Zawgyi
စာဆက္ၿပီးမေရးႏိုင္တာေၾကာင့္
က်ေတာ္ငိုခ်င္မိသည္။လက္ကေယာင္
ေနတာမ်ားလား။လက္ကို နည္းငယ္ႏွိပ္
ေပးေသာ္လည္း က်င္တတ္လာတဲ့
ခိုက္ခဲမႈေၾကာင့္ အဆင္မေျပျပန္။
အဆင္ေျပမွာပါ jimin...
ကိုယ့္အသံကိုအနည္းငယ္တိုးကာ
ေရရြတ္လိုက္မိသည္။
ေဘးသို႔ jungkookကိုလွမ္းၾကည့္ေသာ္
လည္း စာကိုအာ႐ုံစူးစိုက္ရင္းနားေထာင္
ေနသည္ပင္။
"ကဲ ဒီေန႔ေတာ့ဒီေလာက္ပဲ ႐ိုးရာဂီတနဲ႔
ပတ္သက္ၿပီးလာေမးခ်င္တာရွိရင္
ဆရာစီလာခဲ့"
Traditional music ဆရာသည္
အတန္းခ်ိန္ၿပီးဆံုးသြားတာေၾကာင့္ အခန္းထဲကထြက္သြားခဲ့သည္။
တျခားေသာ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူ
ေတြကလည္း အသီးသီးထြက္သြားၾကၿပီ
ေလ။
ဒါေပမဲ့အခန္းထဲမွာ jimin နဲ႔ Jungkook
ႏွစ္ေယာက္တည္းသာက်န္ခဲ့သည္။
က်ေတာ္ စာအုပ္ကိုအိတ္ထဲထည့္ဖို႔လြယ္အိတ္ကိုယူလိုက္ခ်ိန္မွာ လက္ရဲ႕
နာက်င္မႈေၾကာင့္ လြယ္အိတ္သည္
လက္ထဲကလြတ္က်သြားၿပီေလ။
ကိုယ့္လက္ကိုျပန္ဖိလိုက္ေတာ့
က်ေတာ္ကို႔လက္ကိုလာကိုင္တဲ့လက္
ေၾကာင့္ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ jungkook ပင္။
သူ႔ကိုၾကည့္ေနရင္းလက္ထဲကလြယ္အိတ္ျပဳတ္က်သြားတာကိုေတြ႕လိုက္ရကာ
က်ေတာ့္ေျခလွမ္းက သူ႔ေရွ႕ဆီသို႔
ေရာက္ရင္း ခုနထဲက လက္ကိုႏွိပ္ေန
သည့္ သူ႔ကို လွမ္းကိုင္လိုက္မိေတာ့
က်ေတာ့္ကိုၾကည့္လာသည့္ မ်က္ဝန္း
ေတြမွာ မ်က္ရည္စေတြဟာတြဲခို၍
ကပ္ပါလာျပန္သည္။
မ်က္ရည္ေတြသီးေနတဲ့ hyung ေၾကာင့္
က်ေတာ့္ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔အားအင္ေတြ
မေပးပါနဲ႔။
"jungkookie..."
တိုးတီးလြန္းတဲ့သူ႔အသံကိုနားေထာင္ရင္
ဘာေတြကိုအားအင္ေတြမရွိေတာ့မွန္း
နားမလည္ႏိုင္ပါ။
"လက္ကဘာျဖစ္လာတာလဲ"
သူ႔ရဲ႕ေအးစက္လြန္းလွတဲ့ေလသံဟာ
ဘယ္ေတာ့မွမေပ်ာက္ပါ။ထိုေလသံကို
ႏွစ္သက္မိတဲ့က်ေတာ္က အ႐ူးပင္။
YOU ARE READING
More And More
Fanfictionအချစ်ဆိုတာဖုံးကွယ်သင့်အရာမဟုတ်သလို၊ ဖွင့်ဟသင့်တဲ့အရာတခုလည်းမဟုတ်ဘူး။ သူ့အပေါ်ထားတဲ့မေတ္တာကြောင့်သူပျော်နေမယ်ဆို ကျတော်လည်းပျော်ရွှင်မှာပဲ။ ခံစားချက်ကိုဖွင့်ပြောဖို့သင့်တဲ့အချိန်အခါကိုရောက်ကောင်းရောက်နိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ မျက်ကွယ်ပြုလိုက်ခြင်းဟာအကောင်းဆု...
