Volgends de regels

7

First. Sorry voor het lange wachten x

Ik schrik wakker van hard gebonk op mijn voordeur. Shit, was ik serieus op de bank in slaap gevallen?

"Tasnim open die verdomde deur nu!" Hoor ik een bekende stem roepen. Natuurlijk moet het weer faysal zijn. Het kan ook niet anders met hem.

" faysal verdwijn!" Roep ik boos terug terwijl ik door het raam naar hem kijk. Als hij merkt dst ik bij het raam sta word hij nog bozer dan hij is. Zei ik boos? Nee , ik bedoel woedend.

"Tasnim.... alsjeblieft. Ik moet je spreken." Zegt hij langzaam. Wat is er waar hij perse over wilt praten?

"Zeg het dan nu." Zeg ik geiriteerd.

"Dat gaat niet. Niemand mag het horen." Zegt hij snel terwijl hij om zich heen kijkt. Wat zal er zijn? Ik ken faysal, hij zal nooit zo doen als het niet heel belangrijk was. Vandaar dat ik nu richting de deur loop en het voor hem open doe.

"Kom binnen." Zeg ik zuchtend. Ik heb echt geen behoefte aan hem. Echt niet gewoon.
Zonder ook maar een woord te zeggen sluit hij de deur achter zich en loopt de woonkamer in waar hij op de bank plaats neemt.

"Faysal wat is er?" Vraag ik bezorgd als ik zie dat hij emotioneel word. Hij wilt antwoorden maar dat breekt hij. De ene traan na de andere stroomen over zijn wangen heen. Ik lieg als ik je zeg dat dit me niks doet...

Maar ja ,wat kan ik je zeggen? Te veel geschiedenis.

"Ze hebben haar... Tas. Ze hebben haar." Zegt hij door zijn tranen heen. Ooh god. Nee, hij is niet serieus nu. Kan niet.

"Faysal, rustig aan. Wat is er aan de hand?" Vraag ik hem bezorgd. In sha Allah is het niet wat ik denk dat het is.

"Ze hebben haar. Aan jou hadden ze blijkbaar niet genoeg. Ze zijn hun belofte nagekomen. Kanker zooi!" Roept hij boos.

(Sorry voor de scheldwoorden)

Heel even bevind ik me weer terug in die tijd. De tijd die mij zo gebroken heeft, die me getraumatiseerd heeft..... langzaam rolt er een traan over me wang. Ze kunnen haar dit niet aan doen. Ze hebben mij dit al aangedaan.

Allemaal door hem.

"Maar.... hij had toch 4 jaar gekregen?" Vraag ik bang. Als ze haar echt te pakken hebben gekregen duurt het nog maar even voordat ze mij nemen. Dat kan ik niet laten gebeuren. Niet alweer....

" hij is vrij. Hij is wegens goed gedrag vrij gelaten. Een maand geleden." Zegt hij zacht.

"Ooh mijn god. En je dacht niet over dat ik het zou moeten weten?!" Roep ik boos naar hem.

"Ik wilde je niet weer in zo een situatie zetten." Zegt hij terwijl hij me diep aan kijkt.

Tasnim focus. Hij is pure slechtheid.

"Wat nu? We kunnen haar daar niet aan haar lot overlaten. Hoe weet je eigenlijk dat ze haar hebben?" Vraag ik hem.

"Ik heb de berichten weer binnen gekregen." Zegt hij terwijl hij zijn telefoon strakker vast houd. Hier klopt iets niet.

"Laat lezen." Zeg ik op een bevelende toon. Hij knikt gelijk nee met zijn hoofd.

"Faysal geef nu je telefoon." Sis ik naar hem terwijl ik mijn hand uitgestrekt houd. Ik voel me net een mieder van een kind van 4.

Na lang twijfelen geeft hij hem uiteindelijk aan mij.

"Wat is je code?" Vraag ik hem. "2914" zegt hij kortaf waarna hij me gelijk weer aan staard.

Ik weet als te goed waar die code voor staat maar ik doe alsof het me niks doet.

2-9-2014. Dat was de dat we elkaar voor het eerst hebben ontmoet. Waarom is dit zijn code? Hmmm weird.

Ik typ de code in en kom gelijk in het beginscherm waarna ik naar berichten ga. Bovenin zie ik gelijk de anonieme afzender staan. Als ik het open en begin te lezen voelt het weer als toen. Als de tijd waar ik absoluut niet terug naar toe wil.

Ik stop bij dit stuk:

Faysal: wat wil je? Waarom heb je haar genomen?
Anoniem: je weet dondersgoed wat ik wil! Ik wil Tasnim
Faysal: waarom? Heb je haar niet al genoeg aangedaan?
Anoniem: dat zijn jou zaken niet.

De pijn van die tijd komt weer naar boven. Waarom ik? Daarom. Dat was allemaal faysal zijn schuld en dit is nog steeds zijn schuld.

"Tas....maak je niet druk. ze krijgen je niet. We moeten alleen wat bedenken om haar terug te krijgen. " zegt hij als hij me naast zich op de bank trekt.

"Faysal, laat ze komen. Dit kan ik niet laten gebeuren met haar. Ze hebben me teveel pijn gedaan. Die pijn kan ik haar niet laten voelen." Zeg ik zacht.

"Nee. Geen sprake van." Zegt hij streng. Waarom? Waarom laat hij hun dit nu met haar doen terwijl hij mij ook gewoon aan hun kan overdragen wat ervoor zorgt dat er niks met haar gebeurd. Hij haat me maar als nog beschermt hij me?

-----------

Wie is "haar" ?
En wie zijn hun?
Wat hebben ze met tasnim gedaan?
Wat heeft faysal gedaan waar tasnim nu zo een trauma aan heeft overgehouden?