GENTLEMAN'S QUEEN #5: BLAIRE

Nine

AFTER na matanggal ng doctor ni Andres ang oxygen nito pinalabas ni Andres ang lahat ng tao sa kwarto nito.

Including my parents kaya kami lang dalawa ang naiwan dito. I'm happy looking at him so alive and looking at me too.

"Buntis ka? Sinong ama?"simula nito.

I bit my lower lip in his question.

Me and my big mouth.

Nakakunot ang noo ni Andres while looking at me. Mukhang kapag nagkamali ako ng sagot malilintikan ako.

Sa halos dalawang linggo ko  siyang kasama I know him already as a serious type of guy. Masungit din moat of the time.

"No, I'm not. I just told them that para hindi nila ituloy ang plano nila"nakalabing sagot ko.

Hindi ako makatingin sa mata niya. Nahihiya ako, its for the first time for I guess na mahiya sa ibang tao. Only Andres can make me feel it.

"Tsk"

Sabay pa kaming napabuntong hininga na dalawa.

"Sumama ka na sa kanila kung saan ka nila dadalin"utos ni Andres sakin after ng ilang sandaling katahimikan.

I look at him, napapikit pa ako ng madaming beses habang nakatingin sa kanya. Tama ba ang narinig ko.

"Andres---"

"Mas mabuting sumama sa mga magulang mo. Sa kanila mas safe ka, mas mailalayo ka naman siguro ng mga magulang mo kaysa sakin na sa mga bundok kita madadala---"

"Are you hearing yourself? You told me ikaw ang bahala sakin. At hindi ka papayag na may mangyari sakin. And the last thing you said to me, ano iyon joke mo lang"sumambulat na ang galit ko.

Bubuka na ang bibig niya para magsalita ng magsalita ako ulit.

"You told me you'll gonna marry me if we will survive in the fvcking event. Ano iyon joke mo lang"inis ko na namang sabi sa kanya.

Magsasalita na naman aiya pero inunahan ko ulit.

"Pinaasa mo lang ba ako. May pahalik halik ka pang nalalaman. Tapos...ay!"napatili nalang ako ng hilahin niya ako.

Nasa tabi lang niya kasi ako. Bagsak ko tuloy sa may dibdib niya. Narinig ko siyang dumaing pero di ko pinansin. Kasalanan naman kasi niya. Tapos galit ako sa kanya.

"Pwede bang makinig ka muna sakin"anito ng makabawi sa sakit na naramdaman niya.

Inirapan ko siya pero di ako bumangon. Nakadapa na ako ngayon sa dibdib niya at nakayakap naman ang kamy niya sa bewang ko.

"Sumama ka sa mga magulang mo kung saan ka man nila dadalin---"

"Ayoko nga bakit ba ang kulit mo"putol ko sa iba pa niyang sasabihin.

May mga sasabihin pa sana ako kaso lang napigil lahat ng sasabihin ko ng pigilan ni Andres ang pagbukas ng bibig gamit ang labi niya.

Matagal ang pagkakahalik niya sakin. Nadadala na nga ako sa paraan ng paghalik niya sakin. Natigil lang kami ng dumaing siya dahil sa nahawakan ko ang sugat niya sa balikat.

"Patapusin mo muna ako pwede"humihingal na turan nito.

Nakanguso naman akong nakatitig sa kanya.

"Gaya ng sinabi ko ganon na ang gagawin mo. Mas magandang nasa malayo ka na alam ko namang safe ka, kaysa nasa bundok na hindi natin alam parehas kung kailan ang pagdating ng panganib"simula naman nito.

Inaayos pa nito ang mga hibla ng buhok ko na tumatabing sa mukha ko.

"Mas magandang kasama mo ang mga magulang mo para alam kong hindi ka hirap. Nagtatago ka na nga nahihirapan ka pa sa pamumuhay kasama ako. Isa pa ang trabaho ko mag imbistiga at humuli ng kriminal. Doon ako magaling, pero magaling din naman ako sa pagbabantay. Pero mas porte ko ang humuli. Kaya sasali ako sa imbistigasyon. Papagalibg lang ako ng kaunti. Hindi lilipas ang taon na ito Demaguiba ka na. Kaya wag kang atat, maghintay ka"dagdag pa nito.