Η αληθεια ποναει....

Δύσκολες Ωρες

Α: Μα πως μπόρεσε ...Είναι ένας μεγάλος ψεύτης και γιατι με φίλησε? Αφού δε σημαίνω τίποτα για αυτον, δε μπορεί να καταλάβει ότι οι άνθρωποι έχουν αισθήματα? Δε είμαι παιχνίδι του, και τώρα άντε να βρω ταξι!!!

Βγήκα γρήγορα απο το εστιατόριο μέσα στο κρύο αναζητώντας ενα τρόπο να φύγω απο εκει!!!

Όλοι οι άνθρωποι που συνεργάζονται μαζί του είναι δυστυχισμενοι!!!Γίνονται σκιθρωποι και αγενης!!!
Ενω εμενα μου αρέσει να γελούν και να ειναι ευτυχισμένοι....

Αχ και να είχε μείνει κάτι μέσα του απο το γλυκό αγοράκι που ήξερα κάποτε....τον καλύτερο μου φιλο, τον προστάτη μου!!!

Ξαφνικά αυτούς τους έντονους συνειρμούς μου διέκοψε ενα τηλεφώνημα....

Α-Παρακαλω?

Αν-Αρια η Άννα ειμαι μην αγχωθείς είμαστε στο νοσοκομείο με τη μητέρα σου ......καλο θα ήταν να έρθεις απο εδω!!!

Α-Τι πράγμα ένιωθα να χάνεται η γη κάτω απο τα πόδια μου!!!Η μητέρα μου!!!Ο πιο φωτεινός μου ήλιος....ευτυχώς που εκείνη τη στιγμή βρήκα ταξι!!!

......................................................................

Γιατρος-Πρεπει να ξέρετε ότι τα πράγματα είναι πολυ δύσκολα με την υγεία της λυπάμαι ειλικρινά .....το πολυ μια εβδομάδα !!!

Α:Τα λόγια είναι περιττά ...δε μπορεί να με αφήσει και να φυγει!!!Την χρειάζομαι, είναι η μητέρα μου που στάθηκες ως βράχος σε κάθε μου δυσκολια, μου έμαθε να είμαι δυνατή και στα δυσκολα να χαμόγελαω με το κεφάλι ψηλά...

Για μένα στάθηκε μάνα ,πατέρας ,κολλητη!!!Και τώρα με εγκαταλείπει, δε μπορώ απλά να την αποχαιρετήσω, δε μπορώ να προσποιηθω ότι όλα είναι καλά.....

Αυτή η γυναίκα είναι τόσο σπουδαια, τόσο μοναδική και η ζωή της φέρετε   με το πιο σκληρό της προσωπο!!Σε παρακαλώ μην μου την παίρνεις!!!

Τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν δίχως σταματημό.....ξαφνικά έπεσα με τα γόνατα στο πάτωμα και άρχισα με λυγμούς να επιζητώ δικαιοσυνη!!!

Γιατί ήταν άδικο αυτο που συνέβαινε σε αυτον το ξεχωριστο άνθρωπο !!

Αν-Αρια μου πρέπει να είσαι δυνατή κορίτσι μου .....σίγουρα η μητέρα σου  θα θελήσει να σε δει!!!Δε θα της κάνει καλο να σε δει έτσι....

Η κυρία Άννα είχε απόλυτο δίκαιο ....

Προσπάθησα να στηριχτω πανω της και κατευθύνθηκα σε κάτι καρέκλες μπροστά απο το δωμάτιο της μητέρας μου αλλά δε τόλμησα να μπω μεσα ....οι ώρες περνούσαν και δε είχα μιλήσει σε κανέναν!!

Τα μάτια μου τα ένιωθα στεγνά και το κεφάλι μου βαρυ ....λογικά επειδη έκλαιγα όλη τη νύχτα ....

Ο ήλιος άρχισε να κάνει δειλά την εμφάνιση του ....

Τ-Πως εισαι? άκουσα μια φωνή και ένιωσα ενα χέρι να με ακουμπά στο ωμό

Α-Τιμ εσυ ?είπα χαμηλόφωνα καθώς με δυσκολία έβγαινε η φωνή μου

Τ-Μην ανησυχείς όλα καλά θα πάνε μου είπε και μου χάιδεψε τη πλάτη.....παω να φέρω καφέ θες κάτι αλλο?

Α-Οχι ευχαριστώ ....