Volgends de regels

1

Voorzichtig neem ik plaats op mijn uitkijkplaats. Alweer. Voor de duizendste keer. Nu mijn ouders beide weg zijn sta ik er dit keer echt helemaal alleen voor. Als je de mensen om mij heen niet mee telt natuurlijk dan. Maar dat is toch anders. Anders dan het feit dat je familie om je heen is.

Dit alles is van mij, althans dit alles behoort tot mij. Het zal nog zeker wel van mij worden. Dat kan ik jullie sowieso garanderen.
Zowaar ik Tasnim El Mansouri heet.

Ik blader het boekje dat ik de hele tijd in mijn hand gehouden had gauw door naar bladzijde 12 waar ik regel 23 hardop lees.

" wat jou toebehoort zal van jou worden. Doe er alles aan om het terug toe te eigenen. Dat is jou taak ." Zeg ik zonder enige emotie in mijn stem. Wat jou wil is, is wet. Alles voor jou mama.

"Ik zal je trots maken mama. Niemand gaat meer om mij heen kunnen. Dat beloof ik je!" Zeg ik grijnzende.

Kan ik zo een belofte eigenlijk wel maken? Ja dat kan ik zeker. Binnen kort zal iedereen mijn naam kennen. Dat kan ik je garanderen. Ze zullen willen dat ze me niet kende, ze kennen me ook niet. Maar ze kennen mijn naam. Mijn naam zal gegraveerd worden in hun hersenen als een litteken.

Plotseling word ik bruut uit mijn gedachtes gehaald door een verschrikkelijk geluid. Namelijk het geluid van mijn telefoon. Het geluid dat aangeeft dat iemand me probeert te bereiken. En op dit moment kan het maar eén iemand zijn die mij probeert te bereiken. Na enkelen seconden te hebben getwijfeld nam ik toch op.

"Tasnim  het spijt me enorm van je moeder. Echt waar. Kom anders eens langs bij mijn gebouw." Zegt hij met een nadruk op het woordje mijn. Ik durf te zweren dat hij nu een grijns op zijn gezicht heeft staan.

"Ach hou toch je mond zeg. Wij weten beiden dat het je helemaal niks kan schelen wat er met mijn moeder is gebeurd. Ik weet net zo goed als jij dat jij hier profijt uit haalt." Sis ik boos naar hem. Boos? Nee , niet boos. Woedend? Ja, dat is het. Woedend.

"Nou nou tasnim ik snap niet waar je deze nonsens vandaan haalt." Zegt hij did keer met een duidelijke lach er achter aan.

"Faysal ik heb geen zin in deze flauwe kul van jou. Je weet dat ik gelijk heb en dat is ook de reden waarom je weet dat ik het hier niet bij laat. De dag dat jij besloot om een el mansouri lastig te vallen, is de dag waar jij het meest spijt van zult hebben in je hele leven. Dat beloof ik je." Zeg ik zonder enige emotie in mijn stem waarna ik direct ophang.

Er is niemand op de gehele aardbol die mij zo woedend kan maken als hij kan. Wie hij is? Hij is Faysal. Faysal El Bakkali. De enige echte. Hij is diegene die achter al deze onzin zit. Hij is degene die alles van me heeft afgenomen. Hij is diegene die zo veel spijt gaat krijgen van zijn daden.

Wacht maar Faysal. Met jou ben ik nog lang niet klaar. Ik ben nog niet eens begonnen.

———————

Salam alaykum schatjes van me. Nou hierbij is officeel het echte 1e deel van mijn nieuwe boek online! Laat allemaal in de reacties weten wat je der van vind en stem aub ook allemaal. Dit is nog een behoorlijk kort deel aangezien ik eerst wil weten of het tot nu toe in de smaak valt.