavaboya gittiğinde bile onu düşünuyordun.

Neredeydi?

Nasıldı?

Yemek yedi mi?

Üşüdü mü?

Başına bir şey mi geldi?

****
Koca iki gün bu şekilde geçmiş nihayet azda olsa sesini duyma fırsatı bulmuştum.

Peki bu yeterli miydi?

Asla...

Asla yeterli değildi ve onun titreyen sesini ruhumda hissettiğimde hiç bir zaman yeterli olmayacağı kesinleşmisti.

"Komutanım?"

Kafamı gömdüğüm masanın üstünden başımı kaldırıp,kapı da bekleyen kadın personellere baktım.

Gamze ve Ayşegül Astsubay...

"Kapıda beklemeyin kızlar buyurun "dedim gülümseyerek.

Yüzüm gülüyordu ama bir yanım hep buruktu.O gittiğinden beri hep böyle hissetmiştim.

"Komutanım kapıyı bir kaç kez çaldık ama duymadınız.O yüzden açmak zorunda kaldık kusura bakmayın"

"Ne kusuru canım"

İki kadın gülümseyerek içeri girmiş ve çalışma masamın karşısında bulunan sandalyelere oturmuşlardı.Her ikiside mutlu görünüyordu.

Mutluluk...

Son zamanlarda unuttuğum bir duyguydu...

O an acı bir gerçeği fark ettim.

Ben...Annem öldüğünden beri ilk kez mutluluk nedir anlamıştım.Yıllar sonra ilk kez birisi bana Annemin bir nebzede olsa acısını unutturmuştu.

Buruk bir tebbesüm yüzüme yerleştiğinde Mirhan'ın son konuşmamızda ki söylediği sözler geldi aklıma.

"Özlemek ölmekten sadece iki fazla"

Fısıltı eşliğinde gelen bu sözler beni benden almış,gururumu okşamış,yıllardır kalbimin içinde kilitli kapılar ardında bekleyen milyonlarca kelebeğin kapısını açmıştı.

"Komutanım bu akşam korucuların yemek davetine katılacak mısınız?"

Ayşegülün sesi ile düşüncelerimden sıyrılıp güzel yüzüne baktım.