Volgends de regels

Proloog

Huilend stond ik aan mijn moeders bed mijn moeders hand vast te houden. De pijn die ik nu in mij voel, gun ik niemand. Zelfs de personen die ik het meest haat op de hele wereld gun ik dit niet.

"tasnim , je moet mij één ding beloven." Zegt mijn moeder zachtjes terwijl ze met moeite haar ogen open houd.

"Tuurlijk mama. Alles wat je wilt." Zeg ik zachtjes. Ik zal alles voor der doen.

" volg de regels. Gebruik het boekje en gedraag je zoals ik je geleerd heb." Zegt ze waarna ze haar ogen sluit.

"Mama?mama? Mama alsjeblieft, laat me hier niet achter. Mama? Mama ik kan dit niet zonder je." Roep ik terwijl ik wel honderden keren achter elkaar op de rode knop druk in de hoop dat de dokters sneller binnen zullen komen. Ook al weet ik dat dat totaal niet werkt.

" Tasnim je moet nu even de kamer verlaten. " zegt Sarah, een lieve zuster die mijn moeder sinds ze in het ziekenhuis al verzorgd. Ik knik waarna ik in de gang op een stoel ga zitten.
Pas wanneer ik zit heb ik door dat de tranen maar blijven lopen.

Na enkele minuten die wel uren lijken te duren komen de dokters en zusters één voor één naar buiten met allemaal een verdrietige uitstraling.

"Tasnim schat, het spijt me zo. Gecondoleerd." Zegt Sarah waarna ze me in een knuffel trekt. Maar daar ben ik me helemaal niet meer van bewust.

Mama. Weg. Voor altijd.

Waarom zij? Ze was niet eens ziek. Ze wisten niet eens wat er met haar aan de hand was. Dit allemaal begon na de dood van mijn vader.

En nu? Nu sta ik der helemaal alleen voor. Niemand heb ik meer. Of wacht, ik heb het boekje met de regels.

"Mama ik beloof het je." Fluister ik zachtjes door mijn tranen heen. Ik zal alle regels uit het boekje volgen. Ik zal je trots maken mama.

Ik zal je trots maken...